وقتی هیچ کس جای خودش نباشد

دیپلماسی ایرانی: دکتر فائق شاکر که چشم پزشک معروفی است و در حکومت های قدیم حتی در دوران پادشاهی عراق سمت هایی داشت، یک بار در نقد چهره های تکنوکرات عراق و تشکیل دولتی از تکنوکرات ها یادداشتی نوشت و یادآور شد که عراقی ها هیچ کدام در جای خود ننشسته اند. وی در این یادداشت می نویسد: یک بار به کشورهای اروپایی سفر کرده بودم که وزارت بهداشت نامه ای برای من فرستاد و از من خواست که به نمایندگی از آن در یک کنفرانس پزشکی شرکت کنم. این وزارت خانه در نامه خود توضیح داده بود که وقت تنگ است و نمی تواند از پزشک دیگری بخواهد که در این کنفرانس شرکت کند، برای همین از من خواست در آن روز مشخص به این کنفرانس بروم. اما وقتی که به کنفرانس رفتم در کمال شگفتی دیدم که نشست درباره بیماری های روانی به طور خاص بیماری شیزوفرنی است. چاره ای نداشتم جز این که در جایی که برای نماینده عراق اختصاص داده شده بود، بنشینم. مدت کوتاهی بعد از آن یک خانم پزشکی آمد و کنار من نشست. بعد از تعارف درباره تخصص من پرسید و این که در بیماری های روانی چه تخصصی دارم، جواب دادم در حقیقت من چشم پزشک هستم و به طور ناگهانی از من خواسته شد تا در این نشست شرکت کنم و هیچ ارتباطی با بیماری های روانی و شیزوفرنی ندارم. متوجه شدم که خانم پزشک با تعجب به من نگاه می کند، خیلی شگفت زده لحن خود را تغییر داد و پرسید در حال حاضر برای کدام موسسه بهداشتی در عراق کار می کنم؟ جواب دادم من در حال حاضر در هیچ موسسه پزشکی کار نمی کنم، الآن من مدیر عامل اداره راه آهن عراق هستم! بعد برگشت پرسید قبلا کجا کار می کردم؟ جواب دادم، مدیر کل پایخت بغداد بودم که همان سمت شهردار نزد خودتان است! خانم دکتر خندید و با آرامش از جای خود برخواست و سراغ تعدادی از میزبانان نشست رفت. بعد از مدتی یکی از آنها نزد من آمد و پرسید آیا شما دکتر فائق، نماینده عراق هستید؟ جواب دادم، بله. آیا مشکلی پیش آمده است؟ گفت نه ولی گویا سوء تفاهمی به وجود آمده است، گفتم چه سوء تفاهمی؟ جواب داد آن خانم دکتر که کنار شما نشسته بود خیال می کند شما یکی از مبتلایان به شیزوفرنی هستید که به این کارگاه آموزشی یا نشست کاری آمده اید و جای نماینده متخصص عراق را گرفته اید!

دکتر فائق سپس می نویسد: این قصه را در چند سطر نوشتم برای این که این روزها خیلی "هوس" ایجاد دولت تکنوکرات باب شده است، پیش روی خودم شماری از افراد را می بینیم که در همه جا ادعا دارند، در فیسبوک، در دانشگاه ها، در مراکز آموزشی ، در ادبیات و شعر، در روزنامه نگاری، در حقوق، در سیاست، در اقتصاد، در دین و حتی در جامعه شناسی. چرا نمی خواهیم اعتراف کنیم که در عراق سیاستمداران فقط ادعا می کنند در حالی که هیچ تخصصی ندارند. فرهنگ ادعا بخش های مهمی از کشور ما را در نوردیده و تبدیل به جریانی در کشور ما شده است. "روشنفکران" و عوام ما این روزها افراد ویژه مبتلا به شیزوفرنی عراق محسوب می شوند. باید شجاعت به خرج دهیم و به این کمبود خود اعتراف کنیم.