قتل همسر پس از آزادی از زندان

روزنامه ایران: مرد عصبانی چند روز پس از آزادی از زندان همسرش را کشت و بعد از آن هم تصمیم به خودکشی گرفت. اما وقتی موفق به انجام این تصمیم نشد در تماس تلفنی به مادرزنش گفت که دختر وی را کشته است. عامل قتل صبح دیروز در شعبه دهم دادگاه کیفری یک استان تهران به ریاست قاضی قربانزاده محاکمه شد.

سحرگاه بیست و ششم خرداد خبر مرگ زن جوان در خانه‌شان واقع در خیابان پیروزی به پلیس اطلاع داده شد و با انتقال جسد زن 35 ساله - سیمین - به پزشکی قانونی مشخص شد او بر اثر اصابت ضربات سنگین به سرش دچار خونریزی مغزی شده و جان سپرده است.

«حسن» در بازجویی‌ها به کارآگاهان گفت: «همسرم را به خاطر رفتن به خانه خواهرش سرزنش کردم که بعد بین ما مشاجره‌ای درگرفت.»

دو پسر آنها نیز درباره مشاجره والدینشان به تیم جنایی گفتند: «شب گذشته پدرمان، ما را در اتاقی حبس کرد و بعد هم مادرمان را بشدت کتک زد.»

«حسن» در اظهاراتش به تیم جنایی گفت: درحالی که بشدت عصبانی بودم با دو دستم کمر سیمین را گرفتم و به سمت دیوار پرتابش کردم. بعد هم با مشت و لگد به جانش افتادم. چند دقیقه بعد هم از حال رفت و در وسط هال افتاد. فکر کردم او بیهوش شده، بسختی او را به اتاق خواب بردم و صبح هنگامی که به سراغش رفتم متوجه شدم بدنش سرد شده و مرده است. درحالی که از این اتفاق ترسیده بودم تصمیم به خودکشی گرفتم و با تیغ اصلاح مچ دست‌ و پاهایم را زدم. دو ساعتی گذشت و دیدم با اینکه خون زیادی از من رفته هنوز زنده‌ام. بعد کش شلوارم را به میله داخل اتاق بستم تا خودم را خفه کنم اما کش پاره شد.

پس از آن در اوج دستپاچگی به مادرزنم زنگ زدم و به او اطلاع دادم که دخترش مرده است. بعد هم به همسایه‌ها خبر دادم.» حسن که در نخستین تحقیقات پلیسی به جنایت اعتراف کرده بود در مراحل بازسازی صحنه جرم نیز گفت: همسرم بشدت عصبانی‌ام کرده بود که مجبور شدم او را کتک بزنم.

«حسن» صبح دیروز وقتی برای محاکمه به شعبه دهم دادگاه کیفری منتقل شد با ابراز پشیمانی، به قتل همسرش اعتراف کرد.

در این جلسه دادگاه پدر و مادر و فرزندان مقتول خواستار دیه شدند و حسن در آخرین دفاع بعد از پذیرفتن اتهامش به قاضی قربانزاده - رئیس دادگاه - و مستشاران گفت: من عصبانی بودم و هیچ وقت خودم را نخواهم بخشید.

سیمین 14 سال با من زندگی کرد و در تمام دورانی که من باعث آزار و اذیتش می‌شدم این زن بردبار به خاطر فرزندان‌مان مرا تحمل می‌کرد. حالا هم از اولیای دم تقاضای عفو و بخشش دارم.