کوهنوردی که پاهای پروتزی دارد! +عکس

روزنامه صبح نو: «بزرگ‌ترین معلولیت، محدودیت ذهن است. اگر جسم سالم داشته باشید، ولی ذهن‌تان محدود باشد، شما معلولید.» این طرز تفکر آقای «سجاد سالاروند» است، معلول کوهنوردی که از هر دو پایش قطع هستند، اما با وجود نداشتن هر دو پا، قله‏ دماوند و دیواره بیستون را فتح کرده است. برنامه آینده او هم فتح اورست است. اتفاقی که قرار است، چند سال دیگر بیفتد.

تا همین چند سال پیش، سجاد روی هر دو پایش راه می‏رفت و هر هفته هم کوهنوردی -ورزشی که همیشه عاشقش بود- می‌کرد. او در گفتگو با «صبح نو» درباره علاقه‏اش به کوهنوردی می‏گوید: «شروع کوهنوردی من از اشترانکوه و زاگرس بود. رشته کوه‎های زاگرس به آلپ ایران معروف هستند. از ۱۵-۱۴ سالگی کوهپیمایی را شروع کردم. از همان زمان کوهنورد‌هایی را می‏دیدم که لباس‏های رنگارنگ به تن دارند و در مسیر کوه بالا می‏روند.» همین باعث می‏شود تا کوهنوردی آرزویش شود. آرزویی که در نهایت به عضو تیم ملی کوهنوردی امید شدن، ختم می‏شود. کوه‏های دماوند، علم‎کوه، کازپک گرجستان، آرارات ترکیه، آلبروس روسیه و دیواره بیستون از جمله کوه‏ها و دیوار‌هایی هستند که او فتح کرده است. همه‌چیز تا ۳۴‌سالگی سالاروند خوب بود تا این‌که در ۲/۱/۹۵ ساعت یک بامداد زمانی که او در اتوبان کرج، به سمت تهران رانندگی می‏کرد، یک ماشین از پشت به ماشینش می‏زند. سالاروند به سمت گاردریل منحرف می‏شود و در همان لحظه اول تصادف هر دو پایش از زیر زانو قطع می‏شود: «مهم‌ترین عضو ورزشی یک نفر پاهایش است. وقتی پاهایم را از دست دادم، دیگر نمی‏توانستم، کوهنوردی کنم. بعضی‎ها فکر می‏کردند که برگشتنم به زندگی محال است.» سجاد چهار روز در کما بود، اما به هوش می‏آید: «نجات‎دهنده اصلی‏ام کوهستان بود. در همان لحظه اول تصادف، پاهایم را با کمربند بستم. با بستن رگ‏های شریانی از خونریزی جلوگیری کردم و بعد‌ها پزشکان گفتند که اگر پاهایت را نمی‏بستی، به احتمال زیاد، مرده بودی.»

پاهایم امانت بود بعد از به هوش آمدن، او به خود، هم‎نوردان و خانواده‏اش قول می‏دهد که به ورزش بر‏گردد. همین هم باعث می‏شود که روحیه‏اش بالا برود: «در هفته دوم بود که یک خانم روانپزشک به عیادتم آمد و خواست که به من مشاوره دهد. راستش من خنده‏ام گرفته بود. گفتم: «برای چه باید مشاوره ببینم؟» جواب من یک چیز بود: «حکمت خدا این است که من ۳۴ سال پا داشته باشم و بعد از آن بدون پا زندگی کنم. پاهایم امانتی بود از طرف خدا که خودش داد و خودش هم گرفت.» ایشان رفتند و شماره تماس گذاشت که اگر لازم شد، با او تماس بگیرم. حالا که بیش از دو سال از آن روز می‏گذرد، هنوز با او تماس نگرفته‏ام.» همین روحیه هم باعث می‏شود که درست ۴۵‌روز بعد از تصادفش درست در زمانی که پاهایش هنوز بخیه داشتند، نخستین قله‏اش را فتح کند. فتح اولین قله هم جالب است: «از دوستان کوهنوردم در همه‌جای کشور، خواستم که کمکم کنند. با آن‏ها به سمت مرزن‎آباد و جاده چالوس رفتیم. قله‎ای به‌نام شاه‎پیل‎ کوه را فتح کردم. آن زمان هنوز پروتز نداشتم و پاهایم بخیه بود، دوستانم یک اسب از چالوس آوردند. من را سوار بر اسب کردند. این‌بار با اسب برای اولین‌بار و بدون پا، قله‏ای را فتح کردم. این تجربه خیلی برای من خاص بود.»

بعد از فتح قله، سالاروند، پروتز می‏گذارد. او توضیح می‏دهد: «همه پزشکان گفتند که بعد از انداختن پروتز‌ها باید هفت تا هشت ماه زمان بگذرد تا تازه بتوانی راه بروی. پزشکانم فکر می‏کردند که یک سال تا یک‌سال‌ونیم زمان ببرد تا بتوانم به زندگی برگردم.»

آن‏ها حتی تصورش را هم نمی‏کردند که او در کمتر از این زمان؛ قله‏ای را با پروتز فتح کند.

