تهران امروز: ضرورت صيانت از يك امتياز

درسال‌هايي كه اصولگرايان بر مصادر سياسي كشور تكيه دارند، گفتماني شكل گرفته است كه خواه ناخواه اكنون به بخشي از سرمايه سياسي - اجتماعي كشور تبديل شده و صيانت از آن نيز به همين سياق ضرورت و نيازي ملي به شمار مي‌آيد. توجه داشته باشيم كه از ابتداي پيدايش اين دسته از سياست ورزان در سپهر سياست ايران اصولگرايان اصيل شعارهايي مبتني بر پرهيز از قيل و قال‌هاي بيهوده، ترجيح اولويت‌هاي اصلي كشور بر مسائل فرعي و حاشيه‌اي، ايده كارآمدسازي نهادهاي كشور و تنظيم سياست‌هاي مفيد را در دستور كار قرار داده‌اند. درشرايط فعلي كشور نيز كه ضرورت توجه بيشتر به اين استراتژي از سوي رهبري معظم نظام مورد تاكيد واقع شده است، يادآوري دوباره اين موضوع براي جميع جهات اصولگرايي و اصولگرايان لازم و قابل تامل است زيرا در سايه همين روش بوده كه نقد درون گفتماني به عنوان يك امتياز اصولگرايي در برابر ساير گروه‌هاي رقيب مطرح شد و تاحدود قابل توجهي مبناي عمل قرار گرفت. از اين رو بود كه حتي دولت بحث انتقاد از خود را در دستوركار داشته و تا كنون به اندازه تمام دولت‌هاي گذشته، در دو دولت اخير تغيير و تحول صورت گرفته است. آنچه اكنون در اين باب بايد تاكيد كرد، اين است كه اين دستاورد، بايد با آداب شناسي نقد، بخصوص نقد درون گفتماني و درون جناحي همچنان در دستور گروه‌هاي چندگانه اصولگرا باشد. لازمه اين امر آن است كه قطب‌هاي اصولگرا و فعالان نهادهاي منتسب به اين گروه‌ها تلاش كنند تا با تأسي به اهداف و آرمان‌هاي نظام در راستاي هم افزايي منافع ملي و تحقق خواسته‌هاي سياسي، اقتصادي، فرهنگي و... كشور گام‌هاي بيشتري بردارند. در شرايط فعلي كه دشمنان نظام با خشم و غيظ، تحولات داخلي كشور را نظاره مي‌كنند، قطعا چنگ انداختن به صورت همديگر نتايجي بر خلاف نيت‌ها دارد. به عنوان مثال اگر برخي از منظر منزه‌سازي فضاي كار و مديريت كشور، انتقادهايي را در راستاي گفتمان اصولگرايي و ذيل فصل وظيفه‌گذاري به آرمان‌هاي انقلاب، رشته فعاليت‌هايي را به منصه ظهور رسانده اند، فارغ از قضاوت در باره روش‌ها و سخن‌هاي حاشيه‌اي، همگان مي‌دانند كه با نيتي پاك و با هدفي روشن و از زاويه سياسي مشخص، مطرح مي‌شود. در اين شرايط اضلاع نقد و نظر بايد با تن دادن به ضرورت صيانت از ادبيات سياسي مبتني بر انقلابي و اسلامي، كاركردهاي متاثر از ادبيات نقد و يا نظر خود را مدنظر داشته باشند. طبيعي است اگر با ملاحظه سخني گفته شود و يا نقدي بر عملكردي صورت گيرد، بيش از همه تابعي از قاعده «هر سخن جايي و هر نكته مكاني دارد» مي‌شود. تفسير اين قاعده در شرايط حاضر آن است كه زير چتر موسع اصولگرايي بايد تعامل و تبادل بيشتري واقع شود و فضاي غالب در اين گفتمان نه تهمت زني و افترا افكني كه همگرايي و هم‌افزايي باشد. اگر مجموع خدمات دولت، مجلس، شهرداري و ساير نهادهاي مديريتي و خدماتي در دوران اصولگرايي شامل بنيان گذاشتن تصميمات و اقدامات عدالت‌ساز و كارآمدساز نظام فهرست شود، كارنامه‌اي افتخار آميز براي كشور مي‌شود كه نبايد در دوران دلخوري و گاه عقده گشايي، قرباني شود. تلاش براي به حاشيه راندن برخي گروه‌هاي اصولگرا با ادبيات خشن با نيت خدمت رساني به كشور در تمام حوزه ها، همخواني ندارد و قطعا خواست قلبي حتي قليلي از هجمه‌گران نيز نيست. به نظر مي‌آيد بخشي از حاشيه‌هاي چسبيده به متن خدمت گرايي، ناشي از نونهالي بودن گفتمان اصولگرايي مي‌باشد اما مسئله اين است كه در عرصه سياست‌ورزي، فرصت و زمان كافي حكم كيميايي دارد كه به آساني به دست نمي‌آيد و چو از دست برود، سخت قابل جبران خواهد بود.