روایت بیست سال آدامس باد کردن، از خروس‌نشان تا بایودنت
آدامس، یکی از آن خوراکی‌هایی‌ست که برای من از زمان‌های دور کودکی خاطره ساخته و از یک زمانی به بعد همیشه به‌دنبال یک خوبش بوده‌ام. در کمال ناباوری همیشه‌خدا هم آن آدامس خوب‌ها خارجی بود، تا اینکه اخیرا نمونه ایرانی‌اش را یافته‌ام و از این یافته خود دل‌شادم.
سرویس سبک‌زندگی فردا: بچه تر که بودیم آدامس برایمان یک تقریح همیشگی بود. برایمان یک چیزی بود شبیه گوسفند که هیچ چیزش دور ریز نمی‌شد. خودش را می‌جویدیم و باد می‌کردیم و دوباره می جویدیم، انقدر که سنگ می‌شد تازه شب می‌گذاشتیم داخل قاشق توی جایخی یخچال که فردا صبح هم آدامس داشته‌باشیم؛ پوستش هم اسباب عکس‌بازی‌های ما می‌شد و خودش وجه رایجی بود توی کوچه. از پوست رویی هم به عنوان گلوله سلاح‌های لوله خودکاری‌مان استفاده می‌کردیم.
گذشت تا این که کار کرد آدامس برایمان تغییر کرد. برای رفع بوی بد دهان بعد از پیاز و ... اولین آدمسی که این کارکرد را داشت آدامس خروس نشان بود بعد هم شیک، خوشمزه بودند اما قدرتی خدا به قدری که قند همراه چایی توی دهان می‌ماند مزه‌شان را حفظ می‌کردند و بعد حتی خاصیت لاستیکی‌شان را هم از دست می‌دادند و سفت می‌شدند.
اولین آدمسی که برای ما جدی شد آدمس پی‌کی (PK) بود ما نارنجی‌اش را می‌خوردیم (اخیرا دوباره تو مغازه به جای پول خرد یک بسته‌اش را گرفتم) انقدر تند بود که وقتی گاز اول را می‌زدیم از چشم‌هایمان اشک و از گوش‌هایمان دود در می‌آمد.
اوضاع با آمدن یک مدل آدمس ترکیه‌ای فرق کرد این یکی هم جعبه شکیل داشت هم طعمش بهتر بود و بیشتر ماندگاری داشت، اما به حساب پول ما زیادی گران بود.
۳-۴ سال قبل اما بازار آدمس و آدمس‌خوری تفاوت کرد. آدمس‌های رنگ و وارنگی وارد بازار شدند و کلا مفهوم آدامس تغییر کرد. آدامس جدید که به چشم ما انقلابی در صنعت و حرفه آدمس جویی بود هزینه به نسبت قبلی‌ها زیادتری هم داشت اما غمی نبود، حالا دیگر ما خودمان کار می‌کردیم و پول در می‌آوردیم.
آدمس جدید در می‌آمد به عبارتی چیزی نزدیک به ۳۰۰ تومن به ازای هر دانه آدمس و برای یک بسته ۱۸ تاییش بین ۴ تا ۵ هزار تومنی پیاده می‌شدیم.
اما برای من همیشه این مساله وجود داشت که خب چرا ما خودمان آدمس پدر-مادر دار تولید نمی‌کنیم تا تبلیغ آدمس «وایت» در تلوزیون شروع شد، آدمسی که تلاش کرد پایش را بگذارد جای پای آن آدامس با شکل و شمایل خوب اما نه به موفقی آن آدمس ترکیه‌ای بود نه خودش چیز جدیدی خلق کرد.
هفته قبل که رفته بودم فروشگاه و از قضا بن داشتیم برای خرج کردن و دل‌مان نمی‌سوخت یک بسته آدامس «بایودنت» خریدم با شک و شبهه زیاد که نکند بد باشد و این حرف‌ها اما با کمال تعجب خوب بود .... هم یک دستی آدامس‌های آخرین ورژن را داشت هم طعمش ماندگار بود، قیمتش خیلی تفاوتی نداشت حتی کمی ارزان‌تر هم بود و با توجه به ایرانی بودن، واقعا می‌ارزید.
خلاصه این که مشتری شدم و چند روزی است صبح ها بعد از مسواک یه آدمس بایودنت می‌اندازم داخل دهانم و یکی دو ساعتی می‌جوم و هر از گاهی دور از چشم هم کارها باد می‌کنم و می‌ترکانمش.
دیدگاه تان را بنویسید