وقتی پسر یک نانوای سلطان آواز دنیا شد

در میان کسانی که با موسیقی‌های جدی دنیا سروکار دارند و با این نوع از موسیقی در ارتباط هستند، کمتر کسی‌ پیدا می‌شود که با نام، چهره و صدای معروف‌ترین و به عقیده بعضی‌ توانا‌ترین سلطان تِنور آواز کلاسیک و نقش خوان اپرای دنیا آشنا نباشد. لوچیانو پاوآراتی، مردی که مثل بسیاری دیگر از افراد موفق دنیا از شهری کوچک و خانواده‌ای فقیر به قلّه رویاهای خود رسید. پسر یک نانوای ساده که پدرش نیز یک خواننده‌ آماتور در ارتش ایتالیا بود. چه کسی‌ می‌داند؟ شاید همین موضوع هم در علاقه‌مندی او به خوانندگی تاثیر گذار بوده است. هنری که بعد‌ها او را به اسطوره‌ای تبدیل کرد که تماشاچیان برای ورود دوباره ا‌ش به صحنه پس از پایان کنسرت بیشتر از 20 دقیقه به تشویقش پرداختند. این اتفاقی است که تا امروز نیز در دنیای موسیقی کلاسیک بی‌ سابقه است. امروز از پسر فرناندو پاوآراتیِ نانوا و آدله ونتری که کارگر ساده یک کارخانه سیگار سازی در شهر مودنا بود به عنوان یکی‌ از قدرتمند‌ترین خوانندگان آواز‌های کلاسیک و بازیگران اپرا در دنیا یاد می‌شود که نامش بر پر فروش‌ترین آلبوم‌های موسیقی کلاسیک دنیا نقش بسته است. در کنار استعداد، علاقه و سخت کوشی، لوچینو موهبتی داشت که شرایط فیزیکی‌ و حنجره توانا و انعطاف پذیرش بود. حنجره‌ای که به اواجازه می‌داد نوت‌هایی را بخواند که ‌کمتر با صدای یک مرد شنیده می‌شود. این ظرفیت و انعطاف حنجره تِنور او در کنار شش‌های بزرگ و دیفراگم قدرتمندش به این خواننده، کنترلی باور نکردنی می‌داد. به طوری که می‌توانست هر نتی را که ادا می‌کرد به هر نحو که می‌خواست بکشد و یا به آن‌ تزئینات گوش نواز اضافه کند. بازی در نقش‌های اپرا‌ها از دیگر استعداد‌های پاواروتی بود که نقش مهمی در مطرح شدن او داشت. خواندن و بازی در نقش‌های اپرا کاری بسیار دشوار است که علاوه بر تمرین و تبحر در خوانندگی و بازیگری به صورت زنده، نیاز به آمادگی جسمانی‌ بالایی دارد. لوچینو به حد کمال از پس آن‌ بر می‌آمد و تماشاچیان را مات و مبهوت هنر خود می‌کرد. خیر خواهی‌ و روابط او با جامعه هنری از دیگر عواملی بود که مردم را به دیدن اجرا‌های زنده او جلب می‌کرد. پاواروتی با هدف کمک به خیریه‌ها به اجراهای زنده زیادی با خوانندگان و گروه‌های مطرح موسیقی پاپ دنیا پرداخت. اجراهایی که با عنوان پاواروتی و دوستان، هم در صحنه بااستقبال کم نظیر مواجه می‌شد و هم آلبوم‌های منتشر شده آن‌ به پرفروش‌ترین آلبوم‌های موسیقی‌کلاسیک دوران خود تبدیل شد. این عمل او باعث آشنایی بیشتر مردم دنیا با هر یک از این سبک‌ها و با موسیقی و فرهنگ ایتالیا می‌شد. فعالیت‌های پاواروتی اولین جایزه دولتی گسترش فرهنگ ایتالیا را برایش به ارمغان آورد. جایزه‌ای که مرگ، هرگز مهلت دریافتش را به اوچینانو نداد. از 19 مهر ماه سال 1314 تا ساعت پنج صبح روز پنجشنبه 15 شهریور ماه سال 1386 خورشیدی، دنیای موسیقی‌ برای حضور یکی‌ از بزرگان تکرار نشدنی‌اش به خود می‌بالید. حضوری که زوالی ناشی‌ از سرطان لوزالمعده پایان بخش آن‌ بود.