گریه برای اباعبدالله (ع) از دیدگاه امام(ره)

باشگاه خبرنگاران: ایشان در روز سی ام مهرماه 1358 طی سخنانی در جمع نمایندگان اقشار مختلف مردم و عشایر، به تشریح اهمیت قیام امام حسین(ع) و فلسفه عزاداری برای ایشان پرداخته و نکته ظریفی را در موضوع گریه کردن در عزای آن امام بزرگوار بیان می کنند. سید الشهدا اسلام را زنده نگه داشته است اسلام را تا حالایی که شما می‏ بینید، اینجا ما نشسته‏ ایم، سیدالشهدا زنده نگه داشته است‏ سیدالشهدا ـ سلام‏ اللّه‏ علیه ـ تمام چیز خودشان را، همۀ جوانان خودش را، همۀ مال و مَنال، هرچه بود، هرچه داشت ـ مال و مَنال که نداشت ـ هرچه داشت، جوان داشت، اصحاب داشت، در راه خدا داد و برای تقویت اسلام و مخالفت با ظلم قیام کرد.[در]مخالف با امپراتوری آن روز، که از امپراتوریهای اینجا زیادتر بود، قیام کرد در مقابل او با یک عدۀ قلیل. و با این عدۀ قلیل در عین حالی که شهید شد، غلبه کرد. غلبه کرد بر این دستگاه ظلم و شکست داد آنها را. ما که دنبالۀ او هستیم و مجالس عزا از آن وقت، به امر حضرت صادق ـ سلام‏ اللّه‏ علیه ـ و به سفارش ائمۀ هدی ـ علیهم ‏السلام ـ ما بپا می‏ کنیم این مجالس عزا را، ما همان مسئله را داریم می‏ گوییم؛ مقابل ظلم است، مقابل ظلم ستمکاران. ما زنده نگه داشتیم، خطبای ما زنده نگه داشتند، قضیۀ کربلا را؛ و زنده نگه داشتند قضیۀ مقابلۀ یک دستۀ کوچک اما با ایمان بزرگ را در مقابل یک رژیم طاغوتی بزرگ. گریه کردن بر شهید؛ نگه‏داشتن زنده نگه داشتن نهضت است اینکه در روایت هست که کسی که گریه بکند یا بگریاند، یا به صورت گریه ‏دار خودش را بکند، این جزایش بهشت است. این برای این است که حتی آنی که با صورت گریه ‏دار خودش را، صورتش را می‏ کند یک حال حزن به خودش می‏ دهد و صورت گریه ‏دار به خودش می ‏دهد، این نهضت را دارد حفظ می‏کند؛ این نهضت امام حسین ـ سلام‏ اللّه‏ علیه ـ را حفظ می‏ کند. ملت ما را این مجالس حفظ کرده. افشاگری ظالم در مجالس سیدالشهداء بی خود نبود که رضاخان ـ مأمورین ساواک رضاخان ـ تمام مجالس عزا را قَدَغَن کردند. این همین طوری نبود. رضاخان هم چو نبود که از اصل مخالف با این مسائل بشود، رضاخان مأمور بود، مأمور بود[برای]آنهایی که کارشناس بودند؛ آنهایی که ملتفت بودند مسائل را. دشمن های ما، که مطالعه کرده بودند در حال ملت ها و مطالعه کرده بودند در حال ملت شیعه، می‏ دیدند آنها که تا این مجالس هست و تا این نوحه‏ سرایی هایِ بر مظلوم هست و تا آن افشاگری ظالم هست، نمی‏ توانند برسند به مقاصد خودشان. زمان رضاخان قدغن کردند، به طوری که تمام مجالس در ایران قدغن شد، کارهای خودشان را انجام دادند. دست اهل منبر را، دست علما را بستند و نگذاشتند که اینها تبلیغات خودشان را بکنند؛ و آنها تبلیغات را از آن طرف شروع کردند، و ما را به عقب راندند و تمام مخازن ما را به چپاول بردند. در زمان محمدرضا هم به همین معنا، منتها با فرم دیگر، به فرم دیگر، نه با آنطور سرنیزه، به یک جور دیگر، این طایفه را می‏ خواستند کنار بگذارند. حالا هم همانها[هستند]منتها جوان های ما را بازی می‏ دهند. همان مسئله است. همان مسئلۀ زمان رضاخان است که مجالس را او قدغن کرد. حالا یک دسته ‏ای آمده‏ اند می‏ گویند که نه، دیگر روضه نخوانید! نمی‏ فهمند اینها که روضه یعنی چه. اینها ماهیت این عزاداری را نمی‏ دانند چیست. نمی‏ دانند که این نهضت امام حسین آمده تا اینجا، تا این نهضت را درست کرده. این نهضت پرتوی است از نهضت عاشورا این تابع، این یک شعاعی است از آن نهضت. نمی‏ دانند که گریه کردن بر عزای امام حسین، زنده نگه‏داشتن نهضت، و زنده نگه‏داشتن همین معنا[ست]که یک جمعیت کمی در مقابل یک امپراتوری بزرگ ایستاد. دستور است. آن دستور عمل امام حسین، سلام‏ اللّه‏ علیه. دستور است برای همه: کُلُّ یَوْمٍ عَاشُورَا؛ وَ کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلاء دستور است به اینکه هر روز و در هر جا باید همان نهضت را ادامه بدهید، همان برنامه را. درس عاشورا امام حسین با عدۀ کم همه چیزش را فدای اسلام کرد؛ مقابل یک امپراتوری بزرگ ایستاد و «نه» گفت؛ هر روز باید در هر جا این «نه» محفوظ بماند. و این مجالسی که هست مجالسی است که دنبال همین است که این «نه» را محفوظ بدارد. بچه‏ ها و جوانهای ما خیال نکنند که مسئله، مسئله «ملتِ گریه» است! این را دیگران القا کردند به شماها که بگویید «ملتِ گریه»! آنها از همین گریه‏ ها می‏ترسند، برای اینکه گریه‏ ای است که گریه بر مظلوم است؛ فریاد مقابل ظالم است. دسته‏ هایی که بیرون می‏آیند، مقابل ظالم هستند؛ قیام کرده ‏اند. اینها را باید حفظ کنید. اینها شعائر مذهبی ماست که باید حفظ بشود. اینها یک شعائر سیاسی است که باید حفظ بشود. بازی تان ندهند این قلمفرساها! بازیتان ندهند این اشخاصی که با اسماء مختلفه و با مرامهای انحرافی می‏خواهند همه چیز را از دستتان بگیرند. و اینها می‏ بینند که این مجالس، مجالس روضه، ذکر مصایب مظلوم و ذکر جنایات ظالم، در هر عصری[مظلومان را]مقابل ظالم قرار می‏دهد. اینها ملتفت نیستند که اینها خدمت دارند می‏ کنند به این کشور؛ خدمت دارند می‏ کنند به اسلام.