چند فرزندی سخت‌تر است یا تک فرزندی؟/ فرزند دوم و سوم، مکمل‌های تربیتی خانواده
فرزندان تنها، به دلیل محرومیت از داشتن خواهر یا برادر، زمانی که در گروه همسالان خود قرار می‌گیرند نمی‌توانند به راحتی ارتباط برقرار کنند و این به معنای آن است که در اولین قدم برای معاشرت شکست می‌خورند.
سرویس سبک زندگی فردا ؛ مریم حدادی: این روزها وقتی حرف از فرزند بیشتر می‌شود به یاد تبلیغات چند سال قبل می‌افتیم که حتی روی بسته‌های پفک هم نوشته شده بود فرزند کمتر، زندگی بهتر! اما حالا نقطه مقابل آن حرف‌ها بیان می‌شود. به دور از همه تفکرات و بحث‌های گروهی و نسبت دادن این تفکر به تقسیم بندی‌های سیاسی و مذهبی، چند فرزندی اتفاقی است که در روند رشد خود، آثار مثبت زیادی را به همراه دارد. نه تنها برای بچه‌ها که برای والدین نیز می‌توان این آثار را در نظر گرفت. شاید زمانی که به خانواده‌ای با چند فرزند فکر می‌کنید اولین تصویر خواسته‌ها و گریه های بچه‌ها در خاطرتان شکل بگیرد. این تصویر ابتدایی‌ترین و سطحی‌ترین اتفاقی است که تصور می‌شود. اما نتایج روانی که به طور مشخص روی هر یک از فرزندان می‌شود مطالعه نمود بسیار عمیق تر و تاثیرگذار‌تر از سختی‌های ابتدایی و نق‌های بچه‌ها است.
خواهر و برادری جانشین ندارد
خواهر و برادر برای کودک هیچ جانشینی ندارد. شما هر قدر مطالعات تربیتی داشته باشید نمی‌توانید جای کسی را پر کنید که قدرت ایفای نقش او را ندارید. کتاب‌ها و مجلات نیز نمی‌توانند هم‌بازی خوبی برای کودکان باشند. رشد سالم روانی کودک در محیطی محقق می‌شود که در ارتباط با فرزندان کوچک‌تر و بزرگتر از خود باشد و این رفتار‌ها در ۲۴ ساعت شبانه روز تکرار شوند و مجموعه سیستم شخصیتی او را پی‌ریزی کنند.
کوچک‌های خودخواه
تک فرزندها اغلب تمامی امکاناتی را که نیاز دارند به راحتی دریافت می‌نمایند. همین وجود امکانات زیاد بدون تلاش جسمی و روحی کافی، سد بزرگی برای شکوفایی استعدادها و خلاقیت‌های کودک می‌شود. چرا که نیازی نمی‌بیند تا کمی بیشتر فکر کند یا دنیای اطراف خود را جستجو کند و راه‌های رسیدن به خواسته خود را بیابد. در ادامه کودکی که تنهاست، به سختی یاد می‌گیرد که اشتراک در وسایل به چه معناست و چگونه می‌توان تعامل کردن با دیگران را آموخت. این‌ها می‌توانند ریشه‌های خودخواهی‌هایی باشند که در آینده‌ای نزدیک از جوانان و نوجوانان جامعه‌مان خواهیم دید.
معنای شکست
فرزندان تنها، به دلیل محرومیت از داشتن خواهر یا برادر، زمانی که در گروه همسالان خود قرار می‌گیرند نمی‌توانند به راحتی ارتباط برقرار کنند و این به معنای آن است که در اولین قدم برای معاشرت شکست می‌خورند. این شکست سرآغاز بسیاری از تجربه نکردن‌ها و نیاموختن‌ها است. می‌توانید سر این کلاف را بگیرید و به کتاب های روانشناسی و تحقیقات زیادی که در زمینه ریشه‌های شکست و ناموفقیت‌ها در بزرگ‌سالی اشاره می‌کند مراجعه کنید تا یکی از دلایل را همین عدم داشتن خواهر و برادر بیابید.
سخت است
تربیت کردن سه یا چهار فرزند سخت به نظر می‌رسد و وقت بسیار زیادی را طلب می‌کند. اما تربیت موجوداتی باهوش عقلی و هیجانی بالا مانند بسیاری از کارهای اداری یا درسی نیست که بگوییم هر کدام زمان مختص خود را می‌خواهد. به بیان بهتر اگر شما برای تربیت اولین فرزند، زمان خاصی را صرف کرده‌اید، برای تربیت فرزند دوم، دو سوم آن زمان را احتیاج دارید چرا که فرزند بزرگتر شما جانشین خوبی برای والدین خود است و قسمتی از آن آموزش‌ها را خود به خواهر و برادر کوچک‌ترش در بازی‌ها و رفتارهایش منتقل می‌کند. برای فرزند سوم، نمودار زمانی این آموزش، رشد سریع تری دارد و بسیاری از آموزش‌ها را می‌توانید به فرزند اول و دوم خود واگذار کنید.
شخصیت سازی
به وضوح ثابت شده است که اعتماد به نفس واقعی کودک در اثر مسئولیت دادن به او شکل می‌گیرد. زمانی که شما با روشی صحیح به کودک خود مسئولیت انجام قسمتی از کارهای خواهر یا برادرش را می‌دهید در واقع قسمتی از پازل شخصیتی او را تکمیل کرده‌اید که بدون وجود فرزندان دیگر این قسمت هیچ‌گاه به این خوبی کامل نمی‌شود و نمی‌تواند کودک را به این حد از رشد نزدیک کند.
تصمیم با شما است حالا می‌توانید کمی با خودتان خلوت کنید و دو دوتا چهارتاهای زمینی را به کناری بگذارید و به آینده‌ای نزدیک فکر کنید. ببینید که آیا هنوز هم بعد از دانستن قسمت کوچکی از معایب تک فرزندی می‌توانید به راحتی آن تفکر را در ذهن خود ادامه دهید؟! در میان زندگی خود جایی برای برکت از سمت خداوند باز کنید و اجازه دهید که ذهن و روح‌تان به آنچه خدا وعده داده است تکیه کند. کمی آسان بگیرید و اجازه بدهید با تربیت فرزندان صالح بیشتر، سرمایه معنوی بیشتری را برای روزهای بعد خود ذخیره کنید.
دیدگاه تان را بنویسید