آخرین پیشنهاد هسته ای ظریف به کری چه بود؟/ آیا توافق در راه است؟
رابرت آینهورن که تا چند ماه پیش در سمت مشاور وزیر خارجه امریکا، خود عضو تیم مذاکره کننده این کشور در گروه 1+5 بود و اکنون نیز به این تیم مشورت می دهد، در تازه ترین مقاله خود که روز شنبه 28 تیر 1393 (19 جولای 2014) منتشر شده، برآوردی جدید که نشان دهنده لایه های پنهان نگاه طرف امریکایی به مذاکرات است را ارائه داده است.
مشاور تیم مذاکره کننده امریکا: محدود شدن غنی سازی مجازات گذشته ایران است
یک مشاور تیم مذاکره کننده امریکا در تازه ترین مقاله خود گفته است با استراتژی فعلی که تیم مذاکره کننده ایران در پیش گرفته توافق نهایی حاصل نخواهد شد.
رابرت آینهورن که تا چند ماه پیش در سمت مشاور وزیر خارجه امریکا، خود عضو تیم مذاکره کننده این کشور در گروه 1+5 بود و اکنون نیز به این تیم مشورت می دهد، در تازه ترین مقاله خود که روز شنبه 28 تیر 1393 (19 جولای 2014) منتشر شده، برآوردی جدید که نشان دهنده لایه های پنهان نگاه طرف امریکایی به مذاکرات است را ارائه داده است.
وی در این مقاله تمدید مذاکرات را منطقی ارزیابی کرده و می نویسد: «با توجه به پيشرفت هاي حاصله و اختلافات مهم باقي مانده و به ويژه با توجه به جذاب نبودن گزينه هاي در دسترس در صورت شکست مذاکرات براي همه طرفين، منطق حکم مي کرد اعضاي گروه 1+5 و ايران مذاکرات را به مدت چهار ماه ديگر تمديد کنند».
آینهورن سپس به نقش تحریم ها در حصول توافق نهای اشاره کرده و می نویسد: «با ادامه روند کاهش محدود تحريم هايي که در شش ماه گذشته در چارچوب توافقنامه موقت صورت گرفت، تاثير مخرب تحريم ها همچنان ادامه خواهد داشت و ايران، انگيزه کافي براي دستيابي به توافقنامه جامع خواهد داشت».
در ادامه این مقاله آمده است: «اين ايران و نه غرب است که بايد از به دست نيامدن توافق جامع تا 20 ژوئيه و به ويژه به خاطر ادامه تحريم هاي ضعيف کننده مايوس و نااميد شده باشد. منتقدان برنامه اقدام مشترک - از جمله دولت اسرائيل - پيش بيني کرده بودند که توافقنامه موقت موجب افزايش داد و ستدها با ايران و نابودي شاکله تحريم ها خواهد شد اما، اين پيش بيني ها محقق نشد و شرکت ها و دولت هاي سراسر جهان در رابطه با داد و ستدهاي جديد با ايران احتياط به خرج مي دهند. آنها منتظر پايان تحريم هاي هستند و مي دانند اين امر تنها در صورت امضاي توافقنامه جامع محقق خواهد شد».
آینهورن درباره اختلاف نظر ایران و 1+5 بر سر مسئله ظرفیت غنی سازی می نویسد: «هدف محمد جواد ظريف وزير امور خارجه ايران از طرح برخي بخش هاي موضع دولتش در مصاحبه هفته پيش با نيويورک تايمز مبني بر اينکه «ايران اصراري براي افزايش فوري توانمندي غني سازي اش ندارد اما گسترش آن را براي چند سال متوقف (موقت ) و در عين حال، سطح سانتريفيوژها را در سطح فعلي حفظ مي کند»، احتمالا اين بود که 1+5 اين پيشنهاد را يک حرکت محسوب کند اما اظهارات ظريف ورهبر عالي ايران و رئيس سازمان انرژي اتمي نشان مي دهد استراتژي ايران درباره مساله غني سازي با رويکرد آمريکا و شرکايش بسيار متفاوت است».
