رؤیا‌های فوتبالیست ایرانی که در زندان رنگ باخت +عکس
«وقتی چشمم به زمین فوتبال محوطه زندان افتاد، دلم زیادتر گرفت. انگار دنیا روی سرم خراب شد.
نوداد: «وقتی چشمم به زمین فوتبال محوطه زندان افتاد، دلم زیادتر گرفت. انگار دنیا روی سرم خراب شد.
سال ۷۵ با تیم زندانیان همین زندان بازی کردیم و ۱۱ گل به آن‌ها زدیم. اصلاً فکر نمی‌کردم یک روز دستبند بر دست، محصور میان دیوار‌های بلند زندان، کنار متهمانی که هیچ سنخیتی با آن‌ها نداشتم مجبور شوم روز‌های تلخ و سیاه تنهایی را تحمل کنم» این‌ها بخشی از صحبت‌های علی اکبریان، معروف به «روماریو» ایران است؛ مرد ۴۷ ساله‌ای که به جرم نگهداری و حمل مواد مخدر ۹ سال از زندگی اش را پشت میله‌های زندان گذرانده است. ستاره گلزن تیم‌های فوتبال پرسپولیس و استقلال به حبس ابد محکوم شد، اما این حکم نیز بعد از رسیدگی دوباره، به بیست سال حبس تغییر کرد. برای گفتگو با این فوتبالیست دهه هفتاد به زندان قزل حصار رفتیم. از انرژی و هیجان دوران جوانی خبری نیست در این مدت که پشت میله‌های زندان بوده، چهره اش خیلی شکسته شده و روزگار خوبی ندارد.
چه شد که به اینجا رسیدی؟
۳۱ سالم بود که در جریان بازی فوتبال مینیسک پایم پاره شد و دیگر نتوانستم فوتبال بازی کنم. دکتر گفت: حدود دو سال و نیم درمان پایت طول می‌کشد البته مثل قبل هم نمی‌شود. این طور شد که تصمیم گرفتم مربی شوم، باید می‌رفتم انگلیس نزد برادرم و آنجا دوره‌های مربیگری را می‌گذراندم، اما فدراسیون همکاری‌های لازم را با من نکرد. بهانه پشت بهانه می‌آورد و من که تنها شده بودم بزرگترین اشتباه زندگی ام را مرتکب شدم.
کدام اشتباه؟
خانه پدری ام در منطقه پاسگاه نعمت آباد بود. در آن روز‌های تنهایی زیادتر وقتم را با بچه محل‌های قدیمی می‌گذراندم. در بزم دوستانه آن‌ها وقتی به خودم آمدم که دیگر معتاد شده بودم. ۳ ماه هر روز صبح می‌رفتم و در پاتوق دوستانه که یک خانه قدیمی بود کنار دوستانم می‌نشستم و مواد می‌کشیدم. فکر کنید کسی که تا به حال در عمرش سیگار نکشیده بود یکباره به سراغ شیشه رفت.
