چهره ای که آتش جهنم بر آن حرام است!

عقیق: در این باره روایت شده است که علی بن حسن بن فضال از پدرش و او از قول امام رضا (ع) نقل می کند که این امام همام فرمودند: هر کس که مصائب ما را به یاد آورد و بگرید و یا کسی را بگریاند، در روزی که چشم ها گریان است، چشمانش گریان نخواهد بود و هر کس در مجلسی بنشیند که امر ما در آن احیا و یاد می شود، در روزی که قلب ها می میرند، قلبش نخواهد مُرد و همچنین بکربن محمد ازدی می گوید: امام صادق (عَلیه السَلام) به من فرمود: شما خاندان آیا زمانی که گرد هم می نشینید، ذکر احادیث ما را می نمایید؟ عرض کردم: جام به فدایت، آری. پس حضرت فرمودند: به راستی که این گونه از مجالس را دوست دارم و بدان علاقه مندم. آری، امر ما را زنده کنید، زیرا هر کس ما را یاد کند یا نزد او یادی از ما بشود و به اندازه ی بال مگسی از دیده اش اشک جاری گردد، خداوند همه ی گناهان او را اگر چه به اندازه ی کف دریا باشد، مورد بخشش خود قرار می دهد و نیز از امام این امام همام روایت شده است که فرموده اند: مَن ذُکِرنا عِندَهُ فَفاضَت عَیناهُ، حَرَّمَ اللهُ وَجهَهُ عَلَی النَّارِ؛ کسی که به یاد ما چشمانش اشک آلود شود، خداوند چهره اش را بر آتش جهنم حرام می کند. پی نوشت ها: 1- شیخ حر عاملی. وسائل الشیعه، ج 14ک 502، 509. 2- شیخ صدوق. ثواب الاعمال: 415- 416. 3- آسوده. هشدارهای غیبی: 528.