رویاهای عربستان، واقعیت‌های منطقه

آنچه نیروهای عربستان به عنوان موفقیت نظامی خود بر آن تکیه می‌کنند، بیشتر معطوف به جنگ اول خلیج فارس (عملیات «طوفان صحرا») و حضور نظامی در بحرین (عملیات «سپر جزیره») است. اولی با هدایت، حضور و همراهی ایالات متحده و دومی به شکل نمایش خودروهای نظامی در برابر مخالفان غیر مسلح بحرینی بود به همین دلیل است که عربستان با وجود هیاهوی رسانه‌ای که در مورد حضور خود در سوریه به راه انداخته است، این حضور را اما به همراهی ایالات متحده منوط و مشروط کرده است. شرط مدنظر عربستان دست کم در شرایط کنونی تحقق نخواهد یافت زیرا علاوه بر آنکه ایالات متحده همچنان اصرار دارد که علیه بشار اسد از گزینه نظامی استفاده نخواهد کرد، نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری در ایالات متحده نیز به هیچ وجه حاضر نیستند حتی به شکل یک وعده انتخاباتی از یک عملیات نظامی دیگر در خاورمیانه دفاع کنند. به فرض قطعی شدن ورود عربستان به منازعه سوریه، به ظن قوی می‌توان گفت که این تصمیم، با وجود حضور مستقیم ایالات متحده، نتیجه موافقت این کشور و وعده‌هایی بوده است که «اشتون کارتر» در جریان دیدار با «محمد بن سلمان»، وزیر دفاع عربستان ( ١١ فوریه در بروکسل) به وی داده است. عملی کردن این توافق به معنی حضور عربستان در صحنه نبرد از طریق مرز ترکیه است. چنین ورودی به معنای افتادن عربستان به صحنه‌ای به مراتب مهیب‌تر و جدی‌تر از جنگ نابرابر با «حوثی»‌هاست زیرا تصویری که در برابر نیروهای زمینی عربستان ترسیم خواهد شد، متشکل از حضور قدرت‌های بزرگ منطقه‌ای و یک منازعه بشدت جدی است و از همین روست که بجز «واشنگتن تایمز»، «دیمیتری مدودف»، نخست وزیر روسیه نیز نسبت به بروز یک جنگ جهانی هشدار داده‌اند. چنین پیش‌بینی اگرچه از نظر برخی تحلیلگران تا حدی اغراق‌آمیز تلقی شده است اما بی هیچ تردیدی می‌توان گفت که در میان بازیگران منازعه چند طرفه مزبور، عربستان درگیر با همسایه شرقی، نگران از افزایش مانور تروریست‌های تکفیری داخل عربستان، درگیر در جنگ قدرت رو به افزایش در دستگاه حاکمه و بی تجربه در کنترل یک جنگ تمام عیار، متزلزل‌ترین وضعیت را خواهد داشت.