نگران نباشید، همه انسان‌ها به بهشت می‌روند!

سرویس سبک زندگی فردا: در یکی از آخرین کلیپ‌هایی که در شبکه‌های اجتماعی پخش شده است، می‌گویند: همه انسان‌ها به بهشت خواهند رفت و اصولا مقصد نهایی انسان بهشت است. ایشان جهنم را به بیمارستانی در مسیر بهشت تشبیه می‌کنند. به نظر ایشان فرد گناهکار مجرم نیست، بلکه بیماری است که برای استفاده از نعمت‌های بهشت، نیازمند درمان است و این درمان در جهنم صورت خواهد گرفت. بر همین اساس است که آنان جهنم را نشانه ای از رحمت خداوند می‌شمارند؛ نه خشم و غضبش. در ادامه این مطلب را به نقل از تبیان بخوانید.

تشبیه ملائکه عذاب به پرستاران! این که جهنم برای برخی موقتی بوده و در حکم پاک شدن آنها از آلودگی‌ها و پلیدی‌ها را دارد و نهایتا به بهشت وارد می‌شوند درست است همان طور که پیامبر (صلی الله و علیه وآله) می‌فرمایند: (اعتقاد به) ولایت علی (علیه السلام) حسنه ای است که با وجود آن سیئات هرچقدر که باشند ضرری نمی زنند، مگر آن ضررهایی چون مصیبت‌های دنیوی، و بعضی از عذاب‌های اخروی که برای پاک شدن به اهل معصیت می‌رسد.(بحارالانوار، ج۸، ص۳۵۲)

بنابراین تشبیه آن به بیمارستان از این لحاظ مشکلی ندارد، اما تشبیه فضای روانشناختی آن با بیمارستان و تشبیه ملائکه عذاب، با پرستاران صحیح نیست، هرگز برخورد ملائکه عذاب با جهنمیان مثل برخورد دلسوزانه یک پرستار با بیمار نیست، بیمار نقشی در ابتلاء خود ندارد، اما اینان در ابتلائشان مقصرند: «وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَیْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ ظُلْماً وَ عُلُوًّا»؛ (و آنها را در حالى كه باطنشان به الهى بودن آن معجزات یقین داشت، ستمكارانه و برترى جویانه انكار كردند) لذا وقتی که درخواست خروج از جهنم می‌کنند، چنین پاسخ می‌شنوند: «رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنهْا فَإِنْ عُدْنَا فَإِنَّا ظَالِمُونَ * قَالَ اخْسَواْ فِیهَا وَ لَا تُكلَّمُون»؛ مى ‌گویند: پروردگارا! تیره بختى و شقاوت ما (جهنمیان می‌گویند) پروردگارا! ما را از دوزخ بیرون آر، پس اگر [به بدى‌ها و گمراهى‌ها] بازگشتیم، بى تردید ستمكار خواهیم بود * [خدا] مى‌گوید: [اى سگان!] در دوزخ گم شوید و با من سخن مگویید. (مومنون: ۲۳/۱۰۶-۱۰۸)

جهنم جای بدی نیست! این سخن هرگز در تعالیم اسلام پذیرفتنی نیست و مخالف صریح هزاران آیه و روایت است. به راستی این سخن چگونه با هزاران آیه و روایتی که انسان را از جهنم بیم داده و او را به دوری از آن فراخوانده‌اند قابل جمع است؟ آیا بر خلاف منطق خود قرآن نیست که می‌فرماید: «وَ أَنذِرْهُمْ یَوْمَ الاَزِفَةِ إِذِ الْقُلُوبُ لَدَى الحْنَاجِرِ كَاظِمِینَ مَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ حَمِیمٍ وَ لَا شَفِیعٍ یُطَاع »؛ و آنان را از روز نزدیك بیم ده، آن گاه كه [از شدت ترس ] جان‌ها به گلوگاه رسد، در حالى كه همه وجودشان پر از غم و اندوه است. براى ستمكاران هیچ دوست مهربانى و شفیعى كه شفاعتش پذیرفته شود، وجود ندارد! (غافر:۴۰/۱۸)

آیا با وجود این آیات می‌توان جهنم را بیمارستانی دانست که جای بدی نبوده و به درستی و از روی دلسوزی با انسان رفتار می‌شود؟!

