آیت‌الله کاظمی قزوینی و تألیف بیش از 40 اثر ارزشمند

خبرگزاری فارس: سابقه حوزه علمیه قزوین به قرن سوم هجری قمری می‌رسد، از باشکوه‌ترین حوزه‌های جهان تشیع است که با تربیت فرزانگانی نامدار مانند احمد بن ابراهیم قزوینی(ره) و حسین بن ابراهیم قزوینی(ره) بر تارک جهان علم می‌درخشد و از این دیار، دهها و صدها عالم فرزانه و مجاهد نستوه سر برآورده و یکی بعد از دیگری منشأ خدمات و یادگارهای ارزشمند بوده‌اند.

همچنین تبار دانشور "قزوینی"، از لحاظ نسب به حضرت ابوالحسن موسی بن جعفر(ع) می‌رسد که از میان آنها، فقهای برجسته، مفسران والامقام، نویسندگان ژرف‌اندیش، شاعران دلسوخته و واعظان دانشمند متعددی برخاسته و مدافعانی راستین برای فرهنگ اصیل اهل بیت(ع) بوده‌اند.

این افراد به دلیل عشق به حضرت سید الشهدا(ع)، اغلب به عراق کوچ می‌کردند و در شهر کربلا و در جوار مرقد مطهر امام حسین(ع) سکونت داشته‌اند؛ اگرچه اصالت آنها قزوینی است.

یکی از سرشناسان این خاندان علم و فقاهت، حضرت آیت‌‏اللّه سید امیرمحمد کاظمی قزوینی است که در سال 1335 هجری قمری در بیت علم و تقوا دیده به جهان گشود.

وی تنها هشت سال داشت که به همراه پدر دانشمندش به عراق کوچ کرد و به تحصیل علوم ادبی و متون فقهی پرداخت.

سید امیرمحمد، 18 ساله بود که به شوق فراگیری دانش و علوم اهل بیت(ع) به شهر عالم‌پرور نجف اشرف روی آورد و پس از تکمیل مقدمات و سطح، به فراگیری درس خارج فقه و اصول پرداخت.

وی در این مسیر در درس بزرگانی مانند حضرات آیات سید ابوالحسن اصفهانی، محمدحسین غروی اصفهانی (کمپانی) و شیخ محمدرضا آل یاسین حاضر شد و از محضر مبارک آنها بهره‌ها برد و پس از چند سال خوشه‌چینی از دانش استادان مشهور آن روزگار، از مراجع بزرگواری مانند حضرات آیات سید محسن حکیم، سید عبدالهادی شیرازی، سید محمود شاهرودی و شیخ محمدحسین کاشف الغطاء، اجازه اجتهاد و نقل روایت دریافت کرد.

چندی بعد پدر آیت‌الله سید امیر محمد کاظمی قزوینی به ملکوت اعلی پیوست و پس از آن بود که وی، برای تبلیغ مذهب اهل ‏بیت(ع) از طریق تدریس، تألیف، امامت جماعت، وعظ و ارشاد مردم و مناظره با منحرفان به بصره عزیمت کرد.

تلاش و مجاهدت آیت‌اللّه قزوینی در انجام رسالت دینی خویش چنان بود که همه مشکلات موجود در بصره و از جمله حضور مخالفان و آزار بدخواهان را به جان می‌خرید و در راه هدف والای خود حرکت می‌کرد و ترس و واهمه‌ای به خود راه نمی‌داد.

در نهایت، اثرات تبلیغی این فقیه بزرگوار به جایی رسید که دشمنان و مخالفانش در حزب بعث عراق، قصد کشتن وی و به آتش کشیدن خانه‌اش را داشتند که سبب شد تا به ناچار و در سال 1350 هجری شمسی، از عراق خارج شده و راهی کویت شود.

وی در کویت هم به تبلیغ و مجاهدت‌های علمی خود ادامه داد و البته فراغ بالی نیز پیدا کرد تا به تالیف آثار علمی و از جمله بیش از 40 اثر ارزشمند در زمینه فقه، اصول، کلام و تاریخ بپردازد که نشانگر دانش سرشار و کوشش ارزنده وی در حمایت از دین، دفاع از مذهب و پاسخگویی به مخالفان و حل مشکلات فکری مردم است.

از جمله آثار این اندیشمند شیعی می‌توان به برخی آثار با هدف پاسخگویی به شبهات بهائیت و وهابیت هم اشاره کرد که «مع الدکتور علی احمد السالوس فی کتابه فقه الشیعه الامامیه»، «ردّ علی کتاب الصراع بین الاسلام و الوثنیّه» و «البهائیّه فی المیزان» از آن جمله است.

ایشان همچنین در رساله ال‍ق‍ائ‍ل‍ون‌ ب‍ت‍ح‍ری‍ف ‌‌ال‍ق‍رآن‌: ال‍سنه ام ‌‌الشیعه و شبهه القول بتحریف القرآن عند اهل السنه بر عقیده صیانت قرآن از تحریف تأکید کرده و در عین حال در کتاب «الآلوسی و التشیع» در ذیل بحثی با عنوان «القرآن کلام اللّه لا تحریف فیه» به ‌نقد اتهامات آلوسی پرداخته است.

آیت‏‌الله سید امیرمحمد کاظمی قزوینی در سال‌های پایانی عمر مبارکش، این توفیق را پیدا کرد که به ایران بیاید و ضمن زیارت بارگاه نورانی حضرت ثامن الحجج(ع) و سفری به قزوین، راهی حرم مطهر حضرت کریمه اهل بیت (س) شود و در قم سکنی گزیند.

این عالم ربانی سرانجام در مانند چنین روزی یعنی در بیست و سومین روز از ماه ذیقعده الحرام سال 1414 هجری قمری و پس از نزدیک به هشت دهه عمر بابرکت، در جوار رحمت حق آرام گرفت و پس از تشییعی باشکوه در جوار مضجع نورانی حضرت فاطمه معصومه (س) به خاک سپرده شد.