حمله دسته‌جمعی به عارف

«سکوت» در ادبیات سیاسی جهان یک فضیلت است که معمولا این فضیلت به پای مبارزه صلح‌جویانه گاندی نوشته شده ، اما در ادبیات سیاسی ایران نه تنها یادآور گاندی نیست که حتی فضیلت هم محسوب نمی‌شود چرا که در دنیای سیاست ایران ما با شنیدن واژه «سکوت» یاد محمدرضا عارف می‌افتیم، سیاستمداری که اغراق نیست بگوییم در مواردی به شکل عجیبی یگانه است، فرزندی از اصلاح‌طلبان که به نظر می‌رسید هیچکسی از خانواده این طیف او را دوست ندارد. در میانه هیاهوهای این روزها که از اتفاق موقعیت مناسبی برای سکوت محض محمدرضا عارف هم محسوب می‌شود نام او دوباره به صدر خبرها آمده، این بار نه به واسطه گفته‌ای یا سخنی (که کمتر به یاد داریم حرفی از او خبرساز شده باشد) که به واسطه یک امضا  پای یک نامه. حتی وقتی حرف از ثبت‌نام او در پیش ثبت‌نام ‌انتخابات  هم به میان آمد نه خود او که علیرضا خامسیان رئیس دفترش در موجزترین شکل ممکن این موضوع را رد کرد. حالا اما اظهارنظر سعید بهزادی‌پور، دبیر هیئت اجرایی جذب اساتید دانشگاه شریف دوباره نام محمدرضا عارف را به میان آورده و البته پس از این اظهارنظر هم حملاتی علیه او صورت گرفته است. اصل ماجرا از چند روز پیش پا گرفت، جایی که علیرضا شریفی زارچی استاد (حالا پیشین ) دانشگاه شریف در توییتی اعلام کرد که نامه اخراج خود از دانشگاه را دریافت کرده است. موضوعی که با واکنش قابل توجه کاربران فضای مجازی رو به رو شد و بیرون از این فضا هم واکنش بسیاری را به همراه داشت. اما نکته جالب توجه نه واکنش به پایان همکاری دانشگاه شریف با زارچی که به امضای محمدرضا عارف پای نامه پایان همکاری باز می‌گشت. چرا که نام او هم جمله اسامی بود که حکم به پایان همکاری زارچی با دانشگاه شریف داده بودند. همین قصه اصل ماجرای پایان همکاری را به حاشیه برد و نام محمدرضا عارف در کانون حملات به او قرار گرفت. حسام‌الدین آشنا در توئیتی طعنه‌آمیز به او تاخت و خواستار پاسخ عارف به ماجرای امضا شد و البته آنچه انتظار می‌رفت هم اتفاق افتاد؛ سکوت محض عارف در برابر حملات.