پشت پرده سفر بان‌کی‌مون به لبنان

مهر: هنگامی که بان کی مون وارد مرکز بیروت که یک منطقه تجاری است، شد با فریادهای معترضان لبنانی فلسطینی که جانبداری وی از رژیم صهیونیستی را محکوم می کردند، روبرو شد. این تجمع اعتراضی در محکومیت مواضع بان کی مون که کاملا در راستای سیاستهای غربی ها و صهیونیستها قرار دارد، برگزار شد. شرکت کنندگان در این تجمع اعتراض آمیز از سازمان ملل متحد خواستند به تجاوزات مستمر رژیم صهیونیستی پایان دهد و حقوق را به صاحبان اصلی اش برگرداند و دخالتهای خارجی در امور اعراب را متوقف کند. بان کی مون مذاکرات خود را از بعبدا با میشل سلیمان رئیس جمهوری لبنان آغاز کرد، سپس مذاکرات فراگیری که برخی از وزیران لبنانی و هیئت همراه وی از جمله تری رود لارسن مسئول اجرای قطعنامه 1559حضور داشتند، شرکت کرد، آنگاه به دیدار نجیب میقاتی در السرای الحکومی رفت و پایان بخش مذاکرات نخستین روز اقامت دبیرکل سازمان ملل متحد در لبنان، دیدار با نبیه بری در عین التینه بیروت بود. با این حال بان کی مون گوشهای خود را بر فریادهای معترضان به مواضع جانبدارانه وی در قبال رژیم صهیونیستی بست، معترضانی که سکوت سازمان ملل متحد در برابر تجاوزات مستمر رژیم صهیونیستی به لبنان و مناطق فلسطینی را محکوم می کردند، اما بان کی مون ترجیح داد با بی اعتنایی به فریادهای معترضان به سیاستهای دوگانه سازمان ملل متحد تحت ریاست وی به دیدار مقامات لبنانی برود. سلیمان و میقاتی از بان کی مون خواستند رژیم صهیونیستی را به اجرای قطعنامه های بین المللی از جمله قطعنامه 1701 وادار کند که با وعده دبیرکل روبرو شدند مبنی بر اینکه این مسئله را با مقامات اسرائیلی در سفر به فلسطین اشغالی مطرح خواهد کرد. نبیه بری هم خطاب به بان کی مون گفت اسرائیل از زمان جنگ جولای 2006 تا کنون حتی یک روز هم تجاوزات خود را متوقف نکرده است و این رژیم باید برای توقف اقدامات تجاوزکارانه خود تحت فشار قرار گیرد. بری همچنین در خصوص سوریه در مخالفت با مواضع بان کی مون اظهار داشت آنچه در سوریه جریان دارد کاملا با آنچه به بهار عربی موسوم است، تفاوت دارد. منابعی در کاخ بعبدا و السرای الحکومی(ساختمان نخست وزیری لبنان) اعلام کردند دبیرکل سازمان ملل متحد اشاره ای به دادگاه بین المللی ویژه لبنان در خصوص ترور رفیق الحریری نکرد، منابع نزدیک به رئیس جمهوری، نخست وزیری و رئیس پارلمان لبنان تاکید کردند در مذاکرات این سه مقام با بان کی مون به مسئله تمدید توافقنامه تشکیل دادگاه و همچنین پروتکلهای همکاری میان آنها و لبنان اشاره ای نشد. اما مهمترین بخش موضعگیری بان کی مون در گفتگو با خبرنگاران نمایان شد، جایی که بار دیگر رویکرد خصمانه خود علیه مقاومت لبنان به عنوان تنها عامل بازدارندگی در مقابل تهدیدهای مستمر رژیم صهیونیستی را آشکار کرد و گفت : "سازمان ملل متحد به شدت از قدرت نظامی حزب الله ابراز نگرانی می کند". وی از میشل سلیمان رئیس جمهوری لبنان خواست گفتگوهای ملی را برای آنچه خلع سلاح خارج از دولت خواند، از سر گیرد. بان کی مون در گفتگو با روزنامه النهار لبنان خواستار خلع سلاح مقاومت به عنوان تنها عامل بازدارنده در مقابل تهدیدهای رژیم صهیونیستی شد، وی بر ضرورت دستیابی به گامهای ملموسی که منجر به آن شود و اینکه به گفته وی سلاح فقط در انحصار و کنترل دولت باشد، تاکید کرد. وی درباره اوضاع سوریه خواستار موضع بین المللی یکپارچه در قبال بحران این کشور شد و گفت : مهم این است که جامعه بین المللی یکصدا در قبال این بحران باشد، امیدوارم به زودی این مسئله رخ دهد. مامور مطیع در لبنان "حسن هانی زاده" کارشناس مسائل بین الملل در خصوص اهداف بان کی مون از سفر به لبنان به مهر گفت : بان کی مون دبیر