زیر پرچم دیگران

چرا ورزشکاران می‌روند؟

مهاجرت ورزشکاران مساله‌ای است که با توجه به اثرگذاری فرهنگی و اجتماعی موضوع و پرداختن جریان‌های رسانه‌ای و افکار عمومی به آن و پذیرش تابعیت بیگانه دارای اهمیت است؛ به ویژه آنکه این موضوع ابزاری است که در جنگ نرم دشمن علیه ملت ایران و بالاخص تضعیف روحیه امید و اعتماد به نفس جوانان و نوجوانان این سرزمین به‌کار می‌رود. علل مهاجرت ورزشکاران را می‌توان در دو دسته کلی عوامل مدیریتی (وضعیت اقتصادی کشور و به تبع آن ورزش، پرداختن افراطی مدیران ورزش به رشته فوتبال و کم اعتنایی به سایر رشته‌های ورزشی مدال آور، بی‌توجهی مسئولان به مسائل معیشتی ورزشکاران، فقدان نظام جامع بیمه‌ای و رفاه اجتماعی ورزشکاران ناشی از نبود نظام باشگاه‌داری، نبود لیگ‌های حرفه‌ای و منسجم و کارآمد در رشته‌های ورزشی المپیکی، کیفیت و کمیت حداقلی امکانات، زیرساخت‌ها و تجهیزات ورزشی در برخی رشته‌های ورزشی، پشت خط ماندن ورزشکاران و اختلاف نظر با مسئولان فدراسیون یا کادر فنی( و عوامل سیاسی ) تلاش منافقین و معاندین جمهوری اسلامی ایران برای مهاجرت ورزشکاران ایران دسته‌بندی کرد.

چه ورزشکارانی بیشتر مهاجرت کردند؟

مهاجرت ورزشکاران ایرانی در دو دهه اخیر برحسب رشته و جنس متفاوت بوده است؛  بیشترین ورزشکاران مهاجرت کرده به ترتیب متعلق به رشته‌های جودو ، تکواندو، قایقرانی، ژیمناستیک و شطرنج  است. نکته حائز اهمیت در این مهاجرت‌ها مرتبط با رشته‌های ورزشی مورد نظر است که غالبا رشته‌های ورزشی انفرادی و تقریباً همگی المپیکی است. قطع به یقین، مسائلی چند موجب پیدایش چنین وضعیتی و مهاجرت این ورزشکاران می‌شود که باید این موارد شناسایی و راهکارهای متناسب در راستای حل آنها ارائه شود و همچنین مهاجرت این ورزشکاران، برای کشور و خودشان چالش‌هایی را در بردارد که تباید برای آن فکری شود.

انگیزه اول؛ اقتصاد

مشکلات اقتصادی کشور در یک دهه اخیر بر بخش‌های مختلف تأثیر گذاشته است و به تبع، ورزش نیز از این قاعده مستثنا نیست. هرچند که این مشکلات عمدتاً ناشی از تحریم، باعث خلق فرصت‌هایی در جهت واکسینه شدن حوزه‌های مختلف خدماتی، تولیدی و کسب و کار در کشور شده است، به همین دلیل به جهت عدم برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری مناسب و متناسب، این خلا همچنان در ورزش مرتفع نشده و ورزش کشور و ورزشکاران به ویژه در رشته‌های پایه و مدال‌آور انفرادی همچنان قشرآسیب‌پذیر از مشکلات مزبور هستند. ازسوی دیگر، سهم اندک بودجه ورزش کشور از بودجه عمومی، مشکلات ناشی از کسب درآمد و عواید مالی فدراسیون‌ها و باشگاه‌های ورزشی و بدهی‌های مالی ناشی از تعهدات و محکومیت قراردادهای مربوط سبب شده تا برخی از فدراسیون‌های ورزشی و به تبع آن، ورزشکاران، مربیان و داوران به‌عنوان عناصر اصلی ورزش با مشکلات اساسی مواجه شوند.

همه پول‌ها در جیب فوتبال!

مشاهدات و بررسی‌های صورت گرفته در فدراسیون‌ها و همچنین محتوای رسانه‌ها و مطالعات دانشگاهی انجام شده در این خصوص و حوزه‌های مرتبط، نشان می‌دهد که سیاستگذاری در ورزش کشور اساساً به نحوی است که ورزش‌های گروهی و آن هم معدودی از رشته‌های پُرطرفدار مورد حمایت قرار می‌گیرند. بررسی وضعیت اعتباری فدراسیون‌ها و همچنین وضعیت درآمدی آنها نشان می‌دهد که با توجه به رسالتی که این ورزش‌ها برعهده دارند و جامعه مخاطبین آنها، آینده روشنی پیش روی ورزش کشورمان از حیث جامع‌نگری و بایسته‌نگری وجود ندارد. چراکه ورزش‌های مدال‌آور چون کشتی و وزنه‌برداری از مضیقه مالی رنج می‌برند. ازسوی دیگر، رشته‌های پُرمدال المپیکی از جمله دومیدانی، ژیمناستیک و... به لحاظ سرمایه‌گذاری در مباحث مالی و ورزشی وضعیت مناسبی ندارند. بنابراین، توجه افراطی رسانه‌ها و متولیان ورزش به فوتبال و از سوی دیگر، کم‌توجهی و در پاره‌ای مواقع نیز بی‌توجهی به سایر رشته‌های ورزشی مدال‌آور موجب می‌شود که ورزشکاران ماهر و زبده آن رشته‌ها دچار ناامیدی شوند و نسبت به آینده ورزشی خود در کشور خوشبین نباشند که این به نوبه خود با سوءمدیریت و عدم توجه، موجبات مهاجرت برخی از آنها را مهیا می‌کند.