چرا و به چه جرمی دستگیر شدی؟
به یک نفر از دوستانم ۲۰۰ هزار تومان پول دادم تا برایم مواد مخدر بخرد. ۴۰ گرم شیشه برایم خرید و زمانی که آمد شیشه‌ها را بدهد، ماشین پلیس را سر خیابان دیدم. وقتی مأموران به ما نزدیک شدند دوستم بسته مواد را به پشت بام انداخت. بسته‌ای که ۳۵۰ گرم کراک داخل آن بود و مأموران خیلی زود بسته را پیدا کردند و ما را به اداره آگاهی بردند. فردای آن روز پدر دوستم آمد و از من خواست که به او کمک کنم. تا آن موقع نمی‌دانستم داشتن این همه کراک جرم سنگینی است و من جرم را به گردن گرفتم. او با فیش حقوقی آزاد شد و من به حبس ابد محکوم شدم
بعد از آن چه شد؟
۵ سال حبس کشیدم تا نهایت توانستم با وثیقه ۴۰۰ میلیون تومانی یک ماه از زندان مرخصی بگیرم. دخترم را باید در مدرسه ثبت نام می‌کردم و به ۵۰۰ هزار تومان پول نیاز داشتم. به هر کسی که فکر کنی رو زدم، اما هیچ کسی این پول را به من نداد. نمی‌دانستم چکار کنم که یادم افتاد قبل از زندانی شدنم ۳۰۰ هزار تومان به یکی از بچه محل‌های سابقم قرض داده بودم. با او تماس گرفتم. گفت: پول ندارم، اما ۳۰ گرم شیشه دارم به دردت می‌خورد؟ شیشه‌ها را گرفتم و به طرف کرج می‌رفتم که از شانس بد من در بین راه ماشین پنچر شد و خودروی پلیسی هم که از آن اطراف در حال گذر بود به ما مشکوک شد و برای دومین بار با مواد بازداشت شدم. این بار نیز دادگاه مرا به ۲۰ سال حبس محکوم کرد.
بازیکن تیم‌های پرسپولیس و استقلال، چرا باید اینقدر بی پول باشد؟
آن موقع مبلغ قرارداد‌ها به اندازه الان نبود. سال ۷۲ با استقلال قراردادی که بستم ۷۰۰ هزار تومان بود که در سه قسط پرداخت شد. آخرین قراردادم سال ۸۱-۸۰ بود که با ۵ میلیون تومان بسته شد و دو و نیم میلیون تومان از آن را بهم دادند. می‌دانید بزرگترین اشتباه من در زندگی چه بود؟ سال ۷۱ آقای گل لیگ دسته سه شدم آن زمان در تیم پارس خودرو توپ می‌زدم. تیم پولداری بود. مدیر عامل پارس خودرو به من گفت: باهات قرارداد دو ساله می‌بندیم با حقوق بالا و یک حواله ۷۰۰ هزار تومانی خودروی پاترول هم بهت می‌دهم فقط بمان و برای ما بازی کن. حساب کردم آن زمان ۵ میلیون تومان دستم را می‌گرفت، آن موقع با ۵ میلیون تومان سه تا خانه دوبلکس در اکباتان می‌توانستم بخرم، اما به جای آن بازی در تیم استقلال را انتخاب کردم. آن زمان جباری سرپرست تیم بود، از من خواست که به استقلال بروم. استقلال وضع مالی خوبی نداشت و برای این انتقالی باید به خاطر رضایت نامه ام یک میلیون و دویست هزار تومان به پارس خودرو می‌دادم تا بتوانم به تیم استقلال بروم. ماشینم را ۹۰۰ هزار تومان فروختم و ۳۰۰ هزار تومان هم یکی از طرفدار‌های استقلال داد و من رضایت نامه ام را گرفتم و برای استقلال توپ زدم. هر چی بدبختی سرم آمد به خاطر تصمیمی بود که آن سال گرفتم. البته کشور‌های زیادی را هم برای تفریح رفتم؛ تایلند، ازبکستان، هلند، آلمان، دوبی، کویت، قطر و ... خب این تفریحات هم بی هزینه نبود. این را هم بگویم، شاید یکی از اشتباهاتم این بود که بموقع ازدواج نکردم. اگر در ۱۸ سالگی ازدواج می‌کردم اوضاع این طور نبود.
چرا؟
من ۳۵ سالم بود ازدواج کردم و واقعاً ازدواجم قسمت بود. زمانی قصد داشتم دختر یکی از ثروتمندان عرب را بگیرم همه کارهایم را هم کرده بودم و برای برداشتن شناسنامه ام به ورزشگاه رفتم که در کمد قفل بود و من از پرواز جا ماندم. سر موضوع به این سادگی ازدواجم بهم خورد.
