دیپلماسی دیجیتال؛ ابزار تعامل جدید سیاست‌مداران
دیپلماسی دیجیتال رادیوی امروزی است. از زمانی که سیاست‌مداران دریافتند که می‌توانند مستقیم با عموم مردم صحبت کنند، با پدیده دیپلماسی عمومی مواجه شدیم. دولت با رادیو توانست مستقیم با مردم صحبت کند. در اوایل قرن بیستم نازی‌ها و بولشویک‌ها نیز از طریق رادیو در کشورهای همسایه انقلاب به پا می‌کردند. صد سال بعد با ظهور شبکه‌های اجتماعی دیپلماسی عمومی به لطف توییتر، وارد عرصه جدیدی شد.
سرویس بین الملل فردا: دیپلماسی دیجیتال رادیو امروزی است. از زمانی که سیاست مداران دریافتند که می‌توانند مستقیم با عموم مردم صحبت کنند با پدیده دیپلماسی عمومی مواجه شدیم. دولت با رادیو توانست مستقیم با مردم صحبت کند. در اوایل قرن بیستم نازی‌ها و بولشویک‌ها نیز از طریق رادیو در کشورهای همسایه انقلاب به پا می‌کردند. صد سال بعد با ظهور شبکه‌های اجتماعی دیپلماسی عمومی به لطف توییتر، وارد عرصه جدیدی شد.
به گزارش هندوستان تایمز ، چند هفته پیش وزیر امور خارجه هند، سوشما سواراج، شرکت خرید اینترنتی آمازون را در توییتر تهدید کرد که در صورت عدم برداشتن محصولات توهین کننده به پرچم این کشور از سایت خود، مقامات این شرکت دیگر روادید هند دریافت نخواهند کرد. او با این کار نشان داد توییتر ابزار قدرتمندی شده است. در واقع او سیاست‌های دولت را در سه توییت شرح داد و هیچ کس به این فکر نکرد که این سیاست‌ها غیررسمی است، زیرا از توییتر شخصی خود بیان کرده بود.
بستر شبکه‌های اجتماعی سیاست‌مداران، مقامات دولتی و وزرا را تشویق کرده تا با مردم در سراسر دنیا مستقیما صحبت کنند. چند سال گذشته توییتری‌‌ترین سال‌ها در تاریخ دیپلماسی بوده و سیاست‌مداران بیشتری به شبکه‌های اجتماعی می‌آیند تا با رای‌دهندگان خود صحبت کرده، نظر خود را بیان کنند و یا اعیاد رسمی را تبریک بگویند. سیاست‌مدران شناخته شده در دنیا در فیسبوک و توییتر بسیار فعال هستند.
علی رغم حضور ۹۰٪ کشورهای عضو سازمان ملل و ۷۹۳ مقام رسمی از ۱۷۳ کشور، توییتر رسانه‌ای یک طرفه است. پژوهشی انجام شده توسط پایگاه توییپلماسی نشان می‌دهد ۵ رهبر کشورها با بیشترین دنبال کننده تنها چند رهبر دیگر را دنبال می‌کنند. همچنین زیاد با مردم ارتباط ندارند و به ندرت به میلیون‌ها دنبال‌کننده خود پاسخ می‌دهند. حساب‌های توییتر آن‌ها بیشتر برای مخابره کردن نظرات و یا دستاوردهایشان استفاده می‌شود.
البته سوشما سواراج استثناء است. او بیشترین دنبال کننده را در میان رهبران زن کشورها در توییتر دارد و شخصا به مردم پاسخ می‌دهد و مشکلات مربوط به سفارت و روادید را حل می‌کند. همچنین در چند کشور دیگر نیز به یاری مردم آمده است.
زمانی که عضوی از کابینه با سفارتی تماس می‌گیرد کارها پیش می‌رود و مشکل مردم حل می‌شود. یا شرکتی در کانادا محصولاتی را از پایگاه اینترنتی خود بدون سوال کردن حذف می‌کند. دستور به آمازون جدیدترین توصیه وزیر بوده است. معمولا وزیر دستورات خود را به سفارت‌ها و ماموران وزارت خود می‌دهد اما این دستور منحصر به فرد بود. سواراج سیاست‌های کشور خود را به یک شرکت غیرهندی دیکته کرد که محصولات زیادی را از سراسر دنیا می‌فروشد. آمازون بعد از این توییت‌ها محصولات را از کشورهایی غیر از هند نیز برداشت.
توییتر پیام رسانی به شرکت‌ها و یا مردم را راحت می‌کند. میلیون‌ها انسان به حساب‌های معروف پاسخ می‌دهند و مدیریت این حجم از پاسخ‌ها آسان نیست.
دیپلماسی توییتری به سیاست مداران این امکان را می‌دهد تا بدون استفاده از رسانه‌های سنتی با مردم صحبت کنند. این به خودی خود مشکل نیست اما مشکل زمانی به وجود می‌آید که شبکه اجتماعی خود به خبر تبدیل می‌شود. زمانی که سیاست‌مداران تنها وقت برای شبکه‌های اجتماعی دارند و فرصت حضور در مجلس و مناظره را نداشته و تنها راه آگاه شدن از طرز فکر و نظر سیاست‌مداران از طریق شبکه‌های اجتماعی یک طرفه است این شبکه‌ها بیشتر به ابزار دست سیاست‌مداران برای فریب شباهت دارند تا راهی برای نزدیک شدن به مردم. اگر تصمیمات سیاسی از طریق توییت‌های ۱۴۰ حرفی منتشر شوند، مناظره و مخالفت با این طرح‌ها کجا اتفاق می‌افتد؟
دیپلماسی دیجیتال می‌تواند ابزاری موثر برای ایجاد دموکراسی و یا فریب آن شود. تفاوت آن در طرز گفتگوی رهبران با یکدیگر و با مردم است. نادیده گرفتن قدرت دیپلماسی دیجیتال ساده‌انگارانه است. این نوع دیپلماسی با سطح دسترسی بالا و ظرفیت برای رسیدن به نتایج آنی ابزاری موثر و کارآمد است. اما اینجا عامل دیگری نیز وجود دارد: توییت‌ها، پست‌های فیسبوک و عکس‌های اینستاگرام همگی از طریق شرکت‌های خصوصی مخابره می‌شوند. ممکن است این دیپلماسی عمومی باشد اما دیپلماسی‌ای که متکی بر شرکت‌های دنبال سوددهی باشد چقدر می‌تواند موثر و پایدار باشد؟
دیدگاه تان را بنویسید