وقتی آمریکا توافق می خواهد/ اوباما و کری در مسیر یک تصمیم مهم

جان کری وزیر خارجه امریکا روز یکشنبه 22 تیر 1393 (13 جولای 2014) وارد وین شد و تا این لحظه دو دور با محمد جواد ظریف مذاکره کرده است.

اندکی قبل از ورود کری به وین و در حین آن، برخی مقام های امریکایی در پوشش منابع ناشناس، چند جمله کلیدی را به محیط رسانه ای تزریق کرده اند:

1- امریکایی ها گفته اند احتمال دارد با تمدید مذاکرات موافقت نکنند مگر اینکه روشن شود ایران در صورت تداوم مذاکرات آماده امتیازدهی خواهد بود.

2- مقام های امریکایی تاکید کرده اند امریکا به اندازه کافی تصمیم های سخت گرفته و اکنون این ایران است که باید تصمیم های دشوار بگیرد.

اما پیگیری های «ایران هسته ای» نشان دهنده آن است که وضعیت مذاکرات به گونه ای نیست که امریکا ریسک شکست مذاکرات را بپذیرد.

مهم ترین دلیل این امر که جنیفر روبین تحلیلگر دست راستی امریکایی روز 19 خرداد در مقاله ای در واشینگتن پست بر آن تاکید کرده این است که دولت امریکا برای مرحله ما بعد عدم توافق گزینه ای ندارد. روبین می نویسد: «ترک میز مذاکره ظاهرا چیزی نیست که این دولت (آمریکا) قادر به انجام آن باشد چون آنها را با دو واقعیت ناخوشایند مواجه می سازد: یک شکست دیگر در سیاست خارجی و فشار برای اتخاذ اقدامی دیگر».

ضمن اینکه، منابع غربی تایید کرده اند اختلاف ها درباره 3 مسئله فردو، اراک و جدول زمانی لغو تحریم ها تا حدود زیادی حل شده و اکنون همه بحث ها بر یافتن راه حلی برای مسئله ظرفیت غنی سازی متمرکز است.

داریل کیمبال تحلیلگر ارشد مرکز کنترل تسلیحات در امریکا روز 23 تیر در مقاله ای در وب سایت نشنال اینترست توضیح داده است که رسیدن به راه حلی مرضی الطرفین در این باره ممکن است.

وی می نویسد: «محدود کردن ظرفیت غنی سازی اورانیوم توسط ایران بین 6 تا 10 سال، با پایین تر از ظرفیت کنونی آن و در عین حال اجازه دادن برای افزایش ظرفیت غنی سازی در مراحل بعدی توافق در صورتی که تهران اطلاعات کافی را در اختیار آژانس بین المللی انرژی اتمی قرار دهد و ثابت کند دیگر به آزمایشاتش با ابعاد نظامی ادامه نمی دهد. ایران همچنین باید ثابت کند نمی تواند سوخت هسته ای از کشوری دیگر دریافت کند. این راه حل موضوع ظرفیت غنی سازی است».

این ایده نشان دهنده آن است که تهدیدها به شکست مذاکرات درواقع با هدف افزایش امتیاز گیری از تیم ایرانی و کاهش امتیازدهی به آن مطرح می شود و یک گزینه واقعی نیست.