ابردارویی برای درمان لوسمی در کودکان
پژوهشگران "دانشگاه نورتوسترن" به سرپرستی "علی شیلاتیفرد"، دانشمند ایرانی سعی دارند درمان جدیدی برای درمان لوسمی در کودکان ارائه دهند.
خبرگزاری ایسنا: پژوهشگران "دانشگاه نورتوسترن" به سرپرستی "علی شیلاتیفرد"، دانشمند ایرانی سعی دارند درمان جدیدی برای درمان لوسمی در کودکان ارائه دهند.
به گزارش یورکالرت، دانشمندان "دانشگاه نورتوسترن" (NU)، سعی دارند درمان جدیدی ارائه دهند که میتواند روند رشد لوسمی را در کودکان کُند سازد.
این پژوهش جدید نشان میدهد پروتئین "MLL" که در بروز بیماری لوسمی نقش دارد میتواند روند رشد لوسمی را کند سازد. گام بعدی پژوهشگران، ترکیب درمانهایی از پژوهشهای دو سال پیش است تا یک "داروی فوق العاده" برای آزمایش روی انسانها در بررسیهای بالینی ارائه دهند.
در حال حاضر تنها ۳۰ درصد کودکان مبتلا به لوسمی نجات مییابند. بیماران مبتلا به لوسمی، درصد پایینی از گلبولهای قرمز در خون خود دارند که موجب بیحسی آنها میشود. همچنین میزان گلبولهای سفید این بیماران، تقریبا ۸۰ درصد بیش از افراد سالم است.
"علی شیلاتیفرد" (Ali Shilatifard)، استاد زیستشیمی و ژنتیک مولکولی و اطفال دانشگاه نورتوسترن و از نویسندگان این پژوهش گفت: این گلبولهای سفید، به بسیاری از بافتها و اندامهای فرد بیمار نفوذ میکنند و این، دلیل اصلی مرگ بیماران مبتلا به لوسمی است.
بیماری لوسمی، انواع گوناگونی دارد. تمرکز این پژوهش، بر متداولترین انواع آن یعنی "لوسمی حاد مغز استخوان" (AML) و "لوسمی حاد لنفاوی" (ALL) است.
گروه پژوهشی شیلاتیفرد در ۲۵ سال گذشته، عملکرد پروتئین MLL را بررسی کردند و دریافتند ترکیبات آن، یکی از متداولترین جهشهای شناخته شده سرطان را به دنبال دارند. مرحله بعدی این بررسی، آوردن دارو به آزمایش بالینی خواهد بود و شیلاتیفرد امیدوار است این کار را در سه تا پنج سال آینده انجام دهد.
وی در این باره گفت: من سالهای بسیاری را صرف این پژوهش کردم و سرانجام دریافتم که میتوانیم از دارویی استفاده کنیم که موثر باشد. اگر بتوانیم میزان نجات بیماران را به ۸۵ درصد برسانیم، به دستاورد بزرگی رسیدهایم.
"زیبو ژائو" (Zibo Zhao)، نویسنده ارشد این پژوهش گفت: این پروژه، رویکرد درمانی جدیدی برای لوسمی ارائه میدهد که نه تنها برای کودکان مبتلا به این سرطان وحشتناک، بلکه برای درمان انواع دیگر سرطان نیز بسیار مفید است.
این پژوهش جدید، در مجله " Cell" به چاپ رسید.
دیدگاه تان را بنویسید