وفات حضرت خدیجه کبرى(س)
اُمّ المؤمنین، حضرت خدیجه کبرى در عفت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت، صمیمیت، صداقت، مهر و وفا با همسر، کم‌نظیر بود و ایشان را در آن عصر، طاهره و سیده نساء قریش مى‌خواندند و در اسلام یکى از چهار بانویى که بر تمام بانوان بهشت فضیلت و برترى دارند.
خبرگزاری تسنیم: اُمّ المؤمنین، حضرت خدیجه کبرى(س) دختر خویلد بن اسدبن عبدالعزى نخستین همسر رسول خدا(ص)، از زنان شریف، اصیل و نامدار عرب و اسلام مى‌باشد. ایشان با این‌که در عصر جاهلیت، در مکه معظمه دیده به جهان گشود و در آن شهر قبیله گرا و طایفه مدار رشد و کمال یافت، در عفت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت، صمیمیت، صداقت، مهر و وفا با همسر، کم‌نظیر بود و ایشان را در آن عصر، طاهره و سیده نساء قریش مى‌خواندند و در اسلام یکى از چهار بانویى که بر تمام بانوان بهشت فضیلت و برترى دارند، شناخته شد و جز دختر ارجمندش حضرت فاطمه زهرا(س)، هیچ بانویى این مقام و فضیلت را نیافت.
خدیجه کبرى(س) با درایت و خردمندى خویش صاحب دارایى فراوان شد و کاروان‌هاى متعددى براى بازرگانى به راه انداخت.
حضرت محمد(ص) که پیش از بعثت، بنا به سفارش عمویش ابوطالب(ع) در یکى از سفرهاى کارگزاران خدیجه شرکت کرد و سود فراوانى نصیب ایشان نموده بود، علاقه خدیجه را به خویش جلب و زمینه ازدواج با ایشان را فراهم کرد.
خدیجه کبرى(س) در چهل سالگى با امین قریش، حضرت محمد(ص) که در سنّ بیست و پنج سالگى بود ازدواج کرد و زندگى شرافتمندانه و اصیلى را پایه‌ریزى کردند که در تاریخ بشریت بى‌همتا و بى‌مانند است.
خدیجه کبرى(س) به پیامبر(ص) عشق و علاقه ویژه‌اى داشت و هنگامى که آن‌حضرت مبعوث به رسالت شد، تمام توان و دارایى‌هاى خویش را در اختیار آن‌حضرت گذاشت، تا در راه اسلام و بارورى آن هزینه کند. او نخستین زنى بود که به آن‌حضرت ایمان آورد و در این‌راه مشقت‌ها و آزارهاى فراوانى از سوى قریش و اهالى مکه متحمل گردید.
ایشان تا زنده بود، در تمام صحنه‌ها یار و یاور رسول خدا(ص) و موجب تسلى قلب شریف آن‌حضرت بود و در روزگار سخت تبعید در شعب ابى‌طالب، هیچ‌گاه آن‌حضرت را تنها نگذاشت و با تمام وجود از ایشان پشتیبانى و نگهبانى مى‌کرد.
سرانجام این بانوى فداکار، پس از یک عمر تلاش و کوشش و 25 سال خدمت به رسول گرامى(ص) و دین مبین اسلام، پس از بازگشت از محاصره قریش در شعب ابى‌طالب به مکه معظمه، در دهم رمضان سال دهم بعثت، جان به جان‌آفرین تسلیم و روح مطهرش به اعلى علیین عروج نمود.
پیامبراکرم(ص) در مدت کوتاهى، دو یار و پشتیبان خویش، یعنى عمویش ابوطالب و پس از وى، خدیجه کبرى(س) را از دست داد و از این باب، بسیار اندوهگین و ماتم‌زده بود و روزگار سختى را پشت سر مى‌گذاشت، به همین جهت، آن سال را «عام الحزن» (سال اندوه) نامیدند.
پس از غسل و کفن بدن مطهر خدیجه کبرى(س)، پیامبر(ص) ایشان را در حجون مکه به خاک سپرد.
خدیجه(س) در خانه پیامبر(ص) داراى دو پسر به نام‌هاى قاسم و عبدالله [معروف به طیب و طاهر ] و چهار دختر به نام‌هاى زینب، رقیه، ام کلثوم و حضرت فاطمه زهرا(س) گردید.
پیامبراکرم(ص) در شأن همسرش خدیجه(س) فرمود: سوگند به خدا، پروردگار کسى را بهتر از خدیجه نصیبم نکرد زیرا در حالى که مردم، کفر مى‌ورزیدند، او به من ایمان آورد؛ در حالى که مردم تکذیبم مى‌کردند، او مرا تصدیق کرد؛ در حالى که مردم محرومم کرده بودند، او با دارایى‌هاى خود با من مساوات کرد و خداوند از او به من فرزندانى عطا کرد که از سایر همسرانم چنین موهبتى نصیبم نشد.
دیدگاه تان را بنویسید