«برنامه ۲۰۳۰ یونسکو»، ابزاری برای نفوذ به اطلاعات آموزشی کشور
کار به جایی رسید که قائم مقام وزیر علوم در امور بین‌الملل از نماینده یونسکو درخواست کرد برای هماهنگی بیشتر، زمینه تربیت ایرانیان را در یونسکو فراهم کند و بعد از آن به کشور باز گردند! براستی چنین اظهاراتی از موضع ضعف و خود کم بینی آن هم از سوی مسئولین کشور چه موضوعیتی دارد؟! آیا اجازه دسترسی یونسکو به اطلاعات آموزشی و تربیتی فرزندانمان را نمی توان مصداق کامل نفوذ در حوزه فرهنگی، آموزشی و علمی دانست که بارها و بارها در فرمایشات و هشدارهای مقام معظم رهبری مورد انذار قرار گرفته است!
طنین یاس: در خبرها آمده بود که ایران اجازه دسترسی آزاد به اطلاعات آموزشی و تربیتی کشورمان را به یونسکو داده است. این اجازه دسترسی ها که گویا در دولت تدبیرو امید خیال تمام شدن هم ندارد و هر روز ابعاد وسیع و گسترده تری می یابد، این بار نیز به بهانه پذیرش یک برنامه و یا تعهد نامه بین المللی جریان ساز شده است.
«برنامه ۲۰۳۰ یونسکو » اما براستی برنامه ۲۰۳۰ یونسکو چیست و ایران چه تعهداتی را در قبال پذیرش این برنامه بر عهده گرفته است؟ آیا ابعاد و زوایای مختلف و احیانا پنهانی این برنامه بر مسئولین مرتبط با آن روشن و آشکار شده است؟! متاسفانه آگاهانه و یا از روی غفلت و بی توجهی، ایران در این سند متعد شده است که آمار و اطلاعات مورد نیاز یونسکو را به صورت منظم و دوره‌ای در اختیار آن سازمان قرار دهد؛ جالب آنکه کارگروه ملی آموزش 2030 موظف است، گزارش پیشرفت کار و نحوه همکاری دستگاه‌‌های ذی‌ربط را سالانه به هیئت وزیران ارائه کند که با تأئید آنها گزارش نهایی برای کمیسیون ملی یونسکو جهت ارسال به مرجع بین‌المللی آن فرستاده خواهد شد!!
همان گونه که می دانیم یونسکو یکی از سازمانهای تخصصی وابسته به سازمان ملل متحد است که در زمینه‌های علمی، فرهنگی و تربیتی فعالیت می‌کند؛ این سازمان به همراه چهار سازمان بین‌المللی دیگر در راستای شعار «آموزش برای همه»، اقدام به برنامه‌ریزی های آموزشی 15 ساله برای اجرا در کشورهای عضو می‌کند، نخستین برنامه آموزشی این سازمان بین المللی در سال 2000 به تصویب رسید که تا سال 2015 اجرای آن به طول انجامید، لذا با توجه به اتمام برنامه اول، یونسکو به عنوان متولی امر، برنامه دوم را تحت عنوان «برنامه آموزش 2030» در اجلاسی که در اینچئون کره با حضور سران و وزرای آموزش و پرورش کشورهای عضو برگزار شد، مطرح کرد و کشور ما نیز بدان پیوست. مسئولان و وزارتخانه های مرتبط با بحث آموزش و تربیت در ایران از جمله وزارت آموزش و پرورش و وزارت علوم با ذوق زدگی هر چه تمام تر راه ها را برای اجازه دسترسی به اطلاعات آموزشی و تربیتی ایران هموارتر نمودند. تا جایی که فرهادی وزیرعلوم همسویی ایران با سیاست های یونسکو را رسماً اعلام کرد و نصیری قیداری؛ دبیرکل کمیسیون ملی یونسکو هم با اظهار تأسف از عدم ورود دانشگاه‌های ایران به حوزه بین‌الملل، از
تأکید ویژه یونسکو بر جهانی‌شدن خبر داد و کار به جایی رسید که ایران از یونسکو در خواست کرد برای هماهنگی بیشتر، زمینه تربیت ایرانیان را در یونسکو فراهم کند و بعد از آن به کشور باز گردند! [1] براستی چنین اظهاراتی از موضع ضعف و خود کم بینی آن هم از سوی مسئولین کشور چه موضوعیتی دارد؟! آیا نمی توان اجازه دسترسی بی حد و حصر در زمینه آموزش و اطلاعات کشور به سازمانی بین المللی را مصداق کامل نفوذ در حوزه فرهنگی، آموزشی و علمی دانست که بارها و بارها در فرمایشات و هشدارهای مقام معظم رهبری مورد انذار قرار گرفته است! هر عقل سلیمی با قاطعیت تمام این موضع را رد می کند که اطلاعات و آمارهای دقیق کشور به سازمان های بین المللی آن هم بر طبق خواست و میل آنان تقدیم شود. اما واکنش سخنگوی کمیسیون آموزش مجلس نیز جالب توجه است آن جا که می گوید: « دسترسی یونسکو به اطلاعات آموزشی و تربیتی کشور حساسیت‌زا نیست» ! اما بهتر است مسئولان کشور در هر رده و پست و مقامی که هستند بدانند که عظمت، اقتدار و حیثیت کشور عزیزمان ایران برای یک ایرانی از هر چیز حساسیت بیشتری دارد و اجازه نخواهد داد که سازمان های بین المللی که در واقعیت ماجرا مطیع و سر
سپرده ابرقدرت های بزرگ جهانی هستند به راحتی و بدون کوچکترین مزاحمتی به آمارها و اطلاعات کشور دسترسی پیدا کنند! [1] - در خواست دکتر حسین سالار آملی، قائم مقام وزیر علوم در امور بین‌الملل از نماینده یونسکو
دیدگاه تان را بنویسید