جایگاه اعراف چگونه توجیه می‌شود؟

در این نگاه یک بهشت همگانی و یک جهنم بیمارستانی وجود دارد که همه را برای بهشت آماده و مهیا می‌سازد، دیگر چه نیازی به جایگاهی میان بهشت و جهنم وجود دارد در حالی که در قرآن به چنین جایگاهی تصریح شده است. (اعراف:۷/۴۶-۴۸) جایگاهی که علاوه بر امامان معصوم که محیط بر محشر هستند، برخی انسان‌هایی که خوبی‌ها و بدی‌های یکسانی دارند در آن مستقر می‌شوند تا تکلیفشان روشن شود(ر.ک سبحانی، جعفر، منشور جاوید، ج۵، ص۵۲۸ و ۵۲۹) آیا طبق این تحلیل نمی‌بایست اینان نیز در جهنم بیمارستانی مستقر شده و بعد از پاک شدن وارد بهشت شوند؟ پس چرا اعراف؟

جهنم خالی از عذاب است

سخنرانی در شبکه‌های مجازی سیخ داغ و چوب داغ و امثال آن را در جهنم نفی کرده، و به طور ضمنی جهنم را خالی از عذاب‌هایی معرفی می‌کند بلکه صرفا مکانی مانند بیمارستان تعریف کرده است، در حالی که جزئیات آخرت امری است که عقل به آنها دسترسی ندارد و تنها راه فهم آن آیات و روایات است که صراحتا از عذاب های دردناک سخن گفته‌اند: «خُذُوهُ فَغُلُّوهُ* ثُمَّ الجْحِیمَ صَلُّوهُ* ثُمَّ فىِ سِلْسِلَةٍ ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فَاسْلُكُوه »؛ [فرمان آید] او را بگیرید و در غل و زنجیرش كشید* آن گاه به دوزخش دراندازید* سپس او را در زنجیرى كه طولش هفتاد زرع است به بند كشید. (الحاقه:۶۹/۳۰-۳۲)

«فَلَیْسَ لَهُ الْیَوْمَ هَاهُنَا حَمِیمٌ* وَ لَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِین»؛ پس امروز او را در اینجا دوست مهربان و حمایت گرى نیست * و نه غذایى مگر چرك و كثافات[ى از بدن اهل دوزخ!] (الحاقه:۶۹/۳۵-۳۶)

«إِنَّكُمْ أَیهُّا الضَّالُّونَ الْمُكَذِّبُونَ* لاَكلِونَ مِن شَجَرٍ مِّن زَقُّومٍ* فَمَالِونَ مِنهْا الْبُطُونَ* فَشَارِبُونَ عَلَیْهِ مِنَ الحْمِیمِ* فَشَارِبُونَ شُرْبَ الهْیم »؛ شما اى گمراهان انكار كننده!* قطعاً از درختى كه از زقّوم است [و داراى مایعى جوشان و بسیار بدمزه و بدبوست] خواهید خورد * و شكم‌ها را از آن پر خواهید كرد،* و روى آن از آب جوشان خواهید نوشید * مانند نوشیدن شترانى كه به شدت تشنه‌اند. (الواقعه:۵۶/۵۱-۵۵)

ما منکر مهربانی و رأفت الهی نیستیم

باید دقت کرد که ما منکر مهربانی و رأفت الهی نیستم، یقیناً خدای ما خدایی است که در مناجات امام سجاد(علیه السلام) اینگونه توصیف شده: «یَا مَنْ سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبَه »؛ ای کسی که رحمتش بر غضبش سبقت گرفته است. (سید بن طاووس، اقبال العمال، ج۱، ص۳۶۳) اما هر چیزی افراط و تفریطی دارد، همان طور که خدایی که غضب محض باشد و رحمت و رأفتی نداشته باشد، خدای مطلوب و کاملی نیست، خدایی که صرفا رأفت و رحمت باشد و غضبی نسبت به ظالمان و مستکبران نداشته باشد هم خدای کاملی نخواهد بود. نباید برای این که مردم از رحمت و رأفت الهی ناامید نشوند از ان طرف پشت بام افتاده و آنها را نسبت به عذاب عادلانه الهی بی‌تفاوت کنیم!

آیا این عادلانه است که اشخاصی چون شمر و یزید و ادامه دهدگان راه آنان که به خاطر منافع مادی میلیون‌ها نفر را در جنگ‌های جهانی و ده‌ها هزار نفر را در هیروشیما و ناکازاکی کشتند به طوری که تا الان آثار رادیو اکتیو آن باقیست، آیا عادلانه است که جهنم را برای آنان در حکم بیمارستانی باشد که نه از روی غضب، بلکه دلسوزانه با آنها برخورد می‌شود؟! تا آنان برای رفتن بهشت آماده شوند!

اینگونه سخنان اگرچه در ظاهری زیبا مطرح می‌شوند اما نه پایه عقلی و منطقی دارند، و نه پایه قرآنی و روایی.