دنیا را از نگاه امام حسین علیه‌السلام ببینیم

سرویس سبک زندگی فردا: عالمی ربانی می‌گوید: پیرمرد نابینایی بود که به معجزه الهی، می‌توانست قرآن را از رو بخواند و با انگشتانش، جای تک‌تک آیات را در قرآن نشان بدهد. به نقل از همشهری آنلاین یک‌بار خواستم با او شوخی کنم، قرآنی به دستش دادم و از او خواستم جای یک آیه را در آن نشانم دهد. خیلی فوری، صفحه‌ای از قرآن را باز کرد و انگشتانش را دقیقا روی همان آیه مدنظر گذاشت. به مزاح گفتم اشتباه است! عصبانی شد و با طعنه گفت: مگر کوری نمی‌بینی؟!

این ماجرای زندگی ماست. به ظاهر، چشم‌های بینا و روشن داریم، اما خیلی وقت‌ها نمی‌توانیم باطن دنیا را ببینیم. همه مشکل ما به این برمی‌گردد که به کوربینی و تاریکی باطن دچار شده و نگاه‌مان به دنیا، غلط یا ناقص است. چاره‌ای نداریم مگر آنکه عینک درست به چشم بزنیم و زاویه نگاه‌مان را اصلاح کنیم. برای این مهم، باید اهل تقواورزی شویم، سوی چشم‌ها و بصیرت‌های‌مان را زیاد کرده و به سراغ کسانی برویم که دنیا را خوب می‌فهمند و دقیق روایت می‌کنند. یکی از شاهکارهای موجود و از پرعظمت‌ترین گنجینه‌های عالم هستی، در روایت صحیح دنیا، دعای عرفه امام‌حسین (ع) است. گرچه مرسوم است این دعا را فقط عصر روز عرفه (نهم ذیحجه) بخوانیم، اما عاقلانه آن است که مدام و همیشه به روح بلند این دعا پناه ببریم و جهت زندگی‌مان را از طریق آن اصلاح کنیم. امام در این دعا، خدا را مکرر و به زبان‌های مختلف حمد می‌کند؛ چیزی که ما به‌شدت از آن غافلیم، از همه قدردانی می‌کنیم الا خدا، با همه انصاف‌ورزی می‌کنیم و از همه حساب می‌بریم مگر از خدا. سیدالشهدا (ع) در این دعا خدا را می‌شناسد و می‌شناساند و این همان چیزی است که ما در زندگی روزمره از آن غفلت می‌کنیم؛ برای شناخت هرچیزی، وقت و زمان می‌گذاریم، دانشجویی می‌کنیم، پرس‌و‌جو و گشت‌و‌گذار می‌کنیم، مگر برای دست یافتن به معرفت خدا. سبط پیغمبر (ص)، فرزند علی (ع) و فاطمه (س) و شهید کربلا، در این دعا می‌کوشد همه تاریخ زندگی‌اش را در نسبت با خدا تشریح و تصویر کند؛ یعنی مبدأ و مقصد نگاهش و محور همه لحظات زندگی‌اش خدایی است که خوب او را می‌شناسد و برایش جان می‌دهد. از گنجینه عرفه غافل نشویم که سخت بدان محتاجیم.