به عظمت خدا پی بردم سجاد، کارمند پالایشگاه نفت تهران است و هفت ماه پس از تصادفش به سرکار برگشت. دلیل فتح دماوند -اولین قله‌ای که با پروتز‌ها فتح کرد- هم همین است: «محل کارم در محدوده شهرری است. صبح‏ها که به محل کارم می‏رفتم، بعضی از روز‌ها که هوا خوب بود، قله دماوند را می‏دیدم. آن زمان که نگاهم به قله می‎افتاد با خودم می‏گفتم که امکان دارد من دوباره قله دماوند را فتح کنم؟ همان جا بود که از خدا خواستم قله را فتح کنم.»

‌۱۵‌ماه پس از تصادف، او دماوند را هم فتح کرد: «با دوستانم مشورت و بعد شروع به تمرین کردم. یک سری از قله‏های اطراف تهران را فتح کردم و دقیقاً یازدهم خردادماه سال‌۹۶ به طرف قرارگاه فدراسیون کوهنوردی برای صعود قله دماوند حرکت کردم.»

او درباره نگاه کوهنورد‌های دیگر نسبت به خودش می‏گوید‌: «پای کوه که رسیدم، کوهنورد‌هایی که من را می‏دیدند، فکر می‏کردند نهایتاً تا ۱۰۰۰ متر یا ۲۰۰۰ متر بالا می‏روم و برمی‎گردم؛ ولی خدا خودش کمک کرد. کمترین زمانی که لازم است تا ارتفاع ۴۲۰۰ را فتح کنیم، ۴ تا ۵ ساعت است. من در همین زمان مسیر را صعود کردم و به ارتفاع ۴۲۰۰ و به پناهگاه بارگاه سوم رسیدم. همه کوهنورد‌ها من را تشویق می‏‎کردند.»

او خاطره جالبی هم دارد از زمانی که به قله رسیده بودند: «در مسیر فتح‎مان، یک گروه مشهدی داشتند از قله برمی‏گشتند. فکر کردیم صعود کردند، ولی نتوانسته بودند که صعود کنند و آن‏ها هم وقتی من را با این وضع دیدند، برگشتند و با ما قله را صعود کردند.» فتح قله دماوند، برای هر کوهنوردی که از نظر جسمی سالم است، ۵/۱ تا ۲ روز زمان می‏برد. سجاد هم در ۵/۱ روز دماوند را فتح می‏کند. همین فتح هم باعث می‏شود که رتبه‏هایی را در جهان و کشور ثبت کند: «من سرعتی‏ترین صعود در بین معلولین را داشتم. از نظر ارتفاعی، سومین نفر هم در جهان بودم که در ارتفاع بالای ۵۶۰۱ هزار متری در بین معلولین با دو پای مصنوعی قله‏ای را صعود کردم.».

اما فتح دماوند با وجود معلولیت برای او با دیگر فتح‏هایش تفاوت‏ داشت: «من بار‌ها قله را صعود کرده بودم، ولی این‌بار خیلی متفاوت بود. هر بار که به آن بالا می‏رسیدم، فکر می‏کردم به آن بالا برسم و عکس بگیرم. این‌بار، اما هرازگاهی یک نگاه به آن پایین، یک نگاه به قله و یک نگاه به پاهایم می‌کردم. من آنجا بود که به عظمت خدا پی بردم.»

اولین نفر بودم فتح قله دماوند تنها افتخاری نیست که سجاد به آن رسیده است. درست در چهاردهم تیرماه امسال او برای بار دوم، با وجود معلولیت، دیواره بیستون را هم فتح می‏کند. داستان تصمیم برای فتح دیوار هم جالب است: «در زمانی که در بیمارستان و روی تخت بیمارستان بودم به یکی از دوستانم که صخره‏نورد است، گفتم باید دوباره دیواره بیستون را فتح کنیم.»

دو سال بعد او حرفش را با عملش ثابت می‏کند: «یک روزه، ما دیواره را فتح کردیم. قبلاً هم این مسیر را صعود کرده بودم.»، اما این فتح برای او خیلی سخت بود: «مهم‌ترین اعضا در سنگ‏نوردی دست‌ها و پا‌ها هستند. زمانی که شما پاهایتان حس داشته باشد و پا را روی سنگ بگذارید، می‏دانید که پا روی سنگ قرار دارد یا نه، ولی زمانی که این حس را نداشتم، خیلی سخت بود، تلاش و همکاری همنوردان باعث شد که این صعود ممکن بشود.»

فتح دیواره بیستون، با ۴۰۰-۵۰۰ متر ارتفاع با دو پای مصنوعی برای بار اول بود که در ایران و جهان اتفاق می‏افتاد. این رکورد سالاروند هم قرار است در کتاب ثبت رکورد‌ها ثبت شود. سالاروند همه فتح‏هایش را با پروتز‌ها و پنجه‏های کربنی ایرانی انجام داده است. او می‏گوید: «با مشکلات اقتصادی که به‌وجود آمده است، خیلی از شرکت‏های سازنده پروتز‌های و پنجه‏های کربنی جهان که سازنده پروتز برای ما معلولان هستند از این موضوع سوءاستفاده می‏کنند. اما من همه قله‌ها را با پروتز‌های ایرانی فتح کرده‌ام..»

حالا سجاد به خودش قول داده خوب تمرین کند و خودش را آماده نگه دارد تا در سال‌۱۴۰۰ برای فتح قله اورست راهی هیمالیا شود.