وقتی «اشراف» از «حسین گلگیرساز» بیشتر به درد می‌خورند!

سرویس سیاسی«فردا»: همواره درباره تامین هزینه فعالیت​های برخی تشکلها بویژه در برهه انتخابات شبهات بسیاری وجود داشته است و گاه مردم با شگفتی تمام به نظاره تبلیغات و فعالیت های خاص برخی از تشکلها می نشینند و از خود می پرسند که چگونه مخارج این گروهها فراهم می شود در همین خصوص ویژه​نامه «تحزب» هفته​نامه «شما» ارگان حزب موتلفه گفت​وگویی با محمد عطریانفر عضو حزب کارگزاران در این زمینه ترتیب داده است که پاسخ های آنچنانی عطریانفر در واقع رو نمایی از اعتقادات کارگزارانی به شمارمی رود . در این گفتگو عطریانفر با بیان اینکه «برای تبلیغات انتخابات مجلس پنجم، کارگزاران از شخصیت‌های سرمایه‌دار و پولداری که در حوزه فعالیت اقتصادی نقشی داشتند و با این تفکر به لحاظ سیاسی همسویی داشتند، کمک می‌گرفت با صراحت تاکید می کند که :« از این طریق تصور می‌کنم حداکثر 3 میلیارد تومان پول جمع شد. منابع تأمینش افرادی به‌خصوص در حوزه صنعت بودند. در این قضیه می‌توانید ایرادی داشته باشید که چه کسی این مذاکرات را کرده؟ مثلاً می‌تواند یکی‌اش آقای کرباسچی باشد.» نکته مهم در این سخنان این است که آقای عطریانفر می گوید از افراد پوادار در حوزه صنعت این مبلغ جمع آوری شده است و مشخص نکرده است که این افراد از بخش خصوصی هستند یا دولتی؟البته تجربه مدیریت کارگزارانی نشان می دهد که احتمالا این افراد همان اعضای این تشکل هستند که در نهادهای صنعتی دولتی مشغول به فعالیت بوده اند. با این وصف مشخص است که آن 3 میلیارد تومان از کجا تامین شده است. اما نکته مهم و نقطه اوج سخنان عطریانفر در آنجا است که اینچنین سخن می گوید:« شما می‌خواستید برای تبلیغات انتخاباتی تأمین منابع کنید، از چه کسی پول می‌گرفتید؟ از مثلاً حسین گلگیرساز در خیابان شهر ری که نمی‌گرفتید، اصلاً برای چه به شما پول بدهد؟ ممکن است یک ایراد وجود داشته باشد که آقای کرباسجی یا عضو دیگر شورای مرکزی، شما کی هستید که رفتید صحبت کردید؟‌ آقای کرباسجی که نمی‌رفت از دوستان قم در زمان طلبگی‌اش پول جمع کند! از موقعیتی که به عنوان شهردار تهران داشته احتمالاً 6 تا 10 نفر پیمانکار پولداری را که در فعالیت‌های مدیریت شهری و ساخت‌وساز شهری بودند، صدا می‌کردند و دیگران از طرف آقای کرباسچی مذاکره می‌کردند که شما آمادگی کمک دارید؟ آنها می‌گفتند بله و از این طریق دریافت می‌شود که این تفکر راه افتاده است. فرضاً آقای وزیر صنعت - که یادم نیست چه کسی بوده- فلان صنعتگر پولدار را صدا می‌کرده. آیا طبیعتاً‌ این آقایی که مذاکره می‌کند و آن آقایی که پول را می‌دهد، تحت‌تأثیر شرایطی که این آقا به عنوان موقعیت حاکم دارد نیست؟‌آیا روی این حساب که فردا از آن طرف درخواستی دارد و برای اینکه پاسخ مثبت بدهد کمک می‌کند؟ ‌این عیب قضیه هست و الان هم وجود دارد. کسی هم نتوانسته برایش راهکاری پیدا کند.» این سخنان به خوبی از ریشه برخی مفاسد در کشور رونمایی می کندو عیان می سازد که چگونه برخی با اشراف پروری و سواستفاده از موقعیت خود با «دوپینگ» به فعالیت سیاسی پرداختند و این روندهای غیر اخلاقی و غیر شرعی را در کشور بنیان نهادند. این امر نشان می دهد که برخی تشکلها به جای آنکه به مردم متکی باشند و مخارج خود را از حق عضویت اعضا و کمک های مردمی به اشراف میدان می دهند تا «کانون های قدرت و ثروت» میدان دار شوند ودرعرصه سیاسی به یکه تازی مشغولشوند . در این خصوص توضیح اضافه ای لازم نیست جز آنکه «حسین گلگیرساز» ها هستند که صاحبان اصلی این مملکت و کنشگران اصلی سیاسی آن درمواقع خاص هستند . نه اشراف نوکیسه ای که خرج امثال کارگزاران را می دهند.