وي با استناد به گزارش هاي منتشر شده از موارد زير به عنوان بخش هاي کليدي استراتژي ايران ياد کرده است:
حفظ سطح فعلي توان سانتريفيوژهاي عملياتي در طول دوره توافق
مخالفت با فشارها براي کاهش اين توان
اجازه تحقيقات نامحدود،آزمايش و توليد
احتمال نصب سانتريفيوژهاي پيشرفته در طول دوره توافق
ثابت نگه داشتن يا شايد کاهش ذخاير اورانيوم غني شده
کوتاه کردن هر چه بيشتر دوره توافق (احتمالا 5 تا 8 سال )
دادن اين اطمينان که پس از انقضاي اين دوره توافق، ايران مي تواند آزادانه تعداد سانتريفيوژهاي پيشرفته و فعال خود را تا آن اندازه افزايش دهد که بتواند به توانمندي 190 هزار سو دست يابد.
اينهورن خاطر نشان کرد: «اگر ايران با از سرگيري مذاکرات، اين بن بست ادامه خواهد يافت. مقامات ايراني احتمالا مي گويند که مقامات آمريکا و شرکايش بايد واقع بين تر باشند و طرح هاي برنامه هسته اي ايران را بپذيرند اما بايد گفت اين ايران است که اگر خواستار موفقيت مذاکرات و لغو تحريم هاست بايد واقع بيني بيشتري نشان دهد».
این مقام پیشین مذاکراتی امریکا سپس استراتژی اصلی امریکا درباره برنامه غنی سازی ایران را اینگونه بیان می کند: «مقامات ايران، از سال ها پيش و به ويژه در ماه هاي اخير به گونه اي حرف مي زنند که گويي ايران طرف ستمديده و مظلوم مذاکرات است و از 1+5 و جامعه بين الملل خواستند که تحريم هاي ناعادلانه را لغو، تلاش براي تحميل امتيازات ناحق را متوقف کند و به ايران اجازه دهد که مانند ساير کشورهاي تابع قانون از حقوق مشروع هسته اي غيرنظامي اش برخوردار شود؛ اما، با توجه به سابقه تخلفات ايران در دهه هاي گذشته، اين کشور نمي تواند انتظار داشته باشد که مانند کشورهاي تابع معاهده منع اشاعه تسليحات هسته اي، با آن رفتار شود. ايران نمي تواند توقع داشته باشد که جامعه بين الملل به سادگي اين سابقه را فراموش کند. ايران همچنان به گفته محمد البرادعي مدير کل سابق آژانس بين المللي انرژي اتمي، دچار «کمبود اعتماد» است. سران ايران ممکن است هنوز به دستيابي به تسليحات هسته اي علاقمند باشند يا نباشند اما اگر آنها مي خواهند که دنيا باور کند برنامه هسته اي شان صرفا مختص مصارف صلح آميز است، بايد اين را از طريق اقدامات شان نه فقط حرف هايشان نشان دهند و اين مساله زمان مي برد. تا زماني که ايران موفق به جلب اطمينان و اعتماد جامعه بين المللي به نيت صلح آميز خود نشود دستيابي تهران به توانايي غني سازي کافي که اين کشور را قادر به رسيدن به مرحله جهش و توليد مواد کافي براي ساخت بمب در کوتاه مدت کند، غير قابل پذیرش خواهد بود».
در پایان این نوشته آمده است: «توقف (موقت ) طرح هاي هسته اي غيرنظامي ايران، هزينه اي معقول و موجه براي جلب اعتماد بين المللي و دستيابي به توافقنامه جامعي است که مي تواند تحريم ها را لغو و به دوباره قوت گرفتن اقتصاد ايران و پايان دادن به انزواي بين المللي اش کمک کند».
دیدگاه تان را بنویسید