خشن‌ترین نوع «نابرابری اجتماعی» از نگاه وزیر

خبرگزاری ایسنا: وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی با بیان اینکه هرچقدر رشد کنیم اما اخلاق و مدارا نباشد احساس شادمانی وجود ندارد تاکید کرد: نیازمند جنبش عظیم مددکاری هستیم. ما به جامعه مددکار نیاز داریم. هرکدام از ما باید بتوانیم در هرجایی نوعی مدد کاری اجتماعی را دنبال کنیم. علی ربیعی در ضیافت افطار شیرخوارگاه آمنه که شب گذشته برگزار شد با بیان اینکه حرکت، تلاش و جهت‌گیری خیرین و مدیران در راهبردی که جامعه مشخص می‌کند موثر است درباره بروز نابرابریها گفت: روزی که قدرت بوجود می آید، عده‌ای در یک جامعه حکومت می‌کنند و بر عده‌ای حکومت می‌شود و در نهایت نابرابری شکل می‌گیرد که انواع مختلفی دارد. وی افزود: در چنین جامعه‌ای شرایطی بوجود می‌آید که عده‌ای راحت و عده‌ای سخت‌تر زندگی می‌کنند. می‌خواهم از خشن ترین نوع برابری سخن بگویم. زمانی که عکس آن گورخواب سروصدا به پا کرد به آن محل رفتم و دو ساعتی با آن گورخواب که "پرویز" نام داشت صحبت کردم؛ وی معلول عملکرد خودش بود و ثروتمندی بود که از خانواده طرد شده بود. وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی با اشاره به اینکه در این نوع از نابرابری خشن، کودکان معصومی هستند که در آنچه برایشان بوجود آمده نقشی ندارند گفت: کودکانی که معلول بدنیا می آیند و یا کودکانی که بدون پدر و مادر زندگی می‌کنند در مسیری قرار می‌گیرند که اگر ما و خیرین نباشیم آنها نابرابری‌های وحشتناکی را تحمل خواهند کرد. ربیعی ادامه داد: اینجا جمع شدیم تا اجازه ندهیم این کودکان گرفتار فرصت‌های نابرابر اجتماعی شوند. ما باید پدر و مادر اینها باشیم. معتقدم ملاک انسانی و اخلاقی بودن یک جامعه به میزان توجه آن به گروه‌های با فرصت نابرابر بستگی دارد. وی با طرح این پرسش که چرا حالمان خوش نیست؟ گفت : در سال 59 موتوری داشتم که همسر وکودکم را سوار می‌کردم و در جوادیه مستاجر بودم. زمان جنگ و ترور بود اما شادمان بودیم. آن روز از امروز که وزیر هستم شادتر بودم. علت این است که میزان توجه ما به جامعه کافی نیست و به جنبش عظیم اجتماعی نیاز داریم که آهسته تر رفتار کنیم و آهسته افتاده ها را نگاه کنیم و به دور و برمان بنگریم. امروز رمز خوشبختی جامعه ما همین است. وی تاکید کرد: هرچقدر رشد کنیم اما اخلاق و مدارا نباشد احساس شادمانی وجود ندارد. نیازمند جنبش عظیم مددکاری هستیم ما به جامعه مددکار نیاز داریم، هرکدام از ما باید بتوانیم در هرجایی نوعی مدد کاری اجتماعی را دنبال کنیم. نقطه ضعف زیاد داریم اما دنبال آن هستیم بهزیستی را به متن جامعه ببریم تا یک گفت وگوی اجتماعی شکل بگیرد.