چرا مدیران ما از رسانه‌های خودی وحشت دارند؟

تابناک: چهارده سال پیش در چنین روزی، سید محمد خاتمی، رئیس‌جمهور سابق ایران، کمتر از شش ماه پس از انتخابش به عنوان رئیس‌جمهوری در دوم خرداد 1376 پای مصاحبه با خبرنگار شبکه آمریکایی «سی‌ان‌ان» نشست و بدین ترتیب، این مصاحبه، نقطه عطفی در انجام مصاحبه‌های پی در پی رؤسای جمهوری ایران و دیگر شخصیت‌های سیاسی ایران با رسانه‌های غربی و به ویژه آمریکایی شد.

از آن روز تاکنون، مقامات ایرانی به گونه‌ای رفتار کرده‌اند که گویی برای حرف زدن و پاسخگویی، رسانه‌های خارجی را محرم‌تر از رسانه‌‌های ایرانی می‌دانند؛ گویی «مرغ همسایه غاز است»! چه این که شمار مصاحبه‌های زنده و چالشی مقامات ایرانی با رسانه‌های خارجی بسیار بیشتر از رسانه‌های ایرانی است. خبرنگاران و روزنامه نگارانی که با خون دل و عرق جبین به انتشار اخبار می‌پردازند و هیچگاه این قابلیت را نیافته‌اند که رودرروی رؤسای جمهوری ایران پرسش‌های خود را مطرح کنند.

بالاترین مقام اجرایی کشور در داخل کشور، پیش از سفرهای خارجی و در حین این سفرها و به ویژه در آمریکا پای سخن با رسانه‌های خارجی می‌نشیند و با آنان از هر دری سخن می‌گویند و آنان هم پرسش‌های خود را با در زمانی نسبتا طولانی می‌پرسند. در ضرورت یا درستی این کار کسی شک ندارد؛ اما با این حال کنفرانس‌های خبری رئیس‌جمهور در داخل، اما به مرور کمتر و کمتر شده است و این جای پرسش دارد. وزرای دولت نیز که ارتباط کمتری با رسانه‌ها دارند و کمتر اتفاق می‌افتد که لازم ببینند عملکرد خود را در معرض نقد و اصلاح رسانه‌ها قرار دهند. نهادها هم وضعیت بهتری ندارند؛ اما به هر حال تبعیضی هم قایل نمی‌شوند و اگر رودرروی خبرنگار داخلی نمی‌نشینند، با خبرنگاران خارجی هم گپ و گفت نمی‌کنند.

یک دلیل این اتفاق، شاید آن باشد که رسانه‌های خارجی به راحتی در تله تاکتیک تهاجم به سیاست‌های غرب می‌افتند؛ اما اگر قرار باشد مقامات پای پرسش و نقد خبرنگار ایرانی بنشینند، جایی برای حمله به دیگران ندارند و تنها باید از خود دفاع کنند و رفتار خود را توضیح دهند؛ کاری که گاه بسیار سخت به نظر می‌رسد و این گونه است که مقامات ما تنها به هنگام اعلام خبر موفقیت‌هایشان اطلاع‌رسانی را دوست دارند و در سایر مواقع در جلسات و سخنرانی‌هایی که عمدتا به صورت تک گویی انجام می‌شود، دیگران را با باد انتقاد می‌گیرند و از پاسخگویی طفره می‌روند .