چرا همه بیمارستان‌های بزرگ در شهری تهران متمرکز شده‌اند؟
ابربیمارستان‌ها و خیابان‌خوابی همراهان
موضوع جا به جایی پایتخت در ایران از جمله موضوعاتی است که هر بار با یک بهانه کوچک دوباره مطرح می‌شود. این بهانه می‌تواند یک زلزله خفیف باشد یا تداوم در بی‌برقی و خاموشی و حتی در ترافیک و آلودگی هوا. هر بار هم مسئولان خطابه‌های بلندبالایی ارائه می‌کنند و کارشناسان از محاسن آن حرف می‌زنند، گاه حتی این ماجرا به انتتخاب شهرهای جایگزین برای تغییر پایتخت اداری ایران می‌شود و کار به اعلام نام این شهرها هم می‌رسد، اما سیاست‌های اجرا شده حداقل طی دو دهه اخیرنشان می‌دهد آنچه در حال اتفاق است تناقض آشکاری با گلایه‌های مسئولان دارد. نمونه آشکارش تجمع بیمارستان‌ها در کلانشهر و تهران و اجبار بیماران برای سفر به تهران برای درمان!
40 درصد پزشکان در تهران
در فاصله پنج ماه دو ابربیمارستان در تهران افتتاح شده است. بیمارستان هزار تختخوابی حضرت مهدی(عج) و بیمارستان ۸۰۰تختخوابی غدیر در شمال تهران. فارغ از نقدهای مربوط به وضعیت بیمارستان حضرت مهدی(عج) ، اساس بازگشایی چنین بیمارستان‌هایی در تهران یک پیام آشکار و البته در تضاد با سیاست‌های کلان دارد. آن هم این‌که هر کس قصد درمان داشته باشد باید چمدان ببندد و راهی پایتخت شود! با نگاهی به گراف‌های رسمی موجود می‌توان متوجه شد عدالتی در پراکندگی بیمارستان‌ها در ایران به چشم نمی‌خورد. همان نامتوازنی که در توزیع پزشکان در سراسر ایران وجود دارد حالا در تعداد تخت‌های بیمارستانی و مراکز درمانی هم به چشم می‌آید. بنا به آمار ۴۰ درصد از پزشکان ایران در تهران حضور دارند و همین موضوع باعث شده بسیاری از شهرهای ایران از دسترسی به پزشکان محروم باشند.
17 درصد بیمارستان‌ها در پایتخت
موضوع پراکندگی بیمارستان‌ها در ایران هم کم از موضوع پزشکان ندارد. پژوهشی که در سال ۹۵ صورت گرفته به پراکندگی بیمارستان‌ها در ایران پرداخته است و نشان می‌دهد فاصله تهران با دیگر شهرها فاصله معناداری است و به نوعی تشویق به درمان در پایتخت دارد. آمار موجود راباید با این پیش‌فرض مهم بخوانید که این آمار رسمی مربوط به سال ۱۳۹۵ است و فقط در پنج‌ماه گذشته دو ابربیمارستان در تهران افتتاح شده که نزدیک به ۲۰۰۰ تخت به تخت‌های بیمارستانی تهران افزوده است. بنا بر این آمار 17 درصد بیمارستان‌های کشور در پایتخت قرار دارند و تهران از این دیدگاه در جایگاه اول کشور قرار دارد، دومین استان پس از تهران هم با فاصله معناداری در این رتبه قرار دارد. استان فارس با دارا بودن 7.4 درصد بیمارستان‌ها و استان اصفهان هم با دارا بودن 7 درصد بیمارستان‌ها در رتبه‌های بعدی قرار دارند. این در حالی است که کهکلویه و بویراحمد تنها 0.9 درصد بیمارستان‌ها، چهارمحال و بختیاری تنها 1 درصد و خراسان شمالی 1.1 درصد بیمارستان‌های کشور را داراست.
سهم هر ایرانی از سفر به تهران
تنها تجمع عجیب پزشکان و بیمارستان‌ها در تهران نیست که عامل آن را تمرکزگرایی بدانیم، بسیاری از خدمات دیگر هم تنها محدود به پایتخت شده است، از موج بی‌شمار کارهای اداری بگیرید تا تجمع دانشگاه‌های برتر در این شهر. به نوعی که حالا یک پنجم جمعیت کشور در تهرانی زندگی می‌کند که بنا به آمایش شهری سال 1345 این شهر با توجه به منابهع موجود ظرفیت پذیرش تنها 5 میلیون شهروند را دارد. آمارهای تازه‌ای از میزان ورود روزانه شهروندان به تهران نیست اما آخرین آمارهای موجود مربوط به سال 1396 است که حکایت از ورود روزانه 1.5 میلیون نفر به پایتخت دارند. در یک فقره آماری عجیب دیگر ثبت در یک پژوهش دانشگاهی عنوان شده است به طور میانگین هر ایرانی در سال دو بار مجبور می‌شود به تهران سفر کند!
دیدگاه تان را بنویسید