يافته‌هاي ضد و نقيض درباره تاثير مصرف نمك در ديابت

ايسنا: بر اساس نتايج يك پژوهش، بيماران ديابتي که داراي بالاترين سطح سديم در ادرار خود بودند، کمترين خطرمرگ در يک دوره ده ساله را داشتند. منطقه علوم پزشكي تهران، محققان 638 فرد مبتلا به ديابت نوع دوم که اغلب دچار بيماري‌هاي قلبي و فشار خون بودند را مورد بررسي قرار دادند. همه شرکت کنندگان در آغاز کار اين پژوهش، در دهه ششم زندگي خود به سر مي‌بردند و حدود نيمي از آن‌ها چاق بودند. همه بيماران در يک کلينيک مشخص درمان شده و پژوهشگران مقدار روزانه سديم در ادرار آن‌ها را از زمان آغاز بررسي مشخص کردند، اين اندازه گيري به دليل اين‌که به مصرف غذاي بيمار و مقدار نمک موجود آن وابسته نيست، استانداردترين نوع تعيين مصرف نمک است. بر اساس اين پژوهش، ميانگين مقدار سديم در ادرار بيماران، 4.2 گرم در روز بود که با مطالعات جهاني گذشته نيز هماهنگي داشت، طي اين بررسي که بيش از يک دهه به طول انجاميد، 175بيمار و اکثرا به علت بيماري‌هاي قلبي جان خود را از دست دادند. محققان دريافتند بيماراني که داراي بالاترين سطح سديم در ادرار خود بودند، کمترين خطر در خصوص مرگ در يک دوره ده ساله را داشتند. دکتر اليف اي اکينسي از دانشگاه ملبورن اظهار كرد: اين نتايج اطلاعات توصيه‌اي پزشکي سالانه که خواستار کاهش دادن نمک مصرفي بزرگسالان است را زير سوال مي‌برد. به هر حال اين اولين باري نيست که يافته‌هاي مشابه به دست مي‌آيد و محققان استراليايي تنها به مشاهدات اکتفا مي‌کنند و به انجام يک آزمايش مستقيم در خصوص اثرات مصرف کم يا زياد نمک اقدام نمي‌کنند. به گزارش ايسنا، بيش از 23 ميليون امريکايي به ديابت نوع دوم مبتلا هستند و طبق دستورالعمل‌هاي رژيمي سال 2010 براي اين افراد، آنها نبايد بيش از 1.5 گرم سديم - حدود دو سوم يک قاشق چاي خوري- در روز نمک مصرف کنند. با وجود اين نتايج، هيچ کس توصيه‌اي به تغيير نوع برنامه رژيم غذايي جاري نمي‌کند، چرا که اين پژوهش جديد، عمر طولاني‌تر افراد ديابتي با استفاده از نمک بيشتر را اثبات نکرده، البته نکته قابل تامل اينجاست که مشکل اصلي، بيماراني هستند که به دليل سطوح پايين سديم در ادرارشان بيمارترند.