چرا نباید فقط در زمان گرفتاری دعا کنیم؟

سرویس سبک زندگی: این درد خیلی قیمت دارد و بر خلاف سایر دردهاست. چرا همه می‌خواهند مثل حافظ شوند اما نمی‌شوند، چون یک درد قیمتی در دلش بود که می‌گفت: درد عشقی کشیده‌ام که مپرس... در ادامه این مطلب را به نقل از سایت تبیان می‌خوانیم.

عده‌ای از ما آدم‌ها فکر می‌کنیم تنها وقتی گرفتاریم و حاجتی داریم؛ دعا تنها برای زمانی است که مریض هستیم، مریض داریم، چکمان پاس نشده و خلاصه گره‌ای به کارمان افتاده است ... در واقع تصور بر این است که دعا برای زمان درماندگی و بیچارگی درست شده و مثل دواست و دوا را در حال سلامتی خوردن، خودش نوعی بیماری است و هر کس دارو مصرف می‌کند، دیگران برای سلامتی ایشان دعا می‌کنند چون می فهمند که طرف حتماً بیمار است والا دارو نمی خورد و برایش شعر حافظ می‌خوانند که:

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد وجود نازکت آزرده گزند مباد

اما در نگاه آیات قرآن کریم و بیانات اهل بیت علیهم السلام داستان این گونه نیست؛ چنانچه قرآن کسانی را که در هنگام ضعف و بدبختی دست به دعا بر می‌دارند توبیخ کرده و در آیه ۶۰ سوره مؤمن می‌فرماید؛ زمانی که به انسان زیان و رنجی برسد به هر حال که باشد نشسته، خفته، ایستاده، فورا ما را به دعا می‌خواند. آن گاه که رنج و زیانش برطرف شود باز به حال غفلت و غرور چنان باز می‌گردد که گویی هیچ ما را برای دفع ضرر و رنج خود نخوانده و همان کفر و غفلت است که اعمال زشت بندگان را در نظرشان زیبا نموده است. در بیانی نیز امیر مؤمنان علی علیه السلام می فرمایند: وَ قَالَ [علیه السلام] مَا الْمُبْتَلَى الَّذِى قَدِ اشْتَدَّ بِهِ الْبَلَاءُ بِأَحْوَجَ إِلَى الدُّعَاءِ الَّذِى لَا یَأْمَنُ الْبَلَاءَ : آن كس كه به شدت گرفتار دردى است نیازش به دعا بیشتر از تندرستى است كه از بلا در امان است نمى‌باشد. (حکمت ۳۰۲)

حتما شنیده‌اید که می‌گویند وقتی می‌خواهید دعا کنید دستتان را بالا بیارید، در این بالا آوردن دست چه سری نهفته است؟!

به این خاطره‌ای که حتما شده هم تجربه‌اش کرده‌اید توجه کنید؛

زمان دانش آموزی و دانشجویی قانون بر این بود که استاد و معلم در کلاس، اسم تک تک دانشجوها را می‌خواند و ما یک یک دست بلند می‌کردیم و نشان می‌دادیم که هستیم و هشیار ... نکته‌ی قابل توجه اینکه این مرام و رفتار و عملکرد را قرآن کریم به نوعی بیان و تأیید می‌کند ... آن جا که می‌فرماید: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاکُمْ ...: ای مومنین وقتی خدا و پیامبرش، شما را می‌خوانند، (دست بلند کنید) پاسخشان را بدهید. ... (انفال/۲۴)

و مگر نه این است که دعا را خواندن معنی کرده‌اند و حضرت علی (علیه السلام) در مناجات شعبانیه و چه زیباتر است که در ادامه می‌فرماید: ای مومنین جواب خدا و پیغمبر را بدهید: إِذَا دَعَاکُمْ لِمَا یُحْیِیکُمْ- یعنی اگر دستتان را بالا ببرید مثل کلاس (فرموده اند هنگام دعا خواندن دست هایتان را به سمت آسمان بلند کنید) این نشانه حضور و زنده بودنتان هست. به عبارت واضح تر، تنها کسانی در این عالم زنده اند که وقتی خداوند، آنها را می خواند، آنها هم خدا را بخوانند.

پس به دعا باید به عنوان یک عامل مهم زنده ماندن توجه کرد؛ دقیقا مثل هوا و آب و غذا...

مهم این است که چه کسی ما را و ما چه کسی را صدا می‌کنیم. نکته لطیف دعا اینجا است که به تناسب شخصیتی که ما را می‌خواند می‌شود حدس زد که با ما چه کار دارد اگر، گدائی شما را ندا دهد و بخواند، ناگفته پیداست که ندای گدا برای چیست. اگر استاد تاپ و فرهیخته‌ای، دانشجویش را به اطاقش بخواند معلوم است که حتماً یک کار علمی دارد، اگر جوان بیکاره‌ای سر چهارراه، خانمی را دعوت کند و بخواند ... و خلاصه بقول مولوی:

چون حق تو را بخواند سوی خودش کشاند

و حتما یا برای خودتان یا نسبت به دانشجویان دیگر این صحنه دیده شده که وقتی استادی دانشجویی را صدا می‌کند، دانشجو جوری وانمود می‌کند که صدای استاد را نشنیده است و قرآن کریم چه گزارش تکان دهنده‌ای از چنین نمونه ماجرا هایی می‌دهد که از زبان حضرت نوح می‌فرماید: کلّما دعوتهم لتغفر لهم جعلوا اصابهم فی اذانهم (نوح/ ۷)

خدایا هرچه، اینها را می‌خوانم تا تو آنها را مورد رحمت خود قرار دهی (نه سر انگشت خود) انگشتانشان را در گوش می‌کنند تا نشنوند.

کلام آخر

بنابر این تنها در سختی‌ها و مشکلات یاد خدا نباشیم و او را صدا نزنیم، برای خودمان برنامه‌ای بریزیم و روزانه ارتباطی با خالق زیبایمان برقرار کنیم تا زنده بودنمان را اثبات کنیم ... او را بخوانیم و با او صحبت کنیم ... حتما می‌شنود و پاسخش را خواهیم شنید.

منابع:

برنامه کوی محبت؛ حجت الاسلام زائری

ویژه نامه با من بمان؛ نوشته ناصر تقویان

سایت حدیث نت؛ تحلیلى درباره بلند كردن دست به سوى آسمان در هنگام دعا