چقدر خوب است دلواپسیها گسترده‌تر شود
دلواپسی مردم عادی دایره ای محدود دارد و با نگرانیهای مسولین تفاوت دارد.قصد مقایسه و بررسی این دلواپسیها را داریم .
وقتی یک فرد عادی دچار دلواپسی میشود ،معمولا در صورت ملایم بودنش پس از چند روز بر طرف می شود و اگر تبدیل به بیماری بشود با روان درمانی و خوردن چند آرامش بخش مشکل فیصله می یابد .
دلواپسی مسولین و مقامات چون جنبه ی عمومی دارد و به سر نوشت مملکت بستگی دارد با نوع اول کاملأ متفاوت است تا آنجا که این نوع دلواپسیها می توانند مقدس و قابل احترام باشند مثل نگرانی یک مسوول در حفاظت مرزهای کشور . نگرانی یک اقتصاد دان از بحرانها و بی مبالاتی عده ای که منجر به اختلاسهای میلیاردی می شود و مال مردم به جیب افرادی ریخته می شود که هیچ حقی در آن ندارند. دلواپسی در امر مهم مذاکرات هسته ای که مبادا خدای ناکرده حقی از مردم ضایع شود .نگرانی مقامات از حرص و طمع پایان نا ذیر قدرتهای بزرگ که هیچ گاه سیری ندارند و هرچه در مقابلشان کوتاه بیایی بیشتر می خواهند و دیگ طمعشان پر جوش تر می شود . تا این مرحله هیچ اشکالی در کار نیست ولی لحظه ای که به بهانهی دلواپسی قرار باشد در سیستم اداره ی کشور خلل ایجاد شود خود باعث زایش دلواپسی بزرگتری می شود که نیاز به هوشیاری کامل دارد و اگر این دلواپسیها حاشیه ای بر کارکرد رو به جلو مسوولین دولتی ایجاد کند مصیبتی به بار می آید که ممانعت از آن کاری محال است.
بعضی از دلواپسی ها هم دارای دو جنبه ی عمومی و خصوصی است .این روزها شمارش دلواپسیها کار ساده ای نیست .مثلآدلواپسی در کارشکنی روند مذاکرات هسته ای که اگر جریان برد برد از میان بر داشته شود چه سوء استقاده هایی که از این آب گل آلود خواهد شدو...
دلواپسی در از کار افتادن و تعطیلی کارخانه ها به علت نبود امکانات تولیدی به واسطه ی تحریمها که ظلم مضاعفی به ملت ایران است.
دلواپسی از گرفتاری هر روزه ی مردم که به جهت رکود بازار به اتهام بدهکاری روانه ی ندامتگاههایی می شوند که به همه چیز شبیه است الا ندامتگاه!
دلواپسی از عدم اعتماد به منتخب مردم و بهانه جویی در مسیر فعالیتهایی که مردم را خشنود می کند و مسلمأ رضای خدا را هم در پی دارد .
دلواپسی از اینکه فعالیت های نفس گیر گروه مذاکره کننده را به قرار داد نیم بند تشبیه کنیم و با ایجاد جو بی اعتمادی دلسردی را به مسولین دلسوز و از جان گذشته اهدا کنیم .چه ایرادی دارد که به جای کلی گویی و ایراد گرفتن و همیشه در کنار گود ایستادن به صورت شفاف انگشت بر عامل نگران کننده بگذاریم و با مناظره ای رو در رو از رییس دولت پاسخمان را بشنویم تا فضایی ارام برای مذاکرات هسته ای حاکم شود. خداوند تبارک و تعالی می فرماید از اینکه به پشه مثال می زنم ابایی ندارم .چه خوب است دلواپسان دلسوز گاهی به مسایل کوچکترهم نظری بیاندازند و با نگاهی به اطراف دلواپیس وضعیت معوقات کارمندان و زندگی سخت آنان باشند .
دلواپس زایرینی که به قصد تبرک و شفا به دنبال لقمه نانی به مهمانی امام رضای عزیزشان می آیند و دست خالی بر می گردند در حالیکه هر روز میزان طبخ آشپز خانه ی حضرت و شیوه ی توزیعش را می دانیم .
دلواپس بیمارانی باشیم که همراهیشان شب در میدان جلو بیمارستان بی سر پناه و فراموش شده اند در حالیکه همین دلواپسان در بستر گرم و نرمشان به بی خوابی دلواپسی مبتلا شده اند در حالیکه امام رئوفمان آنقدر امکانات دارد که بزرگترین زایر سرای کشور را برای این در راه ماندگان داشته باشیم .
دلواپس دانشجویان و طلبه هایی باشیم که برای قوت لایموتشان مانده اند و پناهی ندارند وای کاش این دلواپسی ها زود تر از این در زمان پیدایش هاله ی نور و شایعات ارتباط عده ای از مسوولین با مرتاضان و..پیش می آمد
خوشبختانه رییس دولتی داریم که ادعای تقدس ندارد و خود را نیازمند نقد و راهنمایی می بیند و آنقدر شهامت دارد که بگوید رسیدگی به امور مملکت کار افراد کم سواد نیست که البته این جمله نه تنها توهین نیست که عین واقعیت است و اگر آن را توهین می دانید پس اجازه بدهید هر کس می خواهد پزشک شود و برای درمان دردتان به دنبال با سواد ترینها نگردید و یا بگذارید . هرکس دوست دارد معلمی کند و هر کس تمایل داردبه هر جایگاهی و به هر کاری دست بزند
.بهتر است به جای بعضی دلواپسیها که خود مان بهتر از هر کس به نیاتمان آگاهیم کمی هم انصاف داشته باشیم تا پیش وجدان بیدارمان شرمنده نشویم
منبع: خبرآنلاین
دیدگاه تان را بنویسید