پولدارهای شهر تهران که لباس گدایی به تن می‌کنند!

باشگاه خبرنگاران جوان: پدیده تکدی گری در کلان شهرهای ایران از آسیب ها و ناهنجاری های اجتماعی به شمار می رود که از سالهای دور ذهن مسئولان و مدیران ذیربط را به خود درگیر ساخته است. در خصوص ریشه های ظهور و بروز تکدی گری و تبعات و عوارض آن به کرات گزارشات،مصاحبه ها و گفتگوهای خبری چاپ،منتشر و منعکس شده است. فارغ از آسیب شناسی این معضل اجتماعی،ظاهر شدن شیوه های متعدد تکدی گری از سوژه هایی به شمار می رود که از هر از چند گاهی در لابه لای سطور رسانه ها به آن پرداخته می شود. یک روز با نمایشی از ناتوانی جسمی،روز دیگر با دود کردن اسپند،یک روز با همراه کردن نوزاد و کودکان کم سن و سال و در مقطعی بواسطه ظاهر شدن با چهره و پوششی موجه و مناسب که در شهری غریب مورد سرقت قرار گرفته اند و دست آنها خالی شده از شیوه های نخ نما شده ای محسوب می شود که اکثریت قریب به اتفاق مردم به انحای مختلف شاهد آن بوده اند. بر اساس قانون،شهرداری ها یکی از نهادهای متولی در جمع آوری متکدیان به شمار می روند که هر از چند گاهی با اجرای طرح هایی عملیاتی نسبت به آن مبادرت می ورزند. این امر در خصوص شهرداری تهران به عنوان یکی از مهمترین نهادهای مدیریت شهری در کشور نیز مطرح است و از سنوات گذشته این مجموعه در قالب اجرای گشت های شبانه نسبت به انجام وظیفه در این حوزه اقدام کرده است. شناسایی نقاط پرآسیب پایتخت آنچنان که در خبرها آمده،نقاط پرآسیب پایتخت از سوی سازمان خدمات اجتماعی شناسایی شده و مقرر است اقداماتی ویژه برای جمع آوری متکدیان در نقاط پر خطر عملیاتی شود. 12 نقطه در پایتخت به عنوان مراکز پرآسیب و حساس(از حیث حضور متکدیان)مد نظر مسئولان و مدیران ذیربط قرار دارد که بنا بر ملاحضاتی از نشر و انتشار دقیق آن خود داری می کنیم اما بصورت کلی می توان گفت،عمده تمرکز در نقاط پرخطر مشمول مناطق یک،دو،سه،پنج و شش می شود. 80 درصد متکدیان در استان تهران غیرواقعی تکدی‏گری می‏کنند و نیاز مالی ندارند محمدرضا محمودی،معاون عمرانی استاندار تهران با بیان اینکه بیشتر متکدیان استان تهران نیازمند مالی محسوب نمی‏شوند، اظهار کرد: متاسفانه در استان تهران و دیگر مناطقی که ساکنان آن از وضع مالی مناسبی برخوردارند، اعطای پول به متکدیان بدون حساب و کتاب صورت می‏گیرد، چرا که بیش از 80 درصد متکدیان در استان تهران غیرواقعی تکدی‏گری می‏کنند و نیاز مالی ندارند. از انتقال متکدیان جمع آوری شده به سامان سرا تا پر شدن ظرفیت های موجود شاید این سئوال به ذهن مخاطبان این گزارش متبادر شود که محل نگهداری گدایان جمع آوری شده کجاست و اساسا مقرر است متکدیان مشمول طرح به کدام نقطه سوق داده شوند. سامان سرا عنوانی است که به محل نگهداری متکدیان جمع آوری شده اطلاق می شود که بنا بر اظهارات احمد رضایی،مدیر ساماندهی سازمان خدمات اجتماعی،حضور متعدد و متکثر متکدیان در چنین مراکزی،ظرفیت موجود در آن را پرکرده و این امر امکان اعمال برخوردهای مطلوب و جدی تر را از سازمان شهرداری سلب کرده است. موضوع ایجاد محلی برای نگهداری چنین گروه هایی از جامعه همواره از موانع و دغدغه هایی بوده که در خصوص زنان خیابانی،معتادان و...