ابتلا به هپاتیت E برای کدام گروه‌ها خطرناک است؟
رییس شبکه هپاتیت ایران ضمن تشریح شایع‌ترین راه‌های انتقال ویروس هپاتیت E. گفت: باید توجه کرد که بیشتر موارد مرگ‌ومیر هپاتیت E. در دوران حاملگی رخ می‌دهد.
خبرگزاری ایسنا: رییس شبکه هپاتیت ایران ضمن تشریح شایع‌ترین راه‌های انتقال ویروس هپاتیت E. گفت: باید توجه کرد که بیشتر موارد مرگ‌ومیر هپاتیت E. در دوران حاملگی رخ می‌دهد. دکتر موید علویان با اشاره به راه‌های انتقال هپاتیت E. اظهارکرد: شایع‌ترین راه‌انتقال هپاتیت E از طریق استفاده از آب آلوده در همه‌گیری‌ها است و گاهی انتقال از طریق غذای آلوده هم اتفاق می‌افتد البته راه‌اصلی انتقال این ویروس از طریق دهانی- مدفوعی است. وی با بیان اینکه این بیماری در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری به ویژه به دلیل مصرف غذا‌های دریایی خام بالاست، گفت: در مناطق با شیوع بالای بیماری، همه‌گیری به علت انتقال آب بیشتر در فصول بارانی به خصوص در موقع پر آب شدن رودخانه‌ها دیده می‌شود. در این مناطق حیوانات اهلی و وحشی دارای سرولوژی هپاتیت E. مثبت هستند و در برخی موارد نوع ویروس هپاتیت E. در جانوران وانسان‌های مبتلا، شبیه به هم بوده است. علویان ادامه داد: ویروس هپاتیت E. در بعضی حیوانات مانند شامپانزه، میمون، گوسفند و جوندگان باعث بیماری می‌شود البته در صورت ورود مقادیر کم این ویروس به بدن انسان، علائمی ایجاد نمی‌شود، اما ورود مقادیر زیاد
ویروس باعث ابتلا به هپاتیت شدید می‌شود. به نظر می‌رسد که هپاتیت E. یک بیماری مشترک بین دام و انسان باشد و حیوانات وحشی و اهلی وخوک‌ها می‌توانند مخزن عفونت آن باشند و سبب آلوده شدن حیوانات دیگر، آب، علوفه و سبزیجات شوند و بیماری را به انسان منتقل کنند. رییس شبکه هپاتیت ایران با بیان اینکه دوره کمون هپاتیت E. حدود دو تا ۹ هفته و به طور متوسط ۶ هفته است و مدت مسری بودن بیماری نیز بین یک تا پنج هفته بعد از شروع علائم است، گفت: باید توجه کرد که نظامیان با توجه به ماموریت‌های جنگی یا صلح‌آمیز در مناطق با سطح بهداشتی پایین و بدون دسترسی به آب آشامیدنی در معرض خطرهستند. به عنوان مثال شیوع عفونت در سربازان آمریکایی در افغانستان کمتر از منطقه پاکستان بود که علت آن استفاده بیشتر سربازان حاضر در افغانستان، از غذا و آب آشامیدنی ارسالی از کشورشان بوده است. این موضوع هم در ماموریت‌های نظامی و هم در سفر‌های خارجی بسیار با اهمیت است. علویان با تاکید بر اهمیت استفاده از واکسن و رعایت احتیاط لازم در استفاده از آب آشامیدنی و مواد غذایی و سبزیحات غیر آلوده اظهارکرد: باید توجه کرد که این بیماری در اکثر موارد بدون علامت است و
در صورت وجود علائم نمی‌توان با در نظر گرفتن علائم بالینی، هپاتیت E. را از سایر عوامل ویروسی هپاتیت متفاوت کرد. علائم بیماری به‌صورت علائم مقدماتی شبیه آنفولانزا، درد شکم، تهوع، استفراغ و تب است و بعدا زردی (یرقان) نیز عارض می‌شود. این بیماری معمولا خود به خود بهبود می‌یابد، اما برای زنان باردار می‌تواند خطرناک باشد. وی با بیان اینکه علائم بالینی و آزمایشگاهی معمولا در عرض ۶ هفته بهبود می‌یابند، گفت: موارد شدید بیماری می‌تواند با زردی شدید و خارش طاقت‌فرسا منجر به بستری شدن بیمار در بیمارستان شود. باید توجه کرد که بیشتر موارد مرگ‌ومیر هپاتیت E. در دوران حاملگی رخ می‌دهد واین خطر در سه ماه آخرحاملگی بیشتر است و به ۲۰ درصد می‌رسد همچنین خطر ابتلا به بیماری در ساکنان روستا‌ها بیشتر است. به نظر می‌رسد که دستگاه ایمنی مبتلایان در تعیین عاقبت عفونت هپاتیت E. در بدن تاثیر دارد. باید توجه کرد که این بیماری مانند هپاتیت A. منجر به حالت هپاتیت مزمن، سیروز کبدی و یا حالت ناقل مزمن نمی‌شود. البته اخیر گزارش‌هایی از مزمن شدن بیماری در پیوند اعضا گزارش شده است.
دیدگاه تان را بنویسید