۵ راهکار درمان بیماری‌های خود ایمنی کودکان

گاهی اوقات ممکن است سیستم ایمنی بدن بافت‌های سالم را تشخیص ندهد و به تصور وجود اجسام خارجی یا آنتی‌ژن به آن‌ها حمله ‌ور شود. به این مشکل، بیماری‌ خود ایمنی اطلاق می شود که به دو دسته تقسیم شده است: سیستمیک وموضعی: به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه خراسان، بیماری سیستمیک در ارگان‌های مختلف از پوست گرفته تا کلیه و قلب پخش می‌شود. درحالی‌که، بیماری خود ایمنی موضعی روی اندام‌های خاص بدن مانند تیروئید، کبد یا غدد آدرنال تاثیر می‌گذارد. بیماری‌های خود ایمنی می‌تواند روی هر قسمت از بدن ازجمله مفاصل ، عروق خونی، سلول‌های قرمز خون، بافت‌های همبند، عضلات یا حتی غدد درون‌ریز مانند پانکراس یا تیروئید تاثیر بگذارد.

به نقل از سایت WebMd و به گفته متخصصان ،حتی کودکان ممکن است دچار بیماری‌های خود ایمنی شوند. بیماری های خود ایمنی در کودکان: برخی از بیماری‌های بسیار شایع خود ایمنی که در کودکان دیده می‌شود عبارت‌ است از بیماری‌های کبدی، بیماری سلیاک، بیماری ادیسون، تیروئیدیت اتوایمیون، آرتریت نوجوانان ، اسکلرودرمی نوجوانان، دیابت نوع 1، بیماری کاوازاکی، چند سندروم خود ایمنی، لوپوس کودکان و .... چند واقعیت‌ درباره این بیماری ها: * علایم بیماری‌های خود ایمنی تا حدودی به آسیب های ناشی از بیماری بستگی دارد. احتمال بروز علایم در همان ابتدا بسیار زیاد است درحالی‌که اختلالات دیگر ممکن است بعداً ظاهر شود. * علایم اولیه در کودکان که باید به‌عنوان علایم آشکاردر نظر گرفته شود: برخی از علایم شایع بیماری‌های خود ایمنی به شرح زیر است:

سرگیجه تب خفیف خستگی خشکی دهان یا چشم کاهش وزن درد مفاصل منتشرشده خارش پوست بسته به این که کدام قسمت بدن تحت تاثیر این بیماری قرار گرفته، علایمی خاص بروز می کند اما علایم عمومی از جمله احساس بیمار بودن، خستگی و خارش می‌تواند در کودکان بیمار رخ دهد. درمان بیماری‌های خود ایمنی: هدف اصلی از درمان این بیماری، از بین بردن علایم، کنترل آسیب ایجادشده به دلیل بیماری و حفظ توانایی بدن کودک برای مبارزه با این بیماری است. روش‌های معمول برای درمان بیماری‌های خود ایمنی: تزریق خون: درصورت اختلالات کلیه و کبد، به دلیل این‌که خون کافی در بدن تولید نمی شود، تزریق خون لازم است. مصرف مکمل‌ها: ممکن است پزشک مصرف مکمل‌های جایگزین انسولین، هورمونی یا ویتامین‌ها را برای کودک تجویز کند. ورزش‌درمانی: اگر کودک از بیماری خود ایمنی مربوط به مفاصل، عضلات یا استخوان رنج می‌برد، درمان فیزیکی وی برای تقویت عضلات و راحت حرکت دادن قسمت‌های بدن بسیار ضروری است. داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی : این نوع داروها مانند ناپروکسن و ایبوپروفن مسکن است و خشکی، درد و تورم بدن کودک را برطرف می کند. کورتیکواستروئیدها: این هورمون ها از طریق غدد فوق کلیوی تولید می‌شود. این هورمون‌ها در قالب تزریق، لوسیون ها، قرص‌ها و افشانه‌ها موجود است. ازآن جا که این داروها بسیار قوی است تنها دوز کم توسط پزشکان تجویز می‌شود، زیرا مصرف دوز بالا ممکن است باعث عوارض جانبی طولانی مدت شود.

نوع دیگر درمان شامل تزریق ایمونوگلوبولین وریدی است. گاهی اوقات، درمان به نوع بیماری خود ایمنی کودک، بستگی دارد. به‌عنوان‌مثال، در صورت بیماری کرون (انسداد روده) یا آرتریت ایدیوپاتیک، ممکن است کودک به عمل جراحی نیاز پیدا کند.

درمان نادر دیگر نیز پلاسمافرزیس است که نوعی روش درمانی با تعویض پلاسمای خون فرد بیمار است.پلاسما به‌طور عمده آنتی‌بادی در خون حمل می‌کند. تنها در موارد شدید است که پزشک این روش را تجویز می‌کند.