یادداشت خواهر شهید در سالگرد شهادت برادرش

سرویس جامعه فردا: خبر را یك بعدازظهر داغ مرداد ۶۷ آوردند. شنبه بود شاید. موتوری پارك كرد و از ما كه سرخوش بازی میكردیم پرسید منزل آقای كیائی؟ ندیده بودیم كسی با چنین هیبتی. پدرجان را خبر كردیم. انگار كه بداند، سراسیمه دوید و مامان همانجا روی پله ها نشست به شیون. دورش را گرفتیم و از انشاا.. هایی گفتیم كه خودمان هم میدانستیم چقدر بعیدند. نفهمیدیم چطور خانه پر شد از همسایه و فامیل و دوست و آشنا، اما فهمیدیم كه فصل جدیدی از زندگیمان آغاز شد. دختربچه دبستانی كه تا دیروز به چشم كسی نمی آمد شد اولین سیاه پوشَت به قیمت قهر و غضب مادر كه رفتنت را باور نداشت؛ و تو شدی پنجمین شهید در كوچه باریكی از محله ای نه چندان قدیمی در تهران اما متبرك به مسجدالنبی. دنیایمان را عوض كردی برادر! خواهر شهید لقبی بود كه از آن پس در فرمها و رزومه ها كنار اسممان جا خوش كرد. ما كه كاری نكردیم جز اشک ریختن؛ وقتی بقیه برای وداع به معراج رفتند و به بهانه كودكی نبردندمان؛وقتی به خانه آوردندت و زیر ازدحام جمعیت و انبوه دست و پا بزرگترها نگذاشتند ببینیمت؛ وقتی متن بلندبالایی نوشتند كه در مراسم بخوانیم "و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله..." و آخرین دیدارمان بشود همان نگاه سرسری كه روز اعزام با چشمان خواب آلود به قامت خم شده ات در نماز صبح انداختیم؛ وقتی پس از روز هفتم پای سفره جای خالیت آنقدر به چشممان آمد كه لقمه و بغض همزمان گلویمان را گرفت... تو اشک را همدم ما كردی! محرمی كه چند روز پس از شهادتت آغاز شد رنگ و بوی دیگری داشت برایمان. دیگر "برادر" های نوحه ها را با تمام وجود و زینب وار زمزمه میكردیم : ای برادر مرو سوی میدان / رحم كن بر دل این یتیمان / كز غم هجر تو بیقرارند / طاقت زنده ماندن ندارند

دیگر علم دسته های عزا به حرمت تو خم میشد و ذاكرین اشعاری هرچند ساده و بی وزن و قافیه در رثایت میخواندند...

حتی همین روزها كه در منجلاب دنیا دست و پا میزنیم دست از ما برنمیداری و سفارشمان میكنی به سوگواری ارباب و دل بردن از مادرش...

منصورجان !

بیست و هشتمین سالروز شهادتت مبارك

عاقبت بخیرمان تویی

بازمانده مان تویی

شفیعمان هم باش

۱۳ مرداد سالگرد شهادت شهید منصور کیایی