تصمیم سخت

مجید رفیعی: هنوز وزرای خارجه 1+5 و ایران برای گرفتن عکس یادگاری در ژنو بابت توافق اولیه پیرامون موضوع فعالیتهای هسته ای ایران مقابل خبرنگاران حاضر نشده بودند که عده ای در تهران شال و کلاه کرده بودند تا زودتر خود را به تریبون های رسمی و غیررسمی شان برسانند و به نقد توافقنامه ژنو 3 بپردازند.

این عده کار را به جایی رسانیدند که در عرصه عمومی و در میان فعالان سیاسی و رسانه ای طیفی خاص نیز علاوه بر انتقادات معمول، بعضاً واژه ها و اصطلاحاتی نسبت به تیم مذاکره کننده به کار رفت که در نهایت به انتقاد عالی ترین مقام کشور منجر شد .

شاید تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان در تصویر خود نیز نمی گنجاند که رهبر معظم انقلاب روزی با به کار بردن عنوان "فرزندان انقلابی ام"، اینچنین از آنها حمایت نمایند، اما برای آنها که خود را منتقد روند مذاکرات می دانستند و می دانند این " اتمام حجت" شاید دوره ای خاص داشت.

فراموش نمی کنیم که برخی از این افراد که خود روزی حتی اظهار نظر درباره موضوع هسته ای را بر نمی تافتند با چه اصطلاحات و عناوینی تیم مذاکره کننده هسته ای ایران را مورد خطاب قرار دادند، که آنها نیز به وقت اش قابل بیان است.

حتما نمی توان لزوم نظارت متخصصان و صاحب نظران را بر روند مذاکرات منکر شد، اما از سوی دیگر یقینا نمی توان برخی رفتارهای منتقدان این فرایند را نیز تایید کرد.

از نظر نگارنده آن بخش از رفتار به اصطلاح منتقدان که باعث ایجاد دوقطبی های سیاسی بین نخبگان و حتی عموم جامعه می شود قابل نقد است.

در ریشه یابی این نوع رفتار قابل توجه است شاید " دلسوختگی " حاصل از آنچا باشد که در انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته رخ داده و این روزها تحت عنوان " دلواپسی" خود را نشان می دهد. به طور مشخص جریانی را مدنظر دارم که روش خاصی را در پیشبرد پرونده هسته ای ایران می پسندید و به دلایلی امروز دست اش از این موضوع کوتاه شده است.

تفاوت های رفتاری و سبک مذاکره تیم فعلی مذاکره کننده هسته ای با گروه قبلی باعث ایجاد روزنه های حداقلی برای دستیابی به توافق نهایی هسته ای در میان عده ای شده است که باید به آن فرصت داد.

اما واکنش خارج از قاعده اخلاق سیاسی و حرفه ای عده ای که اخیرا با واکنش صریح رییس ستاد کل نیروهای مسلح نیز مواجه شد را می توان در این مرحله حساس از مذاکرات حتی بر خلاف منافع ملی تفسیر کرد.

توصیه ای که می شود به این گروه " خود قیم پندار پرونده هسته ای" ارائه داد؛ داشتن صبر و تحمل، خارج نشدن از فضای نقد دلسوزانه و اعتماد به هدایت و تدبیر رهبر معظم انقلاب در مسائل کلان کشور است که ایران اسلامی را از هر گونه بن بست یا عقب گرد دور نگه می دارد.

آنچه در وین 4 اتفاق افتاد دقیقاً دراین فضا قابل تحلیل است.

تیم مذاکره کننده هسته ای ایران با هدایت مسئولین عالی کشور و با همان رویکرد انقلابی در مقابل زیاده خواهی غرب ایستادند و خطوط قرمز مشخص جمهوری اسلامی ایران را که شامل برخی جنبه های تکنیکی هسته ای و همچنین غیرهسته ای است غیر عبور و غیر قابل مذاکره دانستند.

اگر برای این گروه درک این نکته که نباید در مسایل کلان کشور دوقطبی های مخرب بوجود آورد، انصاف حکم می کند اگر روزی این تیم را متهم به بستن قرارداد " ژنو چای" نموده اید از کنار این طور اتفاقات و مذاکرات با سکوت کلامی و رسانه ای رد نشوید.

این نکته نیز شایان تذکر است که دشمنی خارجی در مقابل حرکت صعودی انقلاب اسلامی نباید با بی منطقی برخی سیاسیون خاص در نقش بنزین سوپر تکمیل شود.

تزریق آرامش به جو روانی جامعه همراه با ارائه نقدهای دلسوزانه با روش های غیر تنش زا ، می تواند تیم مذاکره کننده هسته ای را در چانه زنی با غرب تقویت کند.

آنچه در این میان مهم به نظر می رسد این نکته است که "دلسوختگان" باید " تصمیم سختی" بگیرند!