کوتاه‌ترین مسیر برای سعادت دنیوی و اخروی

سرویس سبک زندگی فردا: هر کس با اعمال و رفتارش زنده است. موقعیت کنونی ما نتیجه‌ی کار و کردار خودمان است، بنابراین زندگی درست و سالم فعلی، شادی آینده را در پی دارد. در ادامه این مطلب را به نقل از تبیان بخوانید.

خوب است برای یادآوری عرض شود که انسان به واسطه اشتباهاتش انسان نام گرفت بدین معنا که هر شخصی کم یا زیاد اشتباهات و خطاهایی در زندگی خویش داشته و این استثناء پذیر نیست. این اشتباهات ممکن است در هر زمینه‌ای اتفاق بیافتند؛ مادی یا معنوی، گاهی اوقات در یک دوره‌ای اشتباهات افزایش پیدا کرده و گاه این اشتباهات بنابر رعایت یک سری نکات، کم شده و به حداقل می‌رسد. آدمی باید روی خودش کار کند تا اشتباهاتش را به حداقل برساند و همین تلاش‌هاست که باعث پیشرفت می‌شود چرا که ما آمده‌ایم و بر شتر دنیا محمل انداخته‌ایم که رشد کنیم و به تعالی برسیم. شاید به تکامل اعلا نرسیم اما به تکامل نسبی خواهیم رسید و این چیزی است که خالق مهربان از ما می خواهد. خدایی که ما را خلق کرده نسبت به ما بالاترین شناخت و آگاهی را دارد و قطعاً باید راهی را بگذارد که در صورت اشتباه و نسیان، توانایی بازگشت وجود داشته باشد؛ این راه همان توبه‌ی معروف است. دقت کرده‌اید توبه چه قدر زیباست؟ شخصی به واسطه انسان بودنش خطایی از او سر می‌زند، زمانی که به اشتباه خودش پی می‌برد، نادم و پشیمان به دامن خالق زیبایی‌ها بر می‌گردد و از هدیه‌های الهی بهره‌مند می‌شود. به راستی دوستی با خدا نور را در زندگی‌ها جاری می‌سازد، چرا که خدا مثل خیلی‌ها محدودیت ندارد که به واسطه‌ی آن محدودیت‌ها از ما نگذرد.

در اطرافمان خیلی مشاهده می‌کنیم دو نفر چندین سال به واسطه‌ی یک مشکل، اشتباه یا اختلاف با هم درگیرند و مشکل دارند و توانایی از هم گذشتن یا بخشیدن همدیگر را ندارند؛ اما یگانه مهربان چگونه است؟ فقط از ما خواسته که به قول‌هایمان پایبند باشیم آن هم برای چی؟ برای اینکه دوباره زندگی‌هایمان به آلودگی دچار نشود.

در هیچ کدام از قوانین الهی نفعی برای باری تعالی وجود ندارد و همه و همه برای سعادت دنیوی و اخروی خود ما انسان‌ها همان موجودات فراموشکار است.

