جنگ بزرگ‌تر آن است که از آسمان گلوله ببارد/ وقتی سربازها به خانه برگشتند

سرویس اجتماعی فردا؛ مهدی محمدباقری*: خیلی ها بیست و نهم تیرماه را پایان جنگ می دانند، روز پذیرش قطعنامه و نوشیدن "جام زهر" از سوی کشورمان و ترک درگیری در دو طرف مرز جغرافیایی، یا حتی جشن دفاع مقدس را در هفته پایانی شهریورماه می دانند، من اما جنگ را چیزی بیشتر از چند گلوله و توپ و تانک های آهنی می دانم، جنگ چیزی شبیه به روح دارد.

جنگ چیزی بزرگ تر از آن است که اگر از آسمان گلوله بیاید یعنی هست و اگر نیاید نیست بشود، جنگ یک جایی به روح آدم ها گره خورده است، جنگ یک بخشی از زندگی بعضی آدم هاست. می آید، یک بخش از زندگی را برای خودش خالی می کند، جا باز می کند، پر رنگ و پر رنگ تر می شود و وقتی می رود به چشم بهم زدنی زندگی را خالی می کند، یک قسمتی از زندگی آدم ها را همراه خود می برد، جنگ حتی بعضی آدم ها را با خود می برد.

مثلا فکر کن اگر تمام باران مرمی ها بند بیاید ولی فرزندی در اسارت باشد چطور باید به مادری گفت که جنگ تمام شده است؟ او چطور می پذیرد؟ نه، جنگ در خانه ای که رزمنده ای را در میدان دارد و مردی را در خانه ندارد به این سادگی ها تمام نمی شود.

جنگ وقتی به پایان می رسد که همه سربازها به خانه برگردند، جنگ وقتی تمام می شود که دار و ندارمان که عزت است برگردد، جنگ وقتی تمام می شود که همه چیز تمام می شود، حتی چشم انتظاری.

باید سربازها به خانه برگردند تا معلوم شود برای اینکه عزت مان را نفروشیم چقدر هزینه کرده ایم، سربازها که برگردند تازه مشخص می شود که خاک و اندیشه چقدر برای مردمی آب خورده است که حسینی جنگیده اند و خون را مقابل شمشیر پیروز می دانند. پایان جنگ از نگاه من امروز است، بیست و پنجمین صبح مردادی که باقیمانده های تن خود را از زیر ناخن های وحشی صدام بیرون کشیدیم.

سربازها را برگرداندیم تا ببینیم از باقیمانده فرزندان وطن به هر خانه چند پسر می رسد.

و این پایان جنگ است.

پایان جنگ تحمیلی و بازگشت عزت و آزادگان سرافراز به میهن اسلامی را تبریک عرض می کنم.

*مدیرکل امور ایثارگران شهرداری تهران