شاخ آفریقای لرستان +تصاویر

خبرگزاری ایسنا: در مسیر جاده خاکی بزنوید به سمت امامزاده محمد ابن حسن روستا‌های زیادی وجود دارد، یکی از خاص‌ترین این روستا‌ها تنگ کوره در دامنه تپه‌ای با ۲۰ خانوار در قسمت بالا و تقریباً ۳۵ خانوار در قسمت پایین‌تر سکونت دارند دو قسمت کاملاً متفاوت، اما از یک جنس ۲۰ خانوار ساکن در دامنه کوه بدون زمین کشاورزی و آب و هر آنچه برای زیستن لازم است.

تنگ کوره سراسر محرومیت است و فقر مطلق در اینجا تفاوتی نمی‌کند. مرد، زن، کودک، جوان و سالمند ساختمان‌های گلی و دامنه شیب تند حیاط منازل، مردان بیکار زنان خسته و رنجور از سختی‌های روزگار غم شوهران بی‌درآمد و کودکان گرسنه ازیک طرف و تلاش‌های خستگی‌ناپذیر کوه رفتن برای یافتن گیاه زگیل برای فروش از یک طرف، خانه‌های مینیاتوری گلی بدون نور و انرژی نداشتن اثاثیه منزل و نبود جهیزیه نوعروسان جوان آن‌ها را خسته‌تر از همیشه کرده است.

تعداد عائله زیاد و فرزندان خردسالی که به ترتیب نهایت با فاصله زمانی دو سال به دنیا آمده‌اند انبوهی از کودکان هم سن و سال بدون کلاس و مدرسه را رقم‌زده که با دیدن چهره‌های معصومانه‌شان به عمق فقر و نداشته‌هاشان پی می‌بری در اینجا خبری از وعده‌های غذایی منظم نیست، فقر غذایی همه را تهدید که نه از مرز تهدید گذشته و پوست را با استخوانشان مأنوس کرده است.

مادرانی که در سنین پایین فرزندآوری‌های متعدد را تجربه کردند چهره‌شان دو برابر و شاید بیشتر از سن واقعی را نشان می‌دهد. کمی پایین‌تر از جاده خاکی راه دسترسی به تنگ کوره است با شیب نسبتاً تندی که فقط ماشین‌های کمک دار می‌توانند به‌راحتی عبور کنند اگر بارندگی نباشد! جاده روستا فقط ظرفیت پهنای یک ماشین دارد.

یک‌طرف کوه است و یک طرف پرتگاه ابتدای روستا دبه‌های فرسوده‌ای صف تشکیل داده و چند زن در کنارشان ایستاده‌اند. وقتی دبه اول زیر لوله را کنار می‌زنی به‌اندازه آب یک سماور قدیمی خانگی قطره‌چکانی به داخل دبه‌ها می‌چکد و شاید ساعتی طول بکشد تا یک بیست لیتری از آب پر شود. همه امورات بهداشتی، تغذیه و ... با همین آب قطره‌ای باید انجام شود.

در کوره تنگ خبری از بهداشت فردی و محیطی نیست به عبارتی آب که نباشد بهداشت و آبادانی هم نیست. در اینجا همه‌چیز شکل کوه خاکی است حتی مردم هم‌رنگ کوه‌گرفته‌اند فقط دامنه بالاتر کوه درختان بلوط را نه به‌صورت انبوه سخاوتش را ارزانی ساکنین این دیار کرده و زنان می‌کوشند در اوقات فراغت به کوه زده و گیاهان دارویی جمع کنند تا شاید دوره‌گرد عطاری آن‌ها را بخرد و درآمد ناچیزی عاید زنان روستا بشود. درآمدی که شاید فرصت اندیشیدن به آن را هم پیدا نکند نیامده خرج شده مثل کارت یارانه برخی که درگرو هزینه‌های خوراک و مایحتاج زندگی سال‌هاست در دست مغازه‌دار است؟

معصومه افروغ عروس ۱۹ ساله‌ای با دو پسرش مهدی ۵ ساله و بهمن ۳ ساله در یکی از خانه‌های گلی روستا که متعلق به مادر شوهرش است زندگی می‌کند نوعروسی که چهره معصومانه‌اش را غباری از غم نداری گرفته و در غیاب شوهر ۲۵ ساله خود شکوه از وضعیت زندگی دارد.

کمی پایین‌تر عزیز کوه کش با فرزندانش آرمان و آیدا بر ایوان خاک گرفته منزل گلینش ایستاده و در غیاب مادر که مشغول جمع‌آوری گیله (یک نوع گیاه دارویی) در دامنه کوه است مراقب کودکانش است. عزیز هنوز یارانه‌ای دریافت نکرده و می‌گوید جایی را بلد نیستم. پیگیر یارانه خودم و فرزندانم باشم.

رضا ماندنی ۳۰ ساله هم با ۴ فرزند و گله ۶ رأسی گوسفند خود امورات زندگی را در تنگ کوره می‌گذراند او راضی است که یارانه می‌گیرد، اما می‌گوید کارت یارانه‌ام را دو سالی می‌شود که نزدیک فروشگاه در ازای خرید خوراک و اقلام زندگی در بزنوید مرکز بخش گذاشته‌ام.

کوکب افروغ زن ۲۵ ساله‌ای که از کوه برگشته دسترنج خود را نشان می‌دهد گیله ساقه سفیدرنگ گیاه دارویی است که از دل کوه با زحمت جمع‌آوری می‌شود تا برای تولید دارو به عطاران فروخته شود؛ و اینجا روستای تنگ کوره اگر کودکی بیمار شود باید بر پشت موتور به بزنوید مرکز بهداشت رفته تا شاید نسخه‌ای تجویز و دارویی دریافت تا مداوا شود و شاید هم در خیلی از بیماری‌ها دکتری در کار نباشد. اهالی تنگ کوره گویا در جزیره‌ای از فقر گیر افتاده و منتظر کشتی نجات هستند کشتی که شاید هیچ‌گاه در ساحل تنگ کوره پهلو نگیرد.