چه کسانی زنان را به سمت سزارین هُل می‌دهند؟

اما پرسش این است که چرا با وجود این که در کشور ما سیاست تمایل به افزایش جمعیت وجود دارد اما بر روی یکی از مهم ترین عوامل محدودکننده جمعیت یعنی تجربه زنان و خانواده ها از زایمان و تولد نوزادان فکری نمی شود. بسیار مهم است که یک زن از زایمان خود یعنی روزهای منتهی به زایمان، روز زایمان و روزهای بعد از آن چه تجربه ای داشته باشد؟ ما چه تجربه ای برای یک زن و حتی مرد درباره زایمان می سازیم؟ این پرسش بسیار مهمی است. اگر این تجربه ناخوشایند و تلخ باشد و هر روز زن درباره دردها و عوارض بعد از زایمان شکوه و گلایه داشته باشد آیا این زوج تمایلی به بارداری مجدد خواهند داشت؟ این ها و ده ها نمونه از این جزئیات بر سر فرزنددار شدن بر سر خانواده های ما سایه انداخته است و متولیان امر نه به شکل شعاری و روی کاغذ که به صورت واقعی باید سیاست های بهداشت و درمان کشور در حوزه زایمان را بررسی جدی ای کند که چرا امروز پزشکان و دست اندرکاران و کادر درمان در بیمارستان ها تمایل عجیبی بر روی زایمان هایی به شکل سزارین پیدا کرده اند؟ چرا ماماها عملا از پروسه زایمان بیرون افتاده اند و نقش آن ها جدی گرفته نمی شود؟ چرا بیمارستان ها دوست دارند که کار زایمان را به پزشکان زنان بسپارند، نه ماماها و چرا پزشکان زنان و زایمان اصرار به سزارین دارند و بیماران خود را از زایمان طبیعی می ترسانند؟ پاسخ به این سوالات احتمالا وضعیت فاجعه بار کنونی را روشن تر خواهد ساخت.