انطباق با اهداف قيام امام ، ملاك تأييد عزاداری‌

خبرگزاری قرآنی ایران: حجت‌الاسلام و المسلمين هادی حسينخانی، معاون تهذيب حوزه‌های علميه كشور، در رابطه با چرايی تأكيد ائمه اطهار بر عزاداری حضرت اباعبدالله(ع) اظهار كرد: درست است كه همه ائمه (ع) از عصمت برخوردار بوده و همگی اين ويژگی را داشتند كه از معرفت و قرب الهی برخوردار باشند و به شهادت رسيده‌اند اما شرايط سيدالشهدا(ع) بسيار ويژه و متفاوت‌تر است. وی ادامه داد: سير حركت امام حسين(ع) به كوفه، رها كردن موسم حج به دليل دعوت كوفيان و حركت به سوی مدعوين به همراه تمام خانواده خويش و گذشتن از همه چيز خود ويژه بودن و خاص بودن واقعه عاشورا و حركت اباعبدالله(ع) را بيشتر نمايان می‌كند؛ امام حسين(ع( در اين راه تمام دارايی، خانواده و هر چه كه داشتند را فدا كردند و اين فدا كردن همه جانبه در نهايت رضا و تسليم به رأی خداوند كه ويژگی خاص ايشان است در هيچ يك از ائمه معصوم(ع) وجود نداشته است. معاون تهذيب حوزه‌های علميه تصريح كرد: به دليل نوع شهادت و چگونگی به شهادت رسيدن ايشان و نزديكانشان و همچنين به دليل اينكه همين عزاداری‌ها پايه دين را محكم‌‌تر می‌كند عزاداری برای امام حسين(ع) در روايات از بيشترين تأكيد برخوردار است. حجت‌الاسلام حسينخانی با اشاره به روايت «كلنا سفن النجاة لكن سفينة جدی الحسين (ع) اوسع وفی لجج البحار اسرع» ابراز كرد: همه اهل بيت به شكلی پرچم هدايت بشر را در دست گرفتند؛ اما به هر حال كسانی به آنها تمايل پيدا می‌كنند كه زير پرچم اسلام آمده و محبت اهل بيت را با نور تشيع درك می‌كنند اما در مورد امام حسين(ع) به نظر اين طور نيست و اين وسعت را انسان بيشتر می‌بيند و در برگزاری عزاداری‌های اباعبدالله(ع) فرقی بين شيعه و سنی نيست و هر دو به احترام ايشان به برگزاری عزاداری پرداخته و برای ايشان احترام خاصی قائل هستند و يا بالاتر را نگاه كنيم در زير پرچم اباعبدالله(ع) تنها مسلمانان قرار نمی‌گيرند بلكه غير مسلمانانی چون ارامنه و مسيحيت نيز هستند كه نه تنها به اباعبدالله(ع) ارادت خاصی دارند بلكه برای حاجت روا شدن نذری می‌دهند. گرايش فطرت بيدار بشر به مكتب امام حسين(ع) وی ادامه داد: در گستردگی كشتی نجات امام حسين(ع) همين بس كه حتی غير متدينينی هستند كه برنامه‌های عزاداری امام حسين(ع) را نيز دارند و تمام اين مسائل نشانه و دليل از اين گستردگی كشتی امام حسين (ع)است و با توجه به مظلوميت و معرفت ايشان نه تنها مسلمانان و غير مسلمانان زير پرچم اباعبدالله(ع) قرار می‌گيرند بلكه تمام كسانی كه ذره‌ای از اين مظلوميت را درك كرده باشند در كشتی امام حسين(ع) قرار می‌گيرند در واقع می‌توان گفت فطرت‌های بيدار بشر به مكتب امام حسين(ع) گرايش پيدا كرده و جذب آن می‌شوند. حسينخانی اضافه كرد: هركسی به هر شكلی كه با امام حسين(ع) ارتباط برقرار كند به نحوی با اين كشتی مرتبط شده است و در زمزه مسافران آن است، برخی در بهترين جای اين كشتی قرار گرفته‌اند و برخی ممكن است جايشان در لبه اين كشتی و به شكل متزلزل باشد و اينها به نوع ارتباط‌گيری بستگی دارد كه چگونه از بعد عاطفی، معرفتی و عملی با ابعاد وجودی اباعبدالله(ع) ارتباط برقرار شده باشد و هركس به ميزان نوع رابطه برای خود در اين كشتی جايگاهی دارد. معاون تهذيب حوزه‌های علميه تصريح كرد: كسانی در روز عاشورا خود را در عزای ايشان متأثر می‌بينند و در مجالس عزاداری وی نيز شركت می‌كنند؛ اما عملا و معرفتا به جايگاه والای درك حقيقی اين وقايع و تغيير پذيری عاطفی و معرفتی نرسيده‌اند اما برخی دائما در اين تلاش هستند تا تمام رفتار، اخلاق و كردار خود را بر طبق معرفت و عمل