کل سازمان ملل متحد در جریان سفر به بیروت نگرانی خود را از وجود سلاح در دست حزب الله ابراز داشت. دبیر کل سازمان ملل متحد که در طول پنج سال گذشته ثابت کرد مامور مطیعی برای آمریکا واسرائیل است عملکرد قابل قبولی در کارنامه خود ندارد. سفر بان کی مون به لبنان در پی طولانی شدن پروسه سرنگونی دولت بشار اسد رئیس جمهوری سوریه صورت گرفت. آمریکا و متحدان غربی و عربی اش انتظار داشتند که سرنگونی دولت سوریه در یک فرایند زمانی شش ماهه صورت می گرفت هدف آمریکا و اتحادیه اروپا این است تا قبل از آغاز انتخابات ریاست جمهوری آمریکا موضوع خلع سلاح حزب الله در دستور کار قرار گیرد. این سفر با هدف تشویق دولت و پارلمان لبنان به ایجاد فشار بر حزب الله برای تحویل سلاح خود صورت می گیرد. به گفته هانی زاده، خودداری عدنان منصور وزیر امور خارجه لبنان از دیدار با دبیر کل سازمان ملل نشان می دهد که دولت لبنان از این سفر خرسند نیست. همزمان با ورود با کی مون به بیروت هزاران نفر از مردم لبنان و فلسطین در اعتراض به بی توجهی دبیرکل سازمان ملل نسبت به یهودی سازی بیت المقدس دست به تظاهرات زدند. بان کی مون در حقیقت با طرح موضوع خلع سلاح حزب الله تلاش می کند تا یک محیط امنی برای رژیم صهیونیستی ایجاد کند. عملکرد گذشته دبیرکل سازمان ملل نشان می دهد که وی بیش از اینکه نگران صلح جهانی باشد نگران امنیت رژیم اسرائیل است. این کارشناس روابط بین الملل افزود : با اینکه اکنون موضوع سلاح حزب الله یک موضوع حاشیه ای و صرفا به ملت ودولت لبنان ارتباط دارد، بنابراین طرح خلع سلاح حزب الله دخالت آشکار"بان کی مون" در مسائل داخلی یک کشور مستقل است. سلاح حزب الله موضوعی نیست که به دبیرکل سازمان ملل متحد ارتباط داشته باشد، زیرا حزب الله یک سازمان تروریستی نیست، بلکه بخشی از ساختار نظامی، سیاسی وامنیتی لبنان به شمار می رود. میشل سلیمان رئیس جمهوری لبنان نیز در جریان دیدار با دبیر کل سازمان ملل به وی تاکید کرد که این نهاد بین المللی باید از برخورد دو گانه با مسائل جهانی پرهیز کند. به اعتقاد میشل سلیمان، امنیت لبنان ارتباط مستقیمی با موضوع حل مسئله فلسطین دارد و وجود سلاح در دست حزب الله ناشی از نگرانی عمیق دولت وملت لبنان از حملات احتمالی اسرائیل به جنوب لبنان است. این کارشناس یاد آور شد : موضوع خلع سلاح حزب الله در حوزه شرح وظایف دبیرکل سازمان ملل نیست، زیرا حزب الله لبنان در شرایط فعلی به عنوان بخشی از نیروهای مسلح این کشور تلقی می شود. مسائل مهم دیگری مانند یهودی سازی بیت المقدس، آوارگان فلسطینی، اشغال جولان توسط رژیم اسرائیل، مسائل عراق، افغانستان، سومالی، سودان و غرب آفریقا وجود دارند که باید در اولویت کار دبیرکل سازمان ملل قرار گیرد. بنا براین بان کی مون در سفر به لبنان در حقیقت نقش "نامه رسان" آمریکا و اسرائیل را ایفا می کند، اما این سفر دستاوردی برای وی به همراه نخواهد داشت. در پایان باید گفت همانطور که شیخ نعیم قاسم معاون دبیرکل حزب الله لبنان پیش از سفر بان کی مون تاکید کرد سفر وی به لبنان در راستای اجرای طرحهای آمریکا و رژیم صهیونیستی انجام می شود. با توجه به اینکه، دبیرکل سازمان ملل در مذاکرات روز گذشته خود به طور تلویحی خواستار خلع سلاح مقاومت شده بود و در گفتگو با یک روزنامه مخالف جبهه مقاومت گفته بود بشار اسد رئیس جمهوری سوریه مشروعیت خود را از دست داده است، نباید در دنباله روی بان کی مون از واشنگتن و تل آویو ذره ای تردید داشت، جانبداری بان از اشغالگران قدس و سکوت در برابر تجاوزات مستمر آنها به مناطق فلسطینی و لبنان، بار دیگر معیارهای دوگانه سازمان ملل متحد و شورای امنیت و بی اعتباری آنها نزد ملتهای آزاده جهان را بیش از پیش نمایان کرد.