نیز مطرح است. به دفعات از سوی مسئولان انتظامی مطرح شده که جمع آوری فلان گروه های ناهنجار از سطح شهر در کوتاهترین زمان ممکن مقدور است،اما اجرای چنین طرح هایی مستلزم تامین ضروریات آن است که اصلی ترین این الزام به تامین محلی برای اسکان این افراد باز می گردد. آنچنان که عنوان شده،متکدیان و بی خانمان های دارای معلولیت،بیماری های روانی و سالمندان بواسطه بهزیستی پذیرش و سپس به سامان سرا ها ارجاع داده می شوند،اما بهزیستی عنوان می کند،ظرفیت پذیرش این افراد را ندارد. افزایش مهاجرت متکدیان خانوادگی به تهران در میان گروه های متکدی،بعضا افرادی نیز وجود دارند که بصورت خانوادگی اقدام به گدایی می کنند. گروه ها وافرادی که بنابر اظهارات احمد رضایی(مدیر ساماندهی سازمان خدمات اجتماعی)که در روزنامه همشهری منعکس شده ،در حال افزایش است و بازگرداندن آن به شهرستان محل سکونت آنها و بازداشتن چنین گروه هایی از ورود و حضور در تهران،به نوبه خود اقدامی تاثیرگذار به شمار می رود که مدیریت برخورد و مقابله با تکدی گری را تسهیل می کند. این امر در خصوص متکدیان خارجی نیز مصداق دارد که تحقق آن بواسطه وزارت کشور عملیاتی خواهدشد و به واقع متولی اصلی باز گرداندن چنین متکدیانی به کشورِ مبدا ، وزارتخانه مذکور است. به نظر می رسد انتظار جمع آوری متکدیان از یک ارگان و نهادی خاص غیر منصفانه است و در مقام عمل نیز با خروجی و دستاورد مطلوبی همراه نخواهد بود. حصول توفیق در مقابله و مدیریت این ناهنجاری اجتماعی،مستلزم همیاری تمامی دستگاه های ذیربط،هماهنگی یکپارچه و هم افزایی فزاینده بین دستگاهی خواهد بود. کارشناسان معتقدند،در بُعد فرهنگی نیز باید این امر خطیر بصورت فراگیر در جامعه اطلاع رسانی شود که مردم از کمک به چنین متکدیانی اجتناب کنند. به واقع کمک به نیازمند موضوعی تاکید شده در شریعت اسلامی است و هیچ انسان متعهد،مومن و دلسوزی آن را نفی و نهی نمی کند،اما ین اقدام شایسته با کمک به متکدیان شناور در سطح شهر که بر اساس آمار موجود 50 درصد آنها نیازمند نیستند و 35 درصد از این گروه ها نیز بصورت خانوادگی مبادرت به چنین اعمالی می ورزند،فعل معقولانه و منطقی به نظر نمی رسد. اگرچه برخی از عموم مردم علاقه مند هستند بصورت شخصی به نیازمندان کمک کنند و به واقع تمایلی به پرداخت کمک های نقدی و غیر نقدی خویش به نهادها و سازمان های متولی و قانونی تعریف شده در این حوزه ندارند،در صورت داشتن چنین ذهنیتی نیز،می توان با شناسایی افراد نیازمندی که حجب و حیا و عزت نفس اجازه دراز کردن دست نیاز در ملا عام را به آنها نمی دهد مبادرت ورزید و از ارائه کمک به افرادی که سحت و سقم نیازمندی آنها مبهم است پرهیز و اجتناب کرد زیرا به عقیده صاحبنظران بهترین راهکار مقابله با تکدی گری،عدم کمک به چنین افراد و گروه هایی است.