نذر و اجابت عجیب خانم امدادگر بعد از جنگ/ آرزوهایی که به شکلی دیگر برآورده می‌شوند

سرویس سبک زندگی؛ الهام دیزجیان: «باشد که حاصل چهل روز چله نشینی و آویختن به دخیل عشق امام رضا(ع)، برای نگارش این کتاب در جوار خواهرش حضرت معصومه(س)، در بارگاه هشتمین فیروزه فردوس در نظر آید.» کتاب دخیل عشق را که باز می‌کنیم با این جملات ابتدایی نویسنده روبرو می‌شویم و از همین ابتدا وجه تسمیه کتاب را متوجه می‌شویم.

«دخیل عشق» داستان دختری‌ست که روزهای جنگ را تجربه کرده و با سن کمش پرستار مجروحین جبهه بوده. حال با گذشت ۲۰ سال از آن روزگار، هنوز ازدواج نکرده و بر سر نذر خود پافشاری می‌کند. نذر «صبوره» ازدواج با جانبازی از تبار سادات است. صبوره، صبوری می‌کند و در تمام این سالها منتظر می‌ماند تا بالاخره روزی به خواسته‌اش برسد تا اینکه با سید رضا آشنا می‌شود.

« صبوره چاره‌ای ندارد یا باید جواب مادر و برادرش را می‌داد یا خودش برای خودش دستی بالا می‌زد. از اهواز که برگشت، فقط یک شوخی بود. بعد از جنگ، با خودش شرط کرده بود شوهرش فقط باید جانباز باشد. امکان نداشت بعد از آن همه سال که بی خیال ازدواج شده بود، برود سراغ بنگاه‌دار. در میان آن مردها، رضا تنها کسی بود که می توانست کمکش کند. پس می‌گذارد گل بته‌های ملافه آرام بگیرند و مرد دست‌کم، سرش را بیرون بیاورد و حرفی بزند. از وقتی آورده بودنش، ندیده بود چند جمله‌ای بیشتر حرف بزند.

- ببین سید رضا... . باز شرمی دخترانه جلوی زبانش را می‌گیرد و دیگر نمی‌تواند چیزی بگوید. لبش را می‌گزد و سرش را پایین می‌اندازد.

- من نذر کردم فقط همسر یه جانباز بشم، اما نمی‌دونم چرا این همه سال نشد... . شاید لیاقتش و نداشتم. شایدم زیادی سخت می‌گرفتم که باید حتما خوشگل باشه، سید باشه... . هر چی بود، نتونستم پا روی دلم بزارم. نه نمی‌شد، نشدنی بود... . حاضرین... ، حاضرین با من زیر یه سقف زندگی کنین؟ نفس صبوره بند می‌آید....» مریم بصيري نویسنده رمان دخیل عشق؛ کارشناسي تئاتر و کارشناسي ارشد ادبيات نمايشي دارد و سردبير ماهنامه پيام زن، وابسته به دفتر تبليغات اسلامي است. وي همچنين عضو انجمن قلم ايران، انجمن منتقدان و نويسندگان سينمايي ايران، انجمن روزنامه نگاران، خانه داستان و کانون نمايشنامه نويسان است؛ شاید همین سوابق باعث شده است تا دخیل عشق بیشتر شبیه یک نمایشنامه یا یک فیلمنامه باشد تا یک رمان.

بصیری در این رمان دختری را به تصویر کشیده است که نمادی از زنان و دختران کم توقع و دردمند اما با روحی بزرگ و ایمان قوی هستند. دخترانی که در برابر مشکلات و ناملایمات زندگی حتی کوچکترین گلایه‌ای نمی‌کنند.

دخیل عشق روایت آرزوهایی است که انسانها در مسیر زندگی ممکن است به شکلی که در ذهن دارند به آنها نرسند، اما در نهایت متوجه می‌شوند که خداوند آرزویشان را مناسب با صلاح آنها و به شکل دیگری برآورده کرده است. « صبوره هر روز به حرم می‌آید؛ اما در کنار مردانی که اشکشان جاری‌ست، حس دیگری دارد. هل دادن چرخ رضا، قلبش را به تپش انداخته است. مرد هیچ نمی‌گوید و فقط با دست چپش اشک‌هایش را پاک می‌کند.

صبوره حس می‌کند چقدر خوشبخت است که می‌تواند دستی شود برای چرخاندن چرخ رضا، پایی شود برای رسیدن او به خواسته‌اش که رضا را از تمام اندوه‌های سال‌های قبل رها می‌کند. دختر انگار بار اولش است که با آن همه احساس، پا به حرم می‌گذارد و هم‌پای آن مردان، در آن طرف دیوار شیشه‌ای ضریح می‌گرید.

همهمه و شلوغی قسمت زنان، صبوره را از دیوار شیشه‌ای جدا می‌کند. دختر مثل همیشه، در گوشه تنهایی خودش در کنج ایوان طلا می‌نشیند، گریه می‌کند و به دستی می‌اندیشد که نمی‌داند عاقبت به ضریح می‌رسد یا نه.

صدا در صدا می‌پیچد؛ اما انگار دختر فقط صدای رضا را می‌شنود که صندلی چرخ دارش را کنار او نگه داشته است و می‌گوید: "دل به من نده، من رفتنی‌ام." سرش را که با عجله بالا می‌گیرد، کسی کنارش نیست. هیچ کس کنارش نیست و او دارد در میان کوچه‌ها با عجله به خانه‌ای می‌رود که مادر را از صبح، در سکوت آن تنها گذاشته و او در آستانه در کوچه، منتظر آمدن دختری از دل شب است.» رمان دخیل عشق نوشته مریم بصیری برای اولین بار توسط انتشارات عصر داستان به چاپ رسید و حالا با بازنگری و بازنویسی نویسنده، توسط انتشارات کتاب جمکران، با شمارگان ۲ هزار نسخه وارد بازار نشر شده و قرار است یک مسابقه کتابخوانی نیز در مشهد با محوریت آن برگزار شود. کاندیدای یازدهمین جشنواره قلم زرین، کاندیدای سیزدهمین جایزه شهید غنی‌پور، کاندیدای ششمین جایزه ادبی جلال آل‌احمد و کاندید شانزدهمین جایزه کتاب سال دفاع مقدس از جمله سوابق «دخیل عشق» هستند.