در مدتی که در زندان بودی فوتبالیست‌ها و ورزشکاران به سراغت نیامدند؟
رضا شاهرودی، افشین پیروانی، میرشاد ماجدی، حاج آقا اولیایی و حاج آقا نبی خیلی کمک کردند. در تمام این ۹ سال به حساب خودم یا خانواده ام پول واریز می‌کنند. بعد از دومین بازداشتم خیلی‌ها ترکم کردند، اما خیلی‌ها که مدعی هستند به من کمک کردند اصلاً کمک نکردند. یکی از مربیان مطرح کشور قول داده بود برایم کاری کند بعد از ۵ سال به او زنگ زدم و قرار ملاقات گذاشتیم که به زندان بیاید و صحبت کند، اما نیامد وقتی زنگ زدم و علت تأخیرش را پرسیدم، گفت: کدام زندان بودی؟ منم گوشی تلفن را قطع کردم. نوشتند یکی از بازیکنان سابق پرسپولیس نیز ۵۰ میلیون تومان به من کمک کرده است، ولی من تا به حال چنین پولی ندیده ام. یکی از هواداران پولدار پرسپولیس هم از من شماره حساب خواست، ولی بعد از آن جواب تلفنم را هم نداد. باید بگویم درد‌ها فراموش می‌شوند، اما همدرد‌ها هرگز.
شنیده ایم که در حکم شما تخفیف داده اند؟
بله، با تلاش مسئولان زندان و خواست خدا حکم ابدم به ۱۶ سال شکسته شد. ۲۰ سال حبس هم دارم که آن هم به امید خدا کم میشود. اگر خدا بخواهد تا چند سال دیگر شاید سه سال یا کمتر و زیادتر از زندان آزاد شوم. آرزو‌های زیادی برای خودم دارم و می‌ترسم به آرزوهایم نرسم.
چه آرزوهایی؟
اولین آرزویم راه پیدا کردن به تیم استقلال است، آرزوی اصلی ام که مربیگری تیم است، اما در کادرش جا بگیرم می‌توانم خودم را به مربیگری برسانم. الان دخترم در تیم نوجوانان استقلال بازی می‌کند. صفحه اینستاگرامش پر است از عکس‌های مختلف و حرف‌هایی از من. هنوز هم در شبکه‌های اجتماعی طرفدار‌های زیادی دارم و می‌دانم پس از آزادی، موفقیت‌های زیادی به دست می‌آوردم.
قبل از بازداشت شدن، با تیم زندانیان مسابقه داده بودی؟
سال ۷۵ با تیم زندانیان در همین زندان بازی کردیم. ۱۱ تا گل زدیم که ۶ تایش برای من بود. روزی که سوار خودروی زندان شده و به اینجا منتقل شدم چیزی تو دلم فرو ریخت. من اینجا چه می‌کردم؟ من علی اکبریان، روماریوی ایران. چشمم که به زمین فوتبال در حال تعمیر زندان افتاد دلم زیادتر گرفت. با خودم گفتم‌ای دل غافل اینجا زمین فوتبال هم ندارم. البته چند وقت بعد زمین درست شد.
روز‌ها در زندان چه می‌کنی؟
هواخوری، ورزش. بازی. در اینجا بعضی از خلافکاران توبه کرده و قرآن خوان شدند. افراد شروری بودند که پایشان به زندان باز شد اخلاقشان خیلی فرق کرد. من اگر به اینجا رسیدم برای این بود که خدا را فراموش کردم.
حرف آخر؟
به جوان‌هایی که علاقه به فوتبال دارند باید بگویم ورزشکاران بخصوص فوتبالیست‌ها زود معروف می‌شوند. همه عاشق فوتبالیست‌های معروف هستند، اما مراقب باشند رفیق بازی مرا به این روز کشاند. ورزش با غرور، رفیق بازی، قلیان و شب زنده داری جور در نمی‌آید. از همه رفقایم که در این مدت تنهایم نگذاشتند ممنونم و همچنین از پرسنل زندان قزل حصار که واقعاً هوای مرا دارند.
دیدگاه تان را بنویسید