دعای امام حسین(ع) در آخرین لحظه‌های شهادت چه بود؟
امام سجاد(ع) فرمود: پدرم در روز عاشورا نزد من آمد و در حالى که خون از رگ‌هاى بدنش جارى بود مرا در آغوش گرفت و گفت هنگامى که حاجت بسیار مهم و غمى بزرگ و امرى سخت و دشوار بر تو رو کرد این دعا را بخوان.
خبرگزاری تسنیم: روز عاشورا اوج مناجات‌ها و ادعیه امام حسین(ع) با خداوند متعال بود تا جایی که حتی در مکان قتلگاهشان این رفتار را ادامه دادند.
در یک صحنه‌ای امام حسین(ع) دعای مهمی را به امام سجاد(ع) آموخت که متن این دعا حاکی از اوج شدائد و مصائبی است که بناست بر امام سجاد(ع) عارض شود. این روایت را قطب راوندی در کتاب «دعوات» یا دعاها آورده است.
این کتاب از حیث متن و اتقان مطالب و درستى نقل، بسیار ارزشمند است، زیرا مربوط به قرن ششم هجرى است و نزدیک به عصر ائمه است و مؤلف هم فقط از افراد مورد اعتماد نقل کرده و روایات مورد وثوق خود را نقل کرده است.
بزرگان و علماى پس از قطب راوندى همگى به این کتاب اعتماد کامل داشتند و مطالب آن را در کتب خود آوردهاند و در هیچ یک از کتب متأخر و تراجم هم تضعیفى نسبت به مؤلف و کتاب او دیده نشده است. بزرگان و علماى پس از قطب راوندى همگى به این کتاب اعتماد کامل داشته و مطالب آن را در کتب خود آوردهاند.
متن روایت را در ادامه بخوانید:
از امام على بن الحسین(علیه السلام) نقل شده است که فرمود: پدرم در روز عاشورا نزد من آمد و در حالى که خون از رگ‌هاى بدنش جارى بود مرا در آغوش گرفت و فرمود: فرزندم دعایى را که مادرم فاطمه(علیها السلام) به من آموخت حفظ کن که مادرم آن را از رسول خدا و رسول خدا از جبرئیل نقل کرده است: هنگامى که حاجت بسیار مهم و غمى بزرگ و امرى سخت و دشوار بر تو رو کرد، بگو:
به حقّ یاسین و قرآن حکیم، به حقّ طه و قرآن عظیم، اى خدایى که بر حاجت‌هاى حاجتمندان قادر و توانا هستى، اى آنکه اسرار پنهان همه را مىدانى، اى برطرف‌کننده مشکل آنان که دچار گرفتارى شدهاند، اى برطرف‌کننده غم‌هاى مردم اندوهگین، اى رحمکننده به پیر مردان، اى روزى‌دهنده به کودکان صغیر، اى خدایى که بىنیاز از هر تفسیرى، بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست.
متن روایت: وَ عَنْ زَیْنِ الْعَابِدِینَ ع قَالَ ضَمَّنِی وَالِدِی ع إِلَى صَدْرِهِ یَوْمَ قُتِلَ وَ الدِّمَاءُ تَغْلِی وَ هُوَ یَقُولُ یَا بُنَیَّ احْفَظْ عَنِّی دُعَاءً عَلَّمَتْنِیهِ فَاطِمَةُ ع وَ عَلَّمَهَا رَسُولُ اللَّهِ ص وَ عَلَّمَهُ جَبْرَئِیلُ ع فِی الْحَاجَةِ وَ الْهَمِّ وَ الْغَمِّ وَ النَّازِلَةِ إِذَا نَزَلَتْ وَ الْأَمْرِ الْعَظِیمِ الْفَادِحِ قَالَ ادْعُ: بِحَقِ یس وَ الْقُرْآنِ الْحَکِیمِ وَ بِحَقِ طه وَ الْقُرْآنِ الْعَظِیمِ یَا مَنْ یَقْدِرُ عَلَى حَوَائِجِ السَّائِلِینَ یَا مَنْ یَعْلَمُ مَا فِی الضَّمِیرِ یَا مُنَفِّسُ عَنِ الْمَکْرُوبِینَ یَا مُفَرِّجُ عَنِ الْمَغْمُومِینَ یَا رَاحِمَ الشَّیْخِ الْکَبِیرِ یَا رَازِق یَا رَازِقَ الطِّفْلِ الصَّغِیرِ یَا مَنْ لَا یَحْتَاجُ إِلَى التَّفْسِیرِ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد.
دیدگاه تان را بنویسید