مردم حق دارند تردید کنند؟

«اين موضوع كه من ساعت 10 شب جمعه در منزل با يك پيامك متوجه انحلال دانشگاه شوم بسيار شوك‌آور بود.» این جمله يكي از اعضاي هيات علمي دانشگاه علوم پزشکی ایران است که روز شنبه خبر انحلال یا ادغام آن منتشر شد و جامعه علمی و رسانه ای کشور را همانند این عضو هیات علمی دانشگاه یاد شده، شوکه کرد. بر اساس اخبار و گزارش هایی که در دو سه روز گذشته در این باره منتشر شده، دانشگاه علوم پزشكي ايران از روز شنبه 8 آبان ماه 89 بر اساس ابلاغ مصوبه شماره 677‌‌/‌‌110 معاونت توسعه مديريت و سرمايه انساني رئيس‌جمهور منحل شده و تمامي فعاليت‌هاي بهداشتي، درماني دانشگاه علوم پزشكي ايران واقع در استان البرز به دانشكده علوم پزشكي كرج، تمامي واحدهاي بهداشتي، درماني دانشگاه علوم پزشكي ايران به دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي و همه واحدهاي آموزشي و پژوهشي و دانشجويي آن به دانشگاه علوم پزشكي تهران انتقال يافته است. از سویی دیگر دكتر ابطحي، رئيس دانشگاه علوم پزشكي ايران خبر داده که دستورالعمل انتقال دانشگاه علوم پزشكي ايران به دانشگاه‌هاي علوم پزشكي تهران و شهيد بهشتي 18 مرداد ماه امسال از سوي رئيس‌جمهور به وزارت بهداشت ابلاغ شده بود، اما طي اين مدت وزارت بهداشت در مقابل آن مقاومت مي‌كرد تا شايد با سير توسعه‌اي كه اتفاق مي‌افتد بتوان از اين مساله جلوگيري كرد؛ ولي در نهايت نتيجه اين شد كه دانشگاه علوم پزشكي ايران با ادغام در دانشگاه علوم پزشكي تهران و شهيد بهشتي منحل شود. حال فارغ از اینکه وزیر بهداشت بعد از آن مقاومت، چگونه مدافع این تصمیم شده و اعتراض ها و تحصن های دانشجویان و پی گیری موضوع در کمیسیون آموزشی مجلس و بلاتکلیفی و سرگردانی دانشجویان و اساتید این دانشگاه، آنچه در این مجال قابل تامل است، نحوه اتخاذ تصمیمات در دولت آقای احمدی نژاد و اجرای مصوبات است. همین چند روز پیش بود که دوربین سیما هم صحنه ای از تصمیم گیری ها در دولت را به تصویر کشید که در آن وزیر راه تقاضای مجوز استخدام 200 نیروی جدید کرد و رئیس جمهور تاکید کرد که به جای 200 نفر ، 2000 نفر بگیرید. جالب اینکه در همان جلسه معاون توسعه توسعه مديريت و سرمايه انساني توضیح داد که وزیر مربوطه از شش ماه پیش مجوز استخدام 200 نیروی جدید داشته ولی هیچ اقدامی نکرده است. از این نمونه ها، حرف و حدیث ها و انتقادات بسیاری است که به کیفیت مصوبات سفرهای استانی و چگونگی اجرا و عملیاتی شدن آنها وارد شده است. از طرفی این کیفیت تصمیم گیری و نحوه ابلاغ و اجرای آن و بخصوص نمونه جدید ( انحلال دانشگاه علوم پزشکی) در شرایطی است که دولت اجرای قانون هدفمند کردن یارانه ها را در دستور کار دارد و طی چند ماه گذشته تلاش بسیار نموده تا از طریق اظهارات مسئولان و تشریح برخی اقدامات خود، اعتماد مردم را جلب کند و به آنها اطمینان خاطر بدهد که دولت همه تمهیدات لازم را دیده و جای هیچ گونه نگرانی نسبت به تبعات احتمالی این قانون وجود ندارد. از وجود برخی ابهامات و سوالاتی که در خصوص هدفمند کردن یارانه ها که هنوز باقی است می گذریم تا متهم به اخلال در اجرای این طرح بزرگ نشویم، اما یادآوری این نکته به مسئولان ضروری است که اطمینان مردم با شعار و حرف زدن جلب نمی شود. نگرانی مردم با توجیهات بر طرف نمی شود. مردم عملکرد ها را می بینند. اتخاذ تصمیمات- به گفته برخی اعضای هیات علمی دانشگاه علو پزشکی ایران- عجولانه و عدم اطلاع رسانی لازم قبل از اجرایی کردن آن و بخصوص عدم هماهنگی های لازم با مراکز و نهادهای مرتبط با تصمیم یاد شده، که منجر به بروز مشکلات زیادی شده است، چه توجیه منطقی و مدیریتی می تواند داشته باشد. آیا این امکان وجود نداشت که مسئولان وزارت بهداشت موضوع این انحلال را اعلام می کردند و ابتدا تمهیدات و مقدمات و هماهنگی های اولیه را انجام می دادند و آنگاه از ابتدای سال یا ترم جدید تحصیلی تصمیم خود را عملی می کردند تا هم دانشجویان و اعضای هیات علمی و پرسنل دانشگاه علوم پزشکی ایران مواجهه طبیعی تری با این موضوع داشته باشند و هم مسئولان دانشگاه های مقصد خود را برای اجرای این تصمیم آماده می کردند. به هر روی وقتی مردم چنین اقدامات عجولانه ای از دولت می بینند، آیا حق دارند نسبت به توانایی کارشناسی و مدیریتی دولت در سایر حوزه ها و بخصوص در آستانه اجرای قانون هدفمند کردن یارانه ها تردید داشته باشند؟ ابراهیم بهشتی