حسين ابن علی(ع) انجام دهند؛ ارتباطی بهترين ارتباط است كه هم از نظر معرفتی عميق باشد و هم از لحاظ عاطفی به جايگاه واقعی خود رسيده باشد و هم از لحاظ عملی و رفتاری به درك حقيقی اباعبدالله(ع) و الگوگيری از وی رسيده باشد. آسيب‌شناسی عزاداری‌ امام حسين(ع) نيازمند شناخت فلسفه وجودی اين عزاداری‌ است وی با اشاره به انطباق عزاداری‌های فعلی با سيره اهل بيت(ع) و فقه شيعه ابراز كرد: عزاداری‌ها به طور كلی عملی است كه به نوعی انسان را با امام حسين(ع) مرتبط و در زمره مسافران كشتی وی قرار می‌دهد؛ اما در خصوص نوع عزاداری بايد به اين توجه داشت كه چرا اهل بيت(ع) اين همه تأكيد بر عزاداری امام حسين(ع) داشته‌اند و در واقع اگر فلسفه وجودی عزاداری برای اباعبدالله(ع) مشخص شود، آسيب‌شناسی آن نيز ميسر می‌شود. حجت‌الاسلام حسينخانی ادامه داد: فلسفه عزاداری برای اباعبدالله(ع) به دليل روشن شدن هدف قيام ايشان، چرايی استقامت اباعبدالله(ع) در برابر طاغوت و كفر و چرايی و چگونگی زير بار زور نرفتن ايشان است و اگر عزادرای‌ها ما را به اين اهداف نزديك‌تر می‌كند پس از آسيب كمی برخوردار است و هرچه عزاداری‌‎ها، ما را از اين اهداف دور كند پس از آسيب جدی برخوردار است؛ مثلا ما در عزاداری می‌خواهيم بگوييم اباعبدالله(ع) در ظهر عاشورا در آن شرايط بحرانی نماز جماعت اقامه كرد و برای اين هدف، دو شهيد تقديم اسلام كرد اما اگر برای تبيين همين شعار و هدف تا نيمه‌های شب به عزاداری پرداخته شود و نمازهای صبح قضا شود كاملا معلوم است اين عزاداری بايد آسيب‌شناسی شود؛ چرا كه با اساس هدف قيام اباعبدالله(ع) همخوانی ندارد. اين مدرس حوزه با بيان اينكه اصل عزاداری خوب است اما عزاداری‌ای قابل قبول است كه در راستای اهداف قيام اباعبدالله(ع) باشد تأكيد كرد: بايد شيوه‌های عزاداری‌ها در جامعه با اهداف عاليه اباعبدالله(ع) سنجيده شود و ميزان انطباق اين شيوه‌ها با اهداف قيام امام حسين(ع) ملاك تاييد يا عدم تاييد عزاداری‌ها قرار بگيرد. وی اضافه كرد: دين اسلام تنها به بعد معرفتی تأكيد نكرده است بلكه به بعد عاطفی نيز اهميت داده است و در كنار اينكه شركت در برنامه‌های ترويجی نهضت اباعبدالله(ع) و آشنايی با فلسفه وجودی قيام ايشان، بالا بردن بعد معرفتی عاشورا را مورد تأكيد قرار می‌دهد به بعد عاطفی نيز می‌پردازد و تأكيد بر اين دارد كه عزاداران در طول دهه محرم حالت حزن و اندوه گرفته و در آرايش و پيرايش صورت و صيرت خود كاملا شكل اندوه به خود بگيرند و برای اشك ريختن اجرو پاداش مثال زدنی بيان شده است؛ تمام اين مسائل بيان‌گر اين است كه اسلام هم به بعد معرفی عزاداری تأكيد دارد هم به بعد عاطفی آن. معاون تهذيب حوزه‌های علميه در بخش ديگری از سخنان خود تأكيد كرد: بايد از فرصتی كه ايام محرم و صفر در اختيار مبلغان قرار می‌دهد تا مردم را مورد خطاب قرار دهند و به شكل مستقيم و رو در رو با آنها ارتباط برقرار كنند بهره برد؛ مبلغان بايد از اين فرصت نهايت استفاده را بكنند و اولا نياز روز مردم را تشخيص داده، ثانيا فلسفه قيام اباعبدالله(ع) را در خطبه‌های خود بيان كرده و ثالثا در كنار بيان اهداف به نيازهای روز جامعه هم توجه داشته باشند و در مورد مشكلات مردم هم صحبت كنند. خارج نشدن دين از مسير اصلی و بيدارسازی جامعه؛ اهداف اصلی قيام اباعبدالله(ع) وی با بيان اينكه هدف اصلی قيام اباعبدالله(ع) خارج نشدن دين از مسير اصلی خود و بيدارسازی جامعه بود افزود: ما نيز بايد فضاهای معرفتی برنامه‌های عزاداری را در راستای اين بيدار سازی بيشتر تقويت كنيم و در كنار عزاداری فرصتهای مطالعه در باب قيام اباعبدالله(ع) را برای جوانان ايجاد كنيم