در ستایش هموطن

محیط خانواده بهترین مکان برای رشد فرزندان است. بچه ها باید در این محیط رشد کنند تا اصول و روش های زندگی دینی و صحیح را بیاموزند. اگر قسمتی از تربیت فرزند را به عهده جامعه بگذاریم، رفته رفته بنیاد خانواده سست می شود چرا که فرزند در این روش عطوفت ها و رأفت های خانواده را به طور صحیح نمی بیند و آن ها را نمی آموزد. این روند ادامه پیدا می کند تا زمانی که وارد اجتماع می شود و نمی داند باید با افراد مسن یا تهی دست چه رفتاری داشته باشد. در این وضعیت این چنین فردی می گوید مسئول رسیدگی به نیازمندان، سازمانی از سازمان های اجتماعی است و خودش را از مسئولیت رسیدگی به آن ها رها می کند. یک بار دیگر بیایید ببینیم روند بالا از کجا شروع شد که به بی توجهی های این چنینی ختم شد؟! زمانی که بچه از شش ماهگی, 5 روز در هفته از صبح تا عصر به مهد فرستاده می شود، در کنار پدر و مادر رشد نمی کند. پس مهربانی کردن در عمل، بدون منت و بدون حقوق را نمی آموزد. حالا همین بچه زمانی که بزرگ شود، سرای سالمندان را محیط مناسبی برای پدر و مادر مسنش می داند. استدلال هم می آورد که در اینجا بهتر نگهداری می کنند و رسیدگی ها تخصصی است و ... نیازمند را هم حواله می کند به کمیته امداد و تنها مسئولیت «خودش» و زندگی خودش را قبول می کند نه کسی اضافه تر. اما این، آن چیزی نیست که دین بخواهد. دین تأکید می کند که تمام افراد جامعه در قبال هم مسئول هستند. به همین دلیل بنیان خانواده را طوری طراحی کرده است که این آموزه ها در فرد درونی شوند و به جان فرد بنشیند. از هر راهی برویم نهایتاً باید برگردیم به مبانی زندگی و بدانیم که خدا حواسش به ما هست. برداشتی از جلسات تفسیر قرآن حجت الاسلام قاسمیان یادداشت یک ضمیمه همشهری دو؛ روزنامه همشهری مورخ 14 مهر 94