عمامه من کفن من است!

ارادت ردانی‌پور به حضرت زهرا(س) شهره خاص و عام است تا جایی که هر وقت مادر برای سرو سامان دادن پسرش نقشه‌ای می‌کشید و او را در خلوتی به کنار می‌کشید می‌شنید که مصطفی جواب می‌دهد: «بچه‌های مردم تکه پاره شدن و افتادن گوشه کنار بیابان‌ها، آن وقت شما می‌گویید کارهایت را ول کن بیا زن بگیر!» با همه این اوصاف، شنیده بود امام(ره) گفته‏ اند؛ «با همسرهای شهدا ازدواج کنید.» مادر هم که دست بردار نبود و توی گوشش می‌خواند که: «وقت زن گرفتنت شده.» بالاخره راضی شد و مادر و خواهرش را فرستاد بروند خواستگاری. به آنان نگفته بود که این خانم همسر شهید است. ایشان همه خواستگارها را رد می‌کرد، مصطفی را هم رد کرد. مصطفی پیغام فرستاد: «امام فرموده‌اند با همسران شهدا ازدواج کنید» باز هم قبول نکرد او می‌خواست تا مراسم سال همسر شهیدش صبر کند. دوباره مصطفی پیغام فرستاد که: «شما سیده هستید، می ­خواهم داماد حضرت زهرا(س) باشم.» خانم، دیگر نتوانست حرفی بزند. جوابش مثبت بود. امام خطبه عقدشان را خواند.» تازه سه روز از عروسی‏ اش گذشته بود که دست زنش را گذاشت تو دست مادر، سرش را انداخت پایین و گفت: «دلم می‌خواهد دختر خوبی برای مادرم باشی.» بعد هم آرام و بی‌صدا رفت منطقه. بدون عمامه، بدون سمت، مثل یک بسیجی، اول ستون راهی عملیات شد. عملیات والفجر دو، عملیات در منطقه حاج عمران و تپه‌های برهانی شروع شده بود.. بعد از مدتی نیروها از هر طرف محاصره می‌شوند. مصطفی ردانی‌پور زیر لب قرآن می‌خواند. دشمن بالای تپه را بسته بود به رگبار. دستورعقب نشینی صادر می‌شود. اما او همچنان مقاومت می‌کند تا اینکه گلوله‌ای از پشت سر به جمجمه‌اش اصابت می‌کند. آرامشی زیبا وجودش و زخم‌های کهنه میدان نبردش را التیام می‌دهد، اودیگر به آرزویش رسیده بود. حاج حسین خرازی فرماند لشکر 14 امام حسین(ع) بچه‌ها را می‌فرستد بروند جنازه‌ها را بیاورند.. سری اول 115شهید آوردند، مصطفی نبود. فردا صبح 25 شهید دیگر آوردند، بازهم نبود.. منطقه دست عراقی‌ها بود. چند بار دیگر هم عملیات شد، اما از او خبری نشد.. جنگ هم که تمام شد دوستانش رفتند و دنبالش روی تپه‌های برهانی، داخل همان شیار، همه جای تپه را گشتند. نبود که نبود. سه نفر همراهش را پیدا کردند اما ازخودش خبری نشد و مصطفی برنگشت که برنگشت.