یکی از بزرگترین مشکلات موجود در دنیای امروز این است که افراد، مسائل حاشیه‌ای را بر اصول مقدم می‌دارند؛ حتی قدم فراتر می‌نهند و برای بدست آوردن موارد کم ارزش، کل زندگی و مسائل مهم آن را زیر پا می‌گذارند، مثلاً برای بدست آوردن مقدار بیشتری پول و ثروت، آرامش خانواده و سلامت آن را در معرض خطر قرار می‌دهند، به راستی این کارها برای رسیدن به این اهداف ارزش دارد؟ آیا انسان تا آنجا عمر می‌کند که تمام مسائل را تجربه کرده و به اشتباهات خودش پی ببرد و آن را جبران کند؟ خداوند متعال می‌فرمایند: «إِلاَّ الَّذِینَ تَابُواْ وَأَصْلَحُواْ وَاعْتَصَمُواْ بِاللّهِ وَأَخْلَصُواْ دِینَهُمْ لِلّهِ فَأُوْلَئِكَ مَعَ الْمُوْمِنِینَ وَسَوْفَ یُوْتِ اللّهُ الْمُوْمِنِینَ أَجْرًا عَظِیمًا» مگر كسانى كه توبه كردند و [عمل خود را] اصلاح نمودند و به خدا تمسك جستند و دین خود را براى خدا خالص گردانیدند كه [در نتیجه] آنان با مومنان خواهند بود و به زودى خدا مومنان را پاداشى بزرگ خواهد بخشید. (سوره نسا آیه ی ١٤٦) برای رسیدن به یک نقطه راه های مختلفی وجود دارد؛ یک راه ممکن است کوتاه و یک راه ممکن است بلند باشد؛ یکی پر خطر و یکی سهل و آسان؛ فرد عاقل بهترین راه را برای طی مسیر انتخاب می‌کند و قدم در آن می‌گذارد. کوتاه‌ترین مسیر برای بدست آوردن سعادت دنیوی و اخروی ترک گناه و اشتباه است اما اگر این اتفاق نیفتد چه؟ باید ناامید باشد و به بازگشت به سمت زیبایی‌ها فکر نکند؟ خدای مهربان می‌فرماید زمانی که پشیمانی به سراغتان آمد توبه کنید؛ اصلاً خود ناامیدی از رحمت و مغفرت خدا یک گناه بزرگ است. اولین شرط یک توبه‌ی واقعی، پشیمانی و تصمیم قطعی برای ترک گناه و اشتباه است. پس راه برای یک توبه واقعی هیچ وقت بسته نیست. قدم اول برای این کار جبران حقوقی است که توسط ما به ناحق از دیگران ضایع شده است. این کار نشان دهنده صداقت در عمل، گفتار و رفتار است. این نشان دهنده‌ی اصلاح شخصی و اجتماعی است و باعث رفع بسیاری از مشکلات می‌شود و ثمره‌ی آن این است که در جامعه‌ی انسانی به جای ظلم و کینه، صفا و صمیمیت حاکم می‌گردد. سپس باید خود را برای خدا خالص نمود که پس از تمرین و ممارست به امری عادی در زندگی تبدیل می‌شود. هرکاری که انجام می‌دهیم به نحوی نیتش را برای خدا خالص کنیم و به معامله‌هایمان رنگ و بوی الهی بدهیم. برای چه تحصیل می‌کنیم؟ برای خدمت به خدا، برای چه غذا می‌خوریم؟ برای کسب انرژی و قدم برداشتن در راه خدا؛ این جهت بخشیدن به رفتار، باعث خدایی شدن زندگی می‌شود و صد البته که عوائد دنیوی نیز به همراهش وجود دارد و این طور نیست که با نیت الهی بخشیدن به زندگی، از لذات دیگر محروم شویم. به واقع فقط پرده‌ای از نور بر شاکله‌ی زندگی خویش نهادیم و همین باعث می‌شود که همواره خدا را مد نظر داشته باشیم. همه‌ی انسان‌ها در پیشگاه خداوند متعال یکسان هستند و تنها معیار برتری، تقوا و پاکی است. هر کس که به درگاه خدا آید چه تازه به این راه قدم نهاده باشد و چه عمری به عبادت مشغول بوده باشد، دارای ارج و قرب است و این بر عهده پروردگار است که میزان خلوص هر کس را مشخص نماید، چه بسیار افرادی که به واسطه‌ی مغرور شدن به عبادت خویش، در معرکه‌ی امتحان افتاده و عمری را به باد داده‌اند و چه بسیار افرادی که به واسطه خضوع و خشوع در درگاه حق و توبه‌ی خالصانه و عدم بازگشت به دنیای سیاهی و تباهی، ره صد ساله را یک شبه طی کرده‌اند. از خداوند مهربان می‌خواهیم ما را در هیچ صورت به حال خودمان رها نکند.