جولان اشغالی؛ داستان نیم قرن پایداری

خبرگزاری تسنیم: گفته های بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی درباره منطقه اشغالی جولان سوریه بی پاسخ و بدون واکنش نماند. تاکید نتانیاهو بر اینکه بلندهای جولان تا ابد در دست "اسرائیل" باقی خواهند ماند و به ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه خواهد گفت که جولان درقالب هرگونه سازش سیاسی در آینده به سوریه بازنخواهد گشت، افکار عمومی در سطح جهان عرب و اسلام را به خود مشغول کرد؛ به ویژه که این گفته ها در چارچوب نقشه های صهیونیستی و سیاست های شهرک سازی و توسعه طلبانه این رژیم از 50 سال پیش یا بیشتر مطرح می شود.

اولین واکنش دولت سوریه به گفته های نخست وزیر رژیم صهیونیستی از زبان فیصل المقداد معاون وزیر خارجه بود. وی تاکید کرد که جولان براساس مصوبات شورای امنیت و قوانین بین المللی، یک سرزمین عربی اشغالی است و سوریه حق استفاده از همه وسایل و ابزارها از جمله ابزارهای نظامی را برای بازپس گیری آن دارد.

المقداد تاکید کرد: گفته های نتانیاهو؛ تلاش برای سرپوش گذاشتن بر حمایت "اسرائیل" از گروههای مسلح در مرز است.

طرف های معارض سوری نیز نارضایتی و خشم خود را از گفته های نتانیاهو ابراز داشتند. قدری جمیل از سران تیم مذاکراتی اعزامی نیروهای دموکراتیک و سکولار معارض سوریه به مذاکرات ژنو گفته های نخست وزیر رژیم صهیونیستی را به چالش کشیدن آشکار مصوبات بین المللی مربوطه به ویژه قطعنامه 479 شورای امنیت دانست که در سال 1980 میلادی صدر و تاکید می کند که هرگونه اقدامی برای ضمیمه جولان باطل و بی اعتبار است.

تیم اعزامی نیروهای دموکراتیک و سکولار معارض سوریه به نوبه خود تاکید کرد که جولان سرزمین سوریه است. این تیم بر حق مطلق مردم سوریه در آزادسازی سرزمین اشغالی خود با همه ابزارهای مشروع -هر قدر طول بکشد و با همه هزینه ها و جانفشانی ها- تاکید کرد.

تصمیم جدید صهیونیست ها در چارچوب طرح واضح "اسرائیل" مبنی بر شهرک سازی و توسعه طلبی گرفته شده است. بعد از اشغال جولان در سال 1967 توسط صهیونیست ها، کابینه های پی درپی روی کار آمده در رژیم اشغالگر صهیونیستی در راستای سلب هویت عربی اراضی اشغالی و دادن رنگ و بوی یهودی به این مناطق، تلاش کرده است. اما این اقدامات صهیونیست ها در طول سالیان سال با مقاومت مردمی گسترده از طریق جنبش های مقاومت مردمی روبرو شده است که دهها نفر از فرزندان آنها طعم زندانهای رژیم اشغالگر را چشیده اند و شمار زیادی از آنها همچنان تا این لحظه در زندانها به سرمی برند.

قانون "ضمیمه کردن جولان" که کابیه صهیونیستی آن را در چهاردهم دسامبر سال 1981 میلادی صادر کرد، بر اعمال قانون و حاکمیت قضایی و اداری "اسرائیل" بر بلندیهای جولان تاکید می کند و به دنبال آن نیز شمار زیادی از احکام و دستورات ظالمانه علیه اهالی این منطقه توسط مسئولان اشغالگر وضع شده است. این وضعیت علاوه بر چپاول منابع جولان و انتقال آن به داخل مناطق صهیونیست نشین است. ارتش اشغالگر نیز بخشی از اراضی زراعی را در تلاش برای ارعاب اهالی منطقه اشغالی جولان به آتش کشیده است.

بعد از این تصمیم صهیونیستها (در سال 1981 میلادی)، سازمان ملل قطعنامه‌ای را در تاریخ 17 دسامبر همان سال صادر و در آن تاکید کرد که دست اندازی بر اراضی با اعمال زور براساس منشور سازمان ملل قابل پذیرش نیست. این سازمان تصمیم "اسرائیل" را در سطح بین المللی ملغی، باطل و غیرقانونی خواند و از "اسرائیل" به عنوان یک قدرت اشغالگر خواست تا آن را فوری لغو کند.

مصوبه سازمان ملل در دهه هشتاد قرن گذشته تنها مصوبه نبود بلکه درچارچوب مجموعه مصوبات بین المللی صادر شد که رژیم اشغالگر همچنان به دنبال به حاشیه راندن و مقابله با آن است. از سال 1967 میلادی، سازمان ملل دهها مصوبه و محکومیت علیه سیاست "اسرائیل" در اراضی اشغالی صادر کرده است که شاید بارزترین این مصوبات، مصوبه 242 و مصوبه 338 صادره در سال 1967 میلادی باشد که از رژیم صهیونیستی می خواهند که فوری به اشغال اراضی که بعد از جنگ سال 1967 میلادی به آنها دست اندازی کرد و همه مظاهر نبرد، پایان دهد.

با شعله ور شدن بحران در سوریه در حدود پنج سال پیش، رژیم اشغالگر به سیاست تروریستی خود از طریق حمایت نامحدود از گروههای تروریستی افراطی در منطقه مرزی و به طور مشخص گروه جبهه تروریستی النصره ادامه داد؛ به گونه ای که به طور روزانه و گسترده به انتقال تروریست ها به بیمارستانهای خود برای درمان و بازگرداندن دوباره آنها به میادین نبرد اقدام کرد و علاوه بر آن، نقشه های مواضع ارتش سوریه را تامین و به جبهه النصره داد تا از این طریق، "اسرائیل" به سیاست وحشیانه خود در منطقه و اراضی اشغالی ادامه دهد.

شایان ذکر است که جولان بین رود یرموک در جنوب و جبل الشیخ در شمال واقع است و از نظر اداری تابع استان قنیطره است که ارتش سوریه در جنگ اکتبر سال 1973 میلادی بازپس گرفت.