ماجرای نامه امام رضا (ع) به حضرت عبدالعظیم

خبرگزاری فارس: معاون پژوهشکده علوم و معارف حدیث گفت: نامه امام رضا (ع) به عبدالعظیم حسنی در واقع بخشنامه ائمه به شیعیان است که آن هم به واسطه حضرت عبدالعظیم به دست ما رسیده است، در واقع این نامه منشور رفتاری شیعیان در موقعیت­‌های ظلم و ستم است.

حجت‌الاسلام والمسلمین احمد غلامعلی معاون پژوهشی پژوهشکده علوم و معارف حدیث در گفتگو با خبرنگار دین و اندیشه خبرگزاری فارس درباره جایگاه حضرت عبدالعظیم (ع) بیان داشت: حضرت عبدالعظیم در دوران پنج امام معصوم زندگی می‌کردند و بیشترین ارتباط ایشان با امام جواد (ع) و امام هادی (ع) بوده است. وی به خاطر آموزه­‌های ولایی که داشت، کاملاً خودش را مطیع اهل­ بیت (ع) می­‌دانست. وی افزود: ویژگی دیگری که شخصیت این امامزاده را متمایز می‌کند، نامه‌ای است که امام رضا (ع) به ایشان می‌دهد: «یا عبدالعظیم أبلغْ عنّی أولیائی السلامَ وقل لهم: أن لا یجعلوا للشیطان على أنفسهم سبیلاً، ومُرْهم بالصدق فی الحدیث وأداء الأمانة، ومُرْهم بالسکوت وترک الجدال فیما لا یَعْنیهم». حجت‌الاسلام غلامعلی تصریح کرد: یک روایت بسیار زیبایی است. در واقع بخشنامه ائمه به شیعیان است که آن هم به واسطه حضرت عبدالعظیم (ع) به دست ما رسیده است، بر این اساس می­‌توانیم بگوییم این نامه منشور رفتاری شیعیان در موقعیت­‌های ظلم و ستم است. وی ادامه داد: یعنی اینکه انسان‌ها باید با هم باشند، راستگو باشند، امانتدار باشند، بلد باشند چه زمانی سکوت کنند و چه زمانی گفتگو‌های بیهوده را ترک کنند. در نتیجه می­­‌توانیم بگوییم این نامه منشور اتحاد مسلمین می‌تواند قرار بگیرد. معاون پژوهشی پژوهشکده علوم و معارف حدیث درباره شخصیت علمی سیدالکریم (ع) گفت: در روایتی از امام هادی (ع) نقل شده فردی در سامرا نزد امام می‌رود و یکسری مسائل حرام و حلال را می‌پرسد. امام پس از پاسخگویی می‌فرماید: «هر موقع مشکلی از مسائل دینی در منطقه تو برایت پیش آمد از عبدالعظیم حسنی بپرس و سلام من را هم به او برسان». این روایت مقام علمی و جایگاه ایشان را نشان می‌دهد و می‌توان برداشت کرد که حضرت عبدالعظیم (ع) حالت جانشین برای ائمه داشته است. *یا عبدالعظیم! أبلغْ عنّی أولیائی السلامَ در ادامه به مناسبت سالروز وفات سیدالکریم (ع)، متن نامه امام رضا (ع) به حضرت عبدالعظیم (ع) که در کتاب «اختصاص» شیخ مفید آمده است، اشاره می‌شود: بسم الله الرحمن الرحیم یا عبدالعظیم! أبلغْ عنّی أولیائی السلامَ وقل لهم: أن لا یجعلوا للشیطان على أنفسهم سبیلاً، ومُرْهم بالصدق فی الحدیث وأداء الأمانة، ومُرْهم بالسکوت وترک الجدال فیما لا یَعْنیهم، وإقبالِ بعضهم على بعض والمُزاوَرة، فإنّ ذلک قربة إلیّ. ولا یشغلوا أنفسهم بتمزیق بعضهم بعضاً، فإنّی آلیتُ على نفسی أنّه مَن فعل ذلک وأسخط ولیّاً من أولیائی دعوتُ الله لِیعذّبه فی الدنیا أشدّ العذاب، وکان فی الآخرة من الخاسرین. وعرِّفْهم أنّ الله قد غفر لمحسنهم، وتجاوز عن مسیئهم، إلاّ مَن أشرک به أو آذى ولیّاً من أولیائی أو أضمر له سوءً، فإنّ الله لا یغفر له حتّى یرجع عنه، فإنْ رجع وإلاّ نُزع رُوح الإیمان عن قلبه، وخرج عن ولایتی، ولم یکن له نصیب فی ولایتنا، وأعوذ بالله من ذلک.‌ای عبدالعظیم! سلام گرم مرا به دوستدارانم برسان و به آنان بگو: در دل‌های خویش برای شیطان راهی نگشایند و آنان را به راستگویی در گفتار و ادای امانت و سکوت پرمعنا و ترک درگیری و جدال در کار‌های بیهوده و بی‌فایده فراخوان و به صله رحم و رفت و آمد با یکدیگر و رابطه گرم و دوستانه با هم دعوت کن، چرا که این کار باعث تقرب به خدا و من و دیگر اولیاء او است. دوستان ما نباید فرصت‌های گرانبهای زندگی و وقت ارزشمند خود را به دشمنی با یکدیگر تلف کنند. من با خود عهد کرده‌ام که هر کس مرتکب اینگونه امور شود یا به یکی از دوستانم و رهروانم خشم کند و به او آسیب رساند از خدا بخواهم که او را به سخت‌ترین کیفر دنیوی مجازات کند و در آخرت نیز اینگونه افراد از زیانکاران خواهند بود. به دوستان ما توجه ده که خدا نیکوکرداران آنان را مورد بخشایش خویش قرار داده و بدکاران آنان را جز، آن‌هایی که بدو شرک ورزند و یا یکی از دوستان ما را برنجانند و یا در دل نسبت به آنان کینه بپرورند، همه را مورد عفو قرار خواهد داد، اما از آن سه گروه نخواهد گذشت و آنان را مورد بخشایش خویش قرار نخواهد داد. جز اینکه از نیت خود بازگردند و اگر از این اندیشه و عمل زشت خویش بازگردند، مورد آمرزش خواهند بود، اما اگر همچنان باقی باشند، خداوند روح ایمان را برای همیشه از دل آنان خارج ساخته و از ولایت ما نیز بیرون خواهد برد و از دوستی ما اهل بیت (ع) نیز بی بهره خواهند بود و من از این لغزش‌ها به خدا پناه می‌برم.