کاهش سن جراحی‌های زیبایی

دکتر غلامرضا زمانی، در خصوص افزایش تمایل مردم به عمل‌های جراحی زیبایی اظهار کرد: میل به عمل جراحی زیبایی در ایران افزایش قابل توجهی داشته و جراحی‌های زیبایی در همه زمینه‌ها افزایش پیدا کرده است. این افزایش مخصوص ایران نیست، بلکه در آمریکا نیز اینگونه بوده و در دو دهه گذشته عمل‌های جراحی زیبایی در این کشور افرایش پیدا کرده است.

 وی افزود: در بین جراحی‌های بزرگ، عمل بینی در راس قرار داشته و بعد از آن عمل پستان و شکم است. عمل‌های کوچک مانند تزریق بوتاکس و ژل نیز به وفور انجام می‌شود و کسی نمی‌تواند آماری از آن تهیه کند؛ زیرا به صورت سرپایی در مطب‌ها اتفاق می‌افتد. 

زمانی خاطرنشان کرد: بیشتر مراجعه‌کنندگان برای عمل جراحی زیبایی بین سنین ۳۰ تا ۵۰ سالگی هستند. در حال حاضر تمایل به عمل جراحی زیبایی در بین نوجوانان سنین ۱۴ تا ۱۸ سال که والدین خود را وادار به پذیرش این کار می‌کنند، در حال افزایش است.

عضو هیات‌مدیره جامعه جراحان ایران با بیان اینکه این غیر ممکن است اعمال جراحی بزرگ خارج از مراکز بیمارستانی و در مراکز مداخله‌گر انجام شود، عنوان کرد: مگر در یک مورد که عمل جراحی توسط فردی فاقد صلاحیت مانند پزشک عمومی یا متخصص پوست انجام شود که مراجعه‌کننده را بستری کند، یا فردی که دارای صلاحیت نیست به تکنیسین کار متصل شود و همه عمل را انجام دهد، اما به نام متخصص باشد، البته این موضوع در مشهد بسیار نادر است.

وی ادامه داد: مداخله‌گری در عمل‌های جراحی زیبایی کوچک فراوان است. این عمل‌ها در مراکز پوستی که خود پزشک حضور نداشته باشد یا در آرایشگاه‌ها و همچنین مراکزی که مجوز ندارند، انجام می‌شود و عوارض آن‌ها نیز قابل مشاهده است. قطعاً هر عملی توسط فرد دارای صلاحیت انجام شود کمترین عوارض را دارد، در غیر این صورت عوارض بسیار بالاست.

دبیر جامعه جراحان خراسان با اشاره به اینکه افزایش بی‌رویه عمل‌های جراحی زیبایی، افراط است که افراط در هیچ کاری خوب نیست، تصریح کرد. باید برای این موضوع فکری شود. این مساله عمدتاً فرهنگی است که راه حل آن نیز باید از طریق فرهنگ در نظر گرفته شود. این یک موضوع جهانی است و این تمایل در همه دنیا ایجاد شده، در کشور ما نیز این قضیه وجود دارد.

زمانی اضافه کرد: افرادی که توانایی مالی بالایی دارند به کار‌هایی که در کشور‌های خارجی انجام می‌شود تمایل دارند، این موضوع موجب چشم و هم‌چشمی شده و مانند یک بیماری سرایت می‌کند. این موضوع باید به صورت پایه‌ای و فرهنگی حل شود، باید به مردم آموزش دهند تا نیاز‌های واقعی آن‌ها برآورده شده و انجام این کار‌ها در آن‌ها کمتر شود. این موضوع برعهده حاکمیت است و یک گروه نمی‌تواند این مساله را حل کند.