معتضد:منشور کوروش مال انگلیسی هاست

الف: خسرو معتضد در مصاحبه با الف به برخی سوالات درباره مسائل پیرامون منشور کوروش پاسخ داد. وی در پاسخ به این سوال که منشور کوروش کی و کجا و چرا از ایران خارج شد، گفت: این منشور در قرن نوزدهم در بابل بدست آمده و در آن زمان این شهر یکی از شهرهای امپراطوری ایران بوده، ولی این منشور از خاک ایران کنونی بدست نیامده است و در جایی به نام مستملکه مزوپوتامیا (عراق، بین النهرین) یافت شده است. وی با اشاره به اینکه بسیاری از اموال و عتیقه جات در قرن نوزدهم از کشورهای شرقی به غرب منتقل می شد به خبرنگار الف گفت: در قرن نوزدهم، می دانید که تمام اموال، عتیقه های کشورهای شرقی منتقل شد به موزه های بزرگ جهان، برای اینکه مردم نمی شناختند، نمی دانستند، میراث فرهنگی را کسی خبر نداشت، تا اینکه بسیاری از آثار بزرگ مصر در زمان شامپیلیون که مستشرق فرانسوی بود و با ناپلئون آمد به مصر در سال 1798 منتقل شد به فرانسه، بعدا انگلیسی ها دنباله این کارها را گرفتند، آلمانی ها گرفتند، فرانسوی ها گرفتند، آن زمان ما اصلا اطلاعی از عتیقه نداشتیم چون نمی دانستیم. به گفته معتضد، فرش مقبره شیخ صفی الدین اردبیلی یعنی فرشی که شاه طهماسب به دست خودش بافته بود را با یک پول ناچیزی کندند و بردند، در آن زمان همه تبرک می دانستند که برای مقبره شیخ صفی الدین اردبیلی فرش ببافند، اغلب پادشاهان صفوی آن را بایه مبلغ ناچیزی خریدند و از ایران خارج کردند، یک فرشی خریدند و گذاشتند جای آن و این فرش تاریخی مثلا 300 ساله را از ایران بردند، بنابر این در کشورهای دیگر هم همین کار را کردند، الان خیلی از آثار ایران، آثار تاریخی زمان هخامنشی و ساسانیان و اشکانیان، در ترکیه پیدا شده است، برای اینکه آنها زمان زیادی لشکر کشی می کردند، ایران با آنها جنگ می کرد، آنها جزء ایران بودند، زمان خسرو پرویز ما تقریبا تا کنار مسکو رفتیم، همان جایی که ایرانی ها می روند وبه آن استانبول می گویند، قسطنتنیه قدیم، کنستانتین پلیس یعنی شهر کنستانتین، ایرانی ها تاآنجا لشکر کشی کرده بودند، یا مثلا تجار ایران تا چین که رفته بودند، بسیاری از بشقاب های طلا و نقره ایرانی مال زمان خسرو پرویز و مال زمان سایر شاهنشاهان ساسانی در چین پیدا شده، یک جایی هست به نام طولفان که در چین هست، خیلی از آثار ایران درآنجا بدست آمده، فرش پانسیک در ایران به دست نیامده، آن مال ایران بوده است. خسرو معتضد در پاسخ به این سوال که مالکیت مادی منشور کوروش متعلق به چه کشوری است، گفت: این منشور مال کشور انگلستان است. زیرا در زمان یافت منشور کوروش ما هیچ قانونی نداشتیم و قانون عتیقات در سال 1306 شمسی گذاشته شد و به همین دلیل از لحاظ حقوقی در این زمینه کاری خاصی نمی توان انجام داد. خسرو معتضد از پیشنهاد ها در رابطه با پس ندادن این منشور انتقاد کرد و گفت: این کارها زشت است، برای اینکه اگر ما این کارها را انجام دهیم، دیگر کسی به ما اعتماد نمی کند، و این منشور در ایران به دست نیامده و دربابل به دست آمده، این که در پاسارگاد به دست نیامده یا در تخت جمشید به دست نیامده، در یک سرزمینی به نام کشور عراق، که آن زمان مستعمره عثمانی بود، در آنجا بدست آمده، تا آنجایی که من می دانم و مطالعه کردم این منشور در بابل به دست امده، بنابر این دولت عراق هم می تواند ادعا کند و بگوید این در خاک من هست. اگر ما فردا این کارها را انجام دهیم و مثلا بگوییم این منشور را نگه داریم، جز اینکه آبروی خودمان را ببریم کار دیگری انجام ندادیم و این پیشنهاد بسیار بدی است، یعنی برای ما ایجاد اشکال می کند، ما را در دنیا سر افکنده می کند، این آدمهایی که این ها را می گویند و می نویسند اصلا از سیاست جهانی خبر ندارند، آنها نمی دانند که ایران از زمان قاجاریه جز 100 تا 150 پرتکل جهانی هست، پرتکل یعنی توافق نامه جهانی، یعنی عضو سازمان جهانی ملل متحد هست، و این کارهایی که ما انجام می دهیم جز اینکه ما را سر افکنده کند، چیز دیگری نیست، لوح کوروش حتی در آن موزه بریتانیا هم که هست به نظر من باعث سربلندی ملت ایران هست. موزه بریتانیا که من خودم دیدم در جایی هست که تمام دنیا می روند آنجا و آن را می بینند و این خودش تبلیغی برای ایران هست. بزرگترین اشتباه این است که به دست خودمان، خودمان را خراب کنبم، حتما شما بنویسید که معتضد می گوید که به هیچ عنوان پس ندادن و نگه داشتن این سنگ در شان ملت ایران نیست. خسرو معتضد ادامه داد: الان این رسانه های خارجی همان کسانی که دشمن ایران هستند همان افرادی که نوکر آمریکا هستند می گویند آن سنگ اصل نیست، و انگلیسی ها یک نمونه فرستادند که ایرانی ها را دلخوش کنند ولی من فکر کنم اصل هست برای این که انگلیسی ها هم هر سال تعدادی موزه می گذارند و از ما عتیقه جات قرض می کنند و تبادل عتیقه جات تنها مربوط به این منشور نیست. وی در پاسخ به این سوال که آیا شیء قیمتی خاصی مانند منشور کوروش از ایران در موزه های جهانی وجود دارد یا نه و آیا ایران می تواند آنها را طلب کند یا خیر گفت: تمام موزه های دنیا پر است از اشیاء تاریخی و قیمتی ایرانی، ولی کشورها به راحتی اموال تاریخی و قیمتی یکدیگر را به هم پس نمی دهند. در این مورد اگر هم حقی باشد ما هم باید مال آنها راپس بدهیم، مثلا اگر این طور باشد الان ما جواهرات هند را هم باید به آنها پس بدهیم، الان جواهراتی که از زمان نادرشاه افشار در موزه ملی ایران هست مال دولت پادشاهی هندوستان بوده، ما می توانیم پس بدهیم؟! وی به بحث هایی که پیرامون گرفتن غرامت جنگی ایران از دوول غربی وجود دارد اشاره کرد و گفت: ما اگر می خواهیم با دنیا اختلاف داشته باشیم برویم دنبال همین نظرات مطمئن باشید یک ریال ما غرامت نمی توانیم بگیریم برای اینکه گرفتیم، ما با آنان قانون داشتیم آنها متحد ما بودند، همان افرادی که آمدند ایران را گرفتند، شدند متحد ما، ما با آنها قرارداد همکاری سه جانبه امضا کردیم، دولت شوروی چرا در خرداد 1334، 14 سال بعد از اشغال ایران ناچار شد و قبول کرد که یازده و نیم تن طلا به ایران بدهد؟ به خاطر مخارجی که در ایران برای آنها کرده بودیم بود، برای سربازانش سربازخانه هایمان را داده بودیم، فرودگاهای خود راداده بودیم، خط آهن را داده بودیم، جاده را داده بودیم، کامیون ها را داده بودیم، وسائل ارتش را داده بودیم، کارخانه ها را داده بودیم، و برای آنها یازده و نیم تن طلا را تحویل ایران دادند، دولت انگلیس، هشت و نیم میلیون لیره به ما داد برای اینکه می خواست ما را سر جریان ملی کردن نفت، نرنجاند، قبل از ملی کردن نفت، چهار سال قبل از ملی کردن نفت دولت انگلستان به ما آمد هشت و نیم میلیون لیره به عنوان استفاده از راه آهن ایران و وسایل ایران داد، دولت شوروی برای یازده و نیم تن طلا آمد چه کار کرد؟ آمد مرز های مارا درست کرد، مرزهایی را که ما می خواستیم پس داد، یا مثلا آمریکا ایران را جز اصل چهار ترومن گذاشت، بیست و سه میلیون دلار دوره مصدق به ما داد از اواخر رزم آرا تا آخر مصدق، حالا یا وسایل مهندسی بود یا پول نقد بود، یا وسائل بهداشتی بود، یا پزشکی بود یا مبارزه با مالاریا بود، همه این ها را به ما داد زمانی که 28 مرداد شد سال 1339 پانصد هزار دلار به ما کمک کرد، آنوقت حالا می گویند غرامت می خواهیم، آن وقت این ورقه ها را ورق به ورق می گذارند جلوی شما و می گویند اقا شما امضا کردید. تسویه حساب کردید. و به خاطر این غرامتی به شما تعلق نمی گیرد. وی در پاسخ به این سوال که اگر یک باستان شناس خارجی در داخل ایران شئی نفیسی پیدا کند، می تواند ادعای مالکیت آن را داشته باشد گفت: درحال حاضر خیر، چون ما امروز صاحب قانون هستیم، در سال 1306 قانون عتیقات یعنی آثار باستانی تصویب شده است و تابع قانون عتیقات مثلا امروز کسی چهار سکه طلای زمان هخامنشی را پیدا کند نمی تواند بفروشد، و اگر بخواهد بفروشید به شما می گویند قاچاقچی!، و باید آن را تحویل دولت داد، چون اموالی که در زیر خاک هست، متعلق به باستان شناسی ایران است. مال موزه های ایران است. البته در زمان رضاشاه یک قراردادی ما با فرانسوی ها داشتیم، فرانسوی ها تا سال های اخیر هم بودند، فکر کنید تا سال 50 هم در ایران عتیقات را که در می آوردند و یک مقدار آنها می بردند و یک مقدار به ما می دادند برای اینکه ما آن زمان باستان شناس نداشتیم الان چون باستان شناس داریم نیازی به کارشناس خارجی نداریم بنابراین الان نباید از کشور خارج بشود. و کسی نمی تواند چیزی از ایران خارج کند.