داستان یک جدایی

در فضای دو قطبی فوتبال ایران که هواداران این ورزش به نوعی یا هوادار آبی‌ها هستند یا قرمزها کمتر بازیکنی از هر دو تیم است که محبوب هر دو تیم باشد. اغراق نیست بگوییم این دسته از بازیکنان در تمام عمر این باشگاه‌ها کمتر از انگشتان یک دست هستند. نکته جالب توجه این که بدانیم تنها مولفه‌های فوتبالی نیست که محبوبیت یک بازیکن از یکی از این باشگاه‌ها را نزد هوادار تیم رقیب بالا می‌برد و همین است که لزوما بازیکنان محبوب هر دو باشگاه بازیکنان شاخص و خوبی نیستند. اما بدون شک یکی از این دسته از بازیکنان کریم باقری است. بازیکننی که در تیم‌های کشاورز و بهمن درخشید به تیم پرسپولیس آمد، از جمله اولین بازیکنان لژیونر ایران به آلمان شد و در تیم آرمینیا بیلفلد آلمان در دو فصل 1998 و 1999 هم درخشید و پس از آن به پرسپولیس بازگشت. در زمان بازی در تیم پرسپولیس هم خوش درخشید و سال‌های سال در جایگاه کاپیتان این تیم بود. اما پس از خداحافظ از فوتبال هم در کنار این باشگاه ماند و اتفاقا جایگاه تازه روی نیمکت هم جایگاه موثری بود. جایگاهی که در نزد هواداران هر دو تیم رقیب پایتخت هم برای او احترام بالایی  قائل بودند. اما سال گذشته او از تیم محبوب جدا شد. آرام و بی‌دا. درست در روزهایی که حرف بر سر عدم همکاری یحیی گل‌محمدی هم به گوش می‌رسید و حتی مجوز مربی‌گری جواد نکونام مربی استقلال هم به شکلی مشروط صادر شد. حالا و پس از گذشت بیش از یکسال از این جدایی کریم باقری در گفتگویش با عادل فردوسی‌پور به صراحت اعلام کرده است دلیل جدایی او از تیم محبوبش نه تصمیمی شخصی که بر اساس تصمیم آنچه او «دوستان امنیتی» نامیده، بوده است. یک جدایی تلخ برای بازیکنی که سکوهای ورزشگاه هیچگاه او را فراموش